Αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός: Μπορεί μια εκλεγμένη κυβέρνηση να πέσει από δικαστική απόφαση;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ.
Μια κυβέρνηση προφανώς και δεν μπορεί να πέσει ούτε κινδυνεύει να πέσει όταν κάνει την δουλειά της σωστά. Όταν προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού που την ανέδειξε. Όταν δίνει μάχες για την προστασία των συμφερόντων της χώρας. Όταν προσπαθεί να είναι συνεπής με τις υποσχέσεις που έδωσε. Και φυσικά όταν ο βίος και η πολιτεία της είναι με την νομιμότητα.
Το Σύνταγμα της χώρας, καλό η κακό, αριστερό η δεξιό, προοδευτικό η συντηρητικό είναι ο υπέρτατος κανόνας βάσει του οποίου μια χώρα δεν εγκαταλείπεται να γίνει ζούγκλα, ούτε έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε τυχοδιώκτη η ευκαιριακού σωτήρα της χώρας. Οι εκλογές αναδεικνύουν κυβερνήσεις που ειδικά όταν δεν συγκεντρώνουν τα ποσοστά που συγκέντρωσε στο Συνέδριο του ο κ. Τσίπρας αλλά περιορίζονται στο 30-35% είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι είναι μειοψηφία και ότι τελικά πέραν όλων των άλλων υπάρχει και Σύνταγμα.
Είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση δεν θα πέσει εάν ο πρωθυπουργός δεχθεί πρόστιμο από την Τροχαία, αν καταδικασθεί για παραβίαση της κοινής ησυχίας η επειδή ένα δικαστήριο εκδώσει απόφαση που ανατρέπει μια απόφαση ενός υπουργού. Όμως η περίπτωση μας είναι διαφορετική.
Αυτή η κυβέρνηση η οποία καταπάτησε κάθε έννοια δικαίου και έγραψε το Σύνταγμα στα παλιά της τα υποδήματα τόσο στην διάρκεια της διαπραγμάτευσης όσο και με το δημοψήφισμα, έχει λερωμένη τη φωλιά της.
Οι εισαγγελείς που άρχισαν να ψάχνουν τα capital controls δυστυχώς μάλλον για το ξεκάρφωμα της υπόθεσης φαίνεται να ασχολούνται και για την αθώωση των ένοχων μέσω παραγραφής των ευθυνών του εγκλήματος, που είναι ισοβαρές με εκείνο της υπαγωγής της Ελλάδας στα Μνημόνια. Όμως παράβαση των νόμων και του Συντάγματος υπήρξε και πλέον γίνεται χούι.
Οι πειραματισμοί Παππά-Κρέτσου και όποιων άλλων καλόπαιδων νόμιζαν ότι μπορούν να πλάσουν το δικό τους σύστημα παρά-εξουσίας κατέληξαν σε επικίνδυνους ακροβατισμός στα όρια και ίσως πέραν της νομιμότητας.
Η κυβέρνηση αυτή του κ. Τσίπρα παρανόμησε καθώς διέταξε παράνομα δημοψήφισμα και το ίδιο βράδυ αλλοίωσε το αποτέλεσμα του.
Έχοντας πλήρη γνώση του τι θα συνέβαινε έπαιξε το παιγνίδι της με τους δανειστές, αρνήθηκε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας στο ΔΝΤ, οδήγησε την χώρα σε τεχνητή χρεωκοπία και σε capital controls. Αυτά όμως δεν ήταν Monopoly. Χάθηκαν χρήματα, διαλύθηκαν επιχειρήσεις, καταστράφηκαν επαγγελματίες, οδηγήθηκαν στην ανέχεια χιλιάδες άνθρωποι. Αυτά δεν αθωώνονται ως απλή πολιτική.
Για αυτά δεν αρκεί το 90-95% των «διορισμένων» συνέδρων ενός Συνεδρίου για να βάλουν μονοκοντυλιά. Δεν αρκεί το 25-30% του εκλογικού σώματος για να δώσει συγχωροχάρτι.. Στις κανονικές χώρες στις κανονικές Δημοκρατίες οι παράνομες πράξεις, η βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, η παραβίαση των νόμων και του Συντάγματος δεν είναι θέμα του πλήθους, δεν είναι θέμα του εκλογικού σώματος για να αποφανθεί.
Υπάρχει και η Δικαιοσύνη. Εφόσον φυσικά δεν έχει αλωθεί… Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ αυταρχικών καθεστώτων και της Δημοκρατίας που ο διαχωρισμός των τριών εξουσιών είναι σαφής.
Επομένως πριν αναρωτηθεί ο κ. Τσίπρας αν πέφτουν οι κυβερνήσεις από δικαστικές αποφάσεις...
ας κοιτάξει στον καθρέφτη κι ας αναλογισθεί πόσες φορές η κυβέρνηση του έπαιξε με το Σύνταγμα και τους νόμους… Και πόσες φορές σκέφθηκε πόσο “τυχερή” είναι η κυβέρνηση με την παρούσα ηγεσία της Δικαιοσύνης
Και τότε θα καταλάβει γιατί η απάντηση στο ερώτημα του είναι μονολεκτική: ΝΑΙ.
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΝΑΙ.
Μια κυβέρνηση προφανώς και δεν μπορεί να πέσει ούτε κινδυνεύει να πέσει όταν κάνει την δουλειά της σωστά. Όταν προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού που την ανέδειξε. Όταν δίνει μάχες για την προστασία των συμφερόντων της χώρας. Όταν προσπαθεί να είναι συνεπής με τις υποσχέσεις που έδωσε. Και φυσικά όταν ο βίος και η πολιτεία της είναι με την νομιμότητα.
Το Σύνταγμα της χώρας, καλό η κακό, αριστερό η δεξιό, προοδευτικό η συντηρητικό είναι ο υπέρτατος κανόνας βάσει του οποίου μια χώρα δεν εγκαταλείπεται να γίνει ζούγκλα, ούτε έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε τυχοδιώκτη η ευκαιριακού σωτήρα της χώρας. Οι εκλογές αναδεικνύουν κυβερνήσεις που ειδικά όταν δεν συγκεντρώνουν τα ποσοστά που συγκέντρωσε στο Συνέδριο του ο κ. Τσίπρας αλλά περιορίζονται στο 30-35% είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι είναι μειοψηφία και ότι τελικά πέραν όλων των άλλων υπάρχει και Σύνταγμα.
Είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση δεν θα πέσει εάν ο πρωθυπουργός δεχθεί πρόστιμο από την Τροχαία, αν καταδικασθεί για παραβίαση της κοινής ησυχίας η επειδή ένα δικαστήριο εκδώσει απόφαση που ανατρέπει μια απόφαση ενός υπουργού. Όμως η περίπτωση μας είναι διαφορετική.
Αυτή η κυβέρνηση η οποία καταπάτησε κάθε έννοια δικαίου και έγραψε το Σύνταγμα στα παλιά της τα υποδήματα τόσο στην διάρκεια της διαπραγμάτευσης όσο και με το δημοψήφισμα, έχει λερωμένη τη φωλιά της.
Οι εισαγγελείς που άρχισαν να ψάχνουν τα capital controls δυστυχώς μάλλον για το ξεκάρφωμα της υπόθεσης φαίνεται να ασχολούνται και για την αθώωση των ένοχων μέσω παραγραφής των ευθυνών του εγκλήματος, που είναι ισοβαρές με εκείνο της υπαγωγής της Ελλάδας στα Μνημόνια. Όμως παράβαση των νόμων και του Συντάγματος υπήρξε και πλέον γίνεται χούι.
Οι πειραματισμοί Παππά-Κρέτσου και όποιων άλλων καλόπαιδων νόμιζαν ότι μπορούν να πλάσουν το δικό τους σύστημα παρά-εξουσίας κατέληξαν σε επικίνδυνους ακροβατισμός στα όρια και ίσως πέραν της νομιμότητας.
Η κυβέρνηση αυτή του κ. Τσίπρα παρανόμησε καθώς διέταξε παράνομα δημοψήφισμα και το ίδιο βράδυ αλλοίωσε το αποτέλεσμα του.
Έχοντας πλήρη γνώση του τι θα συνέβαινε έπαιξε το παιγνίδι της με τους δανειστές, αρνήθηκε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας στο ΔΝΤ, οδήγησε την χώρα σε τεχνητή χρεωκοπία και σε capital controls. Αυτά όμως δεν ήταν Monopoly. Χάθηκαν χρήματα, διαλύθηκαν επιχειρήσεις, καταστράφηκαν επαγγελματίες, οδηγήθηκαν στην ανέχεια χιλιάδες άνθρωποι. Αυτά δεν αθωώνονται ως απλή πολιτική.
Για αυτά δεν αρκεί το 90-95% των «διορισμένων» συνέδρων ενός Συνεδρίου για να βάλουν μονοκοντυλιά. Δεν αρκεί το 25-30% του εκλογικού σώματος για να δώσει συγχωροχάρτι.. Στις κανονικές χώρες στις κανονικές Δημοκρατίες οι παράνομες πράξεις, η βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, η παραβίαση των νόμων και του Συντάγματος δεν είναι θέμα του πλήθους, δεν είναι θέμα του εκλογικού σώματος για να αποφανθεί.
Υπάρχει και η Δικαιοσύνη. Εφόσον φυσικά δεν έχει αλωθεί… Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ αυταρχικών καθεστώτων και της Δημοκρατίας που ο διαχωρισμός των τριών εξουσιών είναι σαφής.
Επομένως πριν αναρωτηθεί ο κ. Τσίπρας αν πέφτουν οι κυβερνήσεις από δικαστικές αποφάσεις...
ας κοιτάξει στον καθρέφτη κι ας αναλογισθεί πόσες φορές η κυβέρνηση του έπαιξε με το Σύνταγμα και τους νόμους… Και πόσες φορές σκέφθηκε πόσο “τυχερή” είναι η κυβέρνηση με την παρούσα ηγεσία της Δικαιοσύνης
Και τότε θα καταλάβει γιατί η απάντηση στο ερώτημα του είναι μονολεκτική: ΝΑΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου