Τι είναι ο Πολάκης;
Καραμέλα. Και μάλιστα καραμέλα που έχει λιώσει. Ετσι τον χαρακτήρισε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ (στον ΣΚΑΪ).
Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν δικαιολόγησε απλώς τον «ακτιβισμό» του πρώην υπουργού έναντι των αστυνομικών. Τον εκθείασε κιόλας ως υπόδειγμα αντίστασης στο «κράτος Μητσοτάκη που είναι κράτος αυθαιρεσίας».
Πού είναι η είδηση;
Η αξιωματική αντιπολίτευση καραμελώνει πάντα την αψύτητα, παρουσιάζοντάς την, στη λιγότερο επιεική εκδοχή, σαν ασήμαντη υφολογική ιδιαιτερότητα, που δεν αξίζει να συζητιέται πολιτικά. Το να προτρέπεις, ας πούμε, τους πολιτικούς σου αντιπάλους να αυτοκτονήσουν –όπως έκανε ο Πολάκης– είναι για το κόμμα του Τζανακόπουλου μόνο μια γλαφυρότερη του κανονικού αντιπολίτευση.
Οντως, έτσι φαίνεται να είναι. Ο γραμματέας του Πολάκη έλεγε χθες ότι «δεν ευθύνεται η πανδημία για τα κρούσματα. Κάποιος τη διαχειρίζεται την πανδημία» – επιδημιολογικό αξίωμα που προφανώς ισχύει μόνο όταν τα κρούσματα αυξάνονται. Οταν μειώνονται, τα μειώνει η ίδια η πανδημία, χωρίς διαχείριση.
Τα παραδείγματα επιβεβαιώνουν τη στατική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Ως αντίλογος στην κυβέρνηση προτείνεται ένα συντριπτικό κατηγορώ («δεν υπάρχει τίποτα πιο εγκληματικό από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη»), η οξύτητα του οποίου μοιάζει να μην επηρεάζεται από τις επιδόσεις της κυβέρνησης (απέτυχε το «εγκληματικό πρωτόκολλο» για το άνοιγμα των σχολείων).
Η καθήλωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πολακισμό και η σύστοιχη τάση της να αυτοεγκλωβίζεται σε μειοψηφικές θέσεις είναι ένας κοινός τόπος που τον έχουν βαρεθεί μέχρι και τα πληκτρολόγια τα οποία τον σαρκάζουν. Ακριβώς αυτή η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι που καθιστά πιο ορατό, όμως, το παράδοξο: Αφού η κυβέρνηση δεν πιέζεται στις δημοσκοπήσεις· αφού ο μόνος αντιπολιτευτικός «λόγος» που έχει να αντιμετωπίσει είναι κάτι τάχα βωμολοχικά τετράστιχα επιπέδου γκράφιτι σε σχολική τουαλέτα· αφού, παρά τις αλυσιδωτές κρίσεις, εξακολουθεί, μετά το μέσον της τετραετίας, να προηγείται με μεγαλύτερη διαφορά από εκείνη με την οποία είχε κερδίσει τις εκλογές, χωρίς να την κυνηγάει κανείς, τότε προς τι το λαχάνιασμα;
Γιατί η κυβέρνηση, αντί να εκπέμπει τη χιλιοτραγουδισμένη της «κυριαρχία», διοχετεύοντας τώρα το πολιτικό της κεφάλαιο σε όσα δεν πρόλαβε να κάνει λόγω πανδημίας, δίνει την εντύπωση ότι παρωθείται σε μια πλειοδοσία εκπορευόμενη από την κουλτούρα του αντιπάλου της;
Γιατί προσχωρεί στη λογική ότι τα εισοδήματα –ο κατώτατος μισθός, τα «μπόνους» των δημοσίων υπαλλήλων, οι ανεπιστρεπτέες– πρέπει να αυξάνονται με διατάγματα;
Τόσο λίγη πίστη έχει στη δυνατότητά της να διατηρήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας;
Πολλοί αποδίδουν τις πρωτοβουλίες αυτές σε πρόωρη εκλογική αγωνία. Ομως,...
τέτοια ξεκούδουνη αγωνία δεν είναι κυριαρχία. Είναι νευρική ανασφάλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου