ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το υλικό της απόλυτης κωμωδίας

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Η ​​κυβέρνηση Συριζανέλ με βάζει σε σκέψεις για τη φύση της κωμωδίας. Ζούμε μια αντιστροφή (ή μήπως διαστροφή) της πραγματικότητας, που αν δεν ήταν πραγματική θα την έλεγες αδιανόητη. Θα μπορούσε θαυμάσια να ήταν σενάριο ταινίας του Σάσα Μπάρον Κοέν («Μπόρατ» κ.λπ.), αλλά δεν είναι. Είναι η ζωή μας.

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια αντιμνημονιακού μένους, υποσχέσεις που εκφέρονταν με περισσή οίηση ότι όλα θα τελειώσουν μέσα σε μία μέρα με ένα νόμο και ένα άρθρο, όλα αυτά κατέληξαν σε αυτό που ο Κωστής Χατζηδάκης προσφυώς περιέγραψε ως «το πρώτο αντιμνημονιακό Μνημόνιο».

Επειτα, η αμυντική πολιτική τους, βάσει των προεκλογικών προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, συνοψιζόταν σε ένα στόχο (κάπως μεγαλεπήβολο, εδώ που τα λέμε): τη διάλυση του ΝΑΤΟ, το οποίο γι’ αυτούς ήταν «the evil empire», ό,τι δηλαδή ήταν για τον Ρόναλντ Ρέιγκαν η Σοβιετία.  

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι καταφεύγουν στο ΝΑΤΟ, επειδή δεν είναι σε θέση να φρουρήσουν τα θαλάσσια σύνορα της χώρας. (Αυτά που μέχρι πρότινος ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήξερε ότι υπάρχουν...)

Και συνεχίζουμε. 

Στο ενδεχόμενο να μας αποβάλουν από τη Σένγκεν, η απάντηση του Τσίπρα ήταν: «Μικρό το κακό». 

Τον καταλαβαίνω. Χρειάσθηκε να ξεσπάσει το μεταναστευτικό στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για να καταλάβει ο άνθρωπος ότι η Μυτιλήνη είναι πρωτεύουσα της Λέσβου και όχι ξεχωριστό νησί. Πάει πολύ, επομένως, να περιμένεις ότι θα ήξερε πως περνούσε τα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών χωρίς έλεγχο, όταν έκανε long weekends στο Αμστερνταμ ή το Παρίσι. 

Τώρα είμαστε πρόθυμοι να αναλάβουμε το βάρος 100 ή 150 χιλιάδων προσφύγων, αν αυτό μας εξασφαλίζει την παραμονή στη συνθήκη.

Η μεταστροφή τους είναι πλήρης και ολωσδιόλου γελοία. 

Κατακεραύνωναν το πελατειακό κράτος των μνημονιακών κομμάτων. Τώρα προσλαμβάνουν ώς και καφετζήδες ερωτευμένους με τη Μενεγάκη για να τους κάνουν τον στρατηγικό σχεδιασμό.  

Κατακεραύνωναν ομοίως τα διαπλεκόμενα συγκροτήματα Τύπου. Τώρα διαβάζουμε για συναντήσεις του Τσίπρα με «ιστορικό εκδότη», που εξελίσσονται σε κλίμα οικειότητας το οποίο θυμίζει, κατά το σχετικό δημοσίευμα, «σχέσεις πατέρα και γιου».

Η κατάπληξη της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ έχει ξεχαστεί πια. Αλλά δεν πάει πολύ να τον ακούς να χαρακτηρίζει το κόμμα του Πάνου Καμμένου «Κεντροδεξιά», ενώ την ίδια ώρα ο Μητσοτάκης καταγγέλλεται από την κυβερνητική εκπρόσωπο («γεννήθηκες για την καταστροφή»...) ως ακροδεξιός;

Αλλά και στα λιγότερο σημαντικά παρατηρείται η ίδια αντιστροφή. Αισίως μπήκαμε στον τρίτο μήνα, ξέρετε, με την Ηρώδου Αττικού διαρκώς κλειστή. Ακόμη και με τον Κώστα Σημίτη διαπιστώνουμε ξαφνικά σύμπτωση απόψεων του Τσίπρα. «Ανόητο» τον χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός στην ομιλία του στο συνέδριο του Ποταμιού, για την πεποίθησή του ότι θα μπορούσε να αλλάξει την Ευρώπη κατά τα γούστα και τις ιδεοληψίες του, το ίδιο επανέλαβε ο Τσίπρας μόλις δύο ημέρες αργότερα στη μεταμεσονύκτια συνέντευξή του.

Το αποκορύφωμα, δε, ήταν τις προάλλες στη Βουλή: 

Για πρώτη φορά βγήκε από το στόμα του η λέξη «πατριωτισμός».  

Να περιμένουμε μήπως ότι θα τον δούμε με φουστανέλα στους στρατώνες το Πάσχα να χορεύει τσάμικο με τους φαντάρους; 

Ολα αυτά είναι το υλικό της απόλυτης κωμωδίας. Αλλά δεν γίνεται να νιώσουμε τη βαθιά γελοιότητά της. Οι συνέπειές της είναι οι όροι της ζωής μας...

Στην κορφή κανέλα

Η Φώφη, πρόεδρος της Πασοκάρας, κατέθεσε στη σύσκεψη των αρχηγών πρόταση δέκα σημείων. Αρκεί η πρώτη πρόταση του πρώτου σημείου και καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα του κειμένου: «Το προσφυγικό είναι παγκόσμιο πρόβλημα όχι ευρωπαϊκό, έτσι η Ε.Ε. θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην Ελλάδα». 

Εκεί σταματάς και δεν προχωρείς παρακάτω. Ως δημοσιογράφος ξέρω τι σημαίνει η έκφραση «γράφει με το πόδι». Τώρα συνειδητοποιώ ότι, επίσης, κάποιοι σκέπτονται με το πόδι...