Του Κώστα Κάπου
Είσαι σε ηλικία 30-40 ετών, έχεις κάνει ανώτατες σπουδές και μεταπτυχιακά και πρακτικές και δεν συμμαζεύεται και βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική ηλικία, τότε που οι νέοι στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες, με πολύ λιγότερα ακαδημαϊκά προσόντα πολλές φορές, χτίζουν τα θεμέλια για μια άνετη ζωή γι αυτούς και τα παιδιά τους.
Κι εσύ, έχεις φτάσει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό να βρεις μια δουλίτσα στον Γερμανό ή τα Public ή το Πλαίσιο σαν πωλητής, όπου για 600 ευρώ σου απαγορεύουν να κάθεσαι καν σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πελάτης στο μαγαζί και σε απειλούν διαρκώς ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που θα ήταν ευτυχείς να πάρουν τη θέση σου…
Και νοιώθεις ότι η ζωή που κάποτε ονειρεύτηκες, φεύγει χωρίς επιστροφή και θα καταλήξεις σύντομα να είσαι "μη απασχολήσιμος", μια και θα είσαι πολύ μεγάλος για τις θεσούλες αυτές και για πολύ καιρό έξω από το γνωστικό σου αντικείμενο.
Κι εσύ, έχεις φτάσει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό να βρεις μια δουλίτσα στον Γερμανό ή τα Public ή το Πλαίσιο σαν πωλητής, όπου για 600 ευρώ σου απαγορεύουν να κάθεσαι καν σε μια καρέκλα για λίγα λεπτά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πελάτης στο μαγαζί και σε απειλούν διαρκώς ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που θα ήταν ευτυχείς να πάρουν τη θέση σου…
Και νοιώθεις ότι η ζωή που κάποτε ονειρεύτηκες, φεύγει χωρίς επιστροφή και θα καταλήξεις σύντομα να είσαι "μη απασχολήσιμος", μια και θα είσαι πολύ μεγάλος για τις θεσούλες αυτές και για πολύ καιρό έξω από το γνωστικό σου αντικείμενο.
Βλέπεις, είχες την τύχη να ζεις σε μια χώρα που χωρίζεται στους ευνοημένους κρατικοδίαιτους και σε όλους τους υπόλοιπους, που κανένας δεν νοιάζεται αν ζουν ή αν πεθαίνουν.
Και η χώρα αυτή, φρόντισε ΤΟΣΟ πολύ τους ευνοημένους της, που κατέληξε πτωχευμένη και έκανε 10 χρόνια να συνέλθει, αφαιμάζοντας τον Ιδιωτικό τομέα που θα σου έδινε ένα αξιοπρεπές μεροκάματο.
Και πάνω στην απελπισία σου και τα αδιέξοδα που δημιούργησαν όλοι αυτοί που βύζαιναν από το μαραμένο βυζί του Κράτους, πήρες των οματιών σου και έφυγες, για να βρεθείς σε μια κοινωνία που επιτέλους θα αναγνώριζαν την αξία σου και θα σε αντάμειβαν γι αυτό.
Και τώρα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από την οικογένειά σου, και με το "νόστιμον ήμαρ" να μην φαίνεται στον ορίζοντα των σχεδίων σου, τι ανακαλύπτεις;
Ανακαλύπτεις ότι είσαι ένα "ξένο σώμα", ένα ηλίθιο μηρυκαστικό κατάλληλο μόνο για το άρμεγμα των εμβασμάτων που έστελνες στο σπίτι σου, που δεν πρέπει να σου αναγνωριστεί το δικαίωμα να επιλέξεις για το που θέλεις να πάει η μόνη πατρίδα που έχεις.
Ανακαλύπτεις ότι ο Πακιστανός ή ο Αφγανός που πέρασε λαθραία στη χώρα σου (όχι σαν κάτι κορόιδα όπως εσύ), πρέπει να απολαμβάνει περισσότερα πολιτικά δικαιώματα και να αποφασίζει αυτός για το μέλλον της Ελλάδας.
Αυτός, που δεν ξέρει πάνω από 5 ελληνικές λέξεις, αγνοεί παντελώς για το πολιτικό σύστημα της χώρας και αν περνούσε από το χέρι του θα επέβαλλε τη Σαρία σαν τρόπο απονομής της Δικαιοσύνης.
Ανακαλύπτεις, τέλος, ότι...
αυτοί που ευαγγελίζονται όλα αυτά που σε καθιστούν persona non grata μέσα στην ίδια σου την Πατρίδα, είναι οι ίδιοι ακριβώς Κρατιστές που με την ιδεοληψία και τον ξύλινο, απαίδευτο και αναχρονιστικό λόγο τους, κόντεψαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια θλιβερή Βενεζουέλα της Ευρώπης.
Όπου κι αν πας, καλέ μου φίλε, η Ελλάδα θα βρει τον τρόπο να σε πληγώνει.
Όχι όλη η Ελλάδα, αλλά κάποια σκουπίδια που μάθανε να την αρμέγουν ερήμην σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου