Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Η θάλασσα είναι μπλε. Η μπανάνα είναι κίτρινη. Τα αυτοκίνητα έχουν ρόδες. Οι άνθρωποι περπατάνε στα δυο και όχι στα τέσσερα. Στα αεροδρόμια πετάνε αεροπλάνα και όχι τρένα. Στους σιδηροδρομικούς σταθμούς συναντάς τρένα και όχι αεροπλάνα. Εκείνη η παρέα ήταν αυτό που λέμε «χαρά Θεού!». Είχαν συγκεντρωθεί στο νησί σε ένα reunion. Όσο τους γνώρισα μπορώ να σας τους χαρακτηρίσω καλά παιδιά. Και δεν είναι του παρόντος να προσδιορίσω τον όρο «καλά παιδιά».
Επαγγελματικά;
Ο ένας εργάζεται σε κρατικό φορέα αφού πέρασε λίγο από ΤΕΙ, μετά λίγο σπούδασε σε ένα ελληνικό κολέγιο, μετά ολοκλήρωσε σπουδές σε ένα άλλο, αλλά επί της ουσίας δεν ήταν ιδιαίτερα κατασταλαγμένος για το τι ήθελε να κάνει. Ο πατέρας του εργαζόταν σε κρατικό φορέα. Τον άφησε για λίγο να δοκιμάσει δυνάμεις αλλά στο τέλος κατάφερε και τον «διείσδυσε» σε μια υπηρεσία. Δεν είναι ευχαριστημένος αλλά όσο και να γκρινιάζει, θες η «κατεύθυνση» από τα γεννοφάσκια του μιας μονιμότητας, θες η σιγουριά σε ένα κόσμο «στον αέρα», τον κάνουν να πιστεύει ότι είναι καλύτερα να είναι εκεί κυρίως, για να γκρινιάζει για το ό,τι, είναι εκεί. (Είχε απίστευτο χιούμορ και έδρεπε δάφνες στο γυναικείο φύλο).
Ο άλλος αφού σπούδασε στην Ελλάδα και μετά κατευθύνθηκε στο εξωτερικό για το μάστερ του, επέστρεψε και «κατετάγη» στην επιχείρηση του πατέρα του. Οι φρέσκιες ιδέες του ενοχλούσαν, αν και μεταξύ μας μάλλον έφερναν τον πατέρα του αντιμέτωπο με το γεγονός, ότι η εποχή τον είχε προσπεράσει. Εδωσε πιο πολλές μάχες με τον πατέρα του παρά με την αγορά. Στο τέλος δικαιώθηκε. Η εταιρεία πετάει!
Ο άλλος μπαινοβγαίνει στη δουλειά του πατέρα του. Μια συνεχής και εσωτερική σύγκρουση. Θέλει να πετάξει ανεξάρτητος, πετάει για λίγο, πισωγυρίζει με μια αποθηκευμένη γεύση αποτυχίας, οπότε οι θύμοι για λίγο κατευνάζουν αλλά μοιραία ξαναπετιούνται και ξαναφεύγει… Ενα διαρκείας μέσα έξω.
Ο άλλος σπούδασε στο εξωτερικό εξ αρχής, έχοντας συγκεκριμένο στόχο και αμέσως μετά προσλήφθηκε από μια εταιρεία (εξωτερικό) για μια εργασία «στου διαόλου τη μάνα», με χαμηλό μισθό αλλά προοπτικές. Οποτε τον επισκέπτονταν οι φίλοι τον κορόιδευαν «ρε, εδώ δεν υπάρχει ψυχή!» αν και ο ίδιος ήταν πάντα φιλοσοφημένα ολιγαρκής. Κάθε άδεια ταξίδευε και ταξιδεύει τον κόσμο. Μέχρι Παταγονία! Είναι πλέον πετυχημένος στον κλάδο του και η εταιρεία τον μετέθεσε «στα καλύτερα!» (όπως τον καμάρωναν οι φίλοι) ενώ ο μισθός του ανεβαίνει κατακόρυφα. Αυτοδύναμος, αυτοδημιούργητος με ωραία cool φιλοσοφία ζωής, «ήρεμη δύναμη» τον κατέγραψα.
Ο τελευταίος της παρέας σπούδασε επίσης στο εξωτερικό. Τα πήγε τόσο καλά στις σπουδές του, αν και στην Ελλάδα ήταν μετριότατος μαθητής, που μάλιστα απέσπασε βραβείο σε έναν διαγωνισμό επιχειρηματικότητας. Τον τελευταίο χρόνο σπουδών εργάστηκε παράλληλα σε μια μεγάλη εταιρεία, πάντα στο εξωτερικό. Σε αυτή και τον προσέλαβαν ξανά, με το που ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Μετά όμως από δυο χρόνια (ανήσυχος ων) αναζητούσε κάτι περισσότερο. Επέστρεψε στην Ελλάδα για να ξεμπερδέψει με το στρατιωτικό του (άρα ήταν και λαχανιασμένος!) γιατί θεωρούσε ότι ήταν μια εκκρεμότητα που δεν του επέτρεπε μακροχρόνιους στόχους. Το καλοκαίρι που αποστρατεύτηκε έστειλε αμέσως το βιογραφικό του σε εταιρείες του εξωτερικού και προσλήφθηκε. Εκτοτε άλλαξε δυο εταιρείες, θεωρείται επιτυχημένος και αμείβεται εξαιρετικά. Ωστόσο τίποτα δεν τον εφησυχάζει και έχει πάντα τα μάτια του ορθάνοιχτα και τη γνώση-ανησυχία-άγχος ότι όλα μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ταξιδευτής μανιώδης, συναλλάσσεται και συναναστρέφεται όλες τις φυλές του κόσμου αλλά με τον πρώτο του «κουμπαρά» επένδυσε στην Ελλάδα της κρίσης, αν και δεν θεωρεί ότι ακόμα υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να σκεφτεί να επιστρέψει.
Αμφότεροι, (οι δυο τελευταίοι) έχουν μάθει στην αξιοκρατία, σε μισθούς σωστούς, σε νόμους που τηρούνται, σε ανοιχτούς επαγγελματικούς ορίζοντες. Απ’ όλη την παρέα ήταν αυτοί με την πλατύτερη γνώση του κόσμου και κριτική ματιά που δεν εξυψώνει, ούτε υποτιμά κράτη.
Σας μετέφερα τα επαγγελματικά νέα μιας παρέας. Αυτούς έφερα στη μνήμη μου σήμερα για αυτό το κείμενο. Να σημειώσω ότι, κατά το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται στο πρόσωπο του αρχηγού Αλέξη Τσίπρα, οι δυο τελευταίοι της συντροφιάς, δεν θα διευκολυνθούν ώστε να ψηφίσουν στις χώρες που εργάζονται σκληρά παρόλο που βεβαίως είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους της Ελλάδας.
Ισως γιατί έχουν τη γνώση να προφέρουν τον CEO μιας εταιρείας «σιόου» και όχι «τσέο»; (Αν και αυτό το γνωρίζουν και όσοι νέοι εργάζονται στη χώρα τους αλλά ήθελα να το καρφώσω).
Η θάλασσα είναι μπλε. Η μπανάνα κίτρινη. Τα αυτοκίνητα έχουν ρόδες. Στα αεροδρόμια πετάνε αεροπλάνα. Στους σιδηροδρομικούς σταθμούς θα δεις τρένα. Οι άνθρωποι περπατάμε στα δυο και όχι στα τέσσερα.
Οχι αγαπητοί αναγνώστες, δεν τρελάθηκα. Μην ακούσω να απαντάτε στο ότι η θάλασσα είναι μπλε ή ότι στο αεροδρόμιο κατευθυνόμαστε αν πρέπει να ταξιδέψουμε με αεροπλάνα ενώ στον σιδηροδρομικό σταθμό θα ταξιδέψουμε με τρένα…
Μην ακούσω ότι αυτά «εξυπακούονται». Παθαίνω με το «εξυπακούεται» και με το «αυτονόητα». Πες το ψυχικό τραύμα!…
Βαρέθηκα να πρέπει να επιχειρηματολογήσω για αυτονόητα. Οσοι Έλληνες είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους πρέπει να εξυπηρετούνται από την πατρίδα τους να ψηφίζουν για την πατρίδα τους. Δεν είναι αποπαίδια είναι έλληνες κοσμοπολίτες.
ΥΓ Δεδομένου ότι ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξιος Τσίπρας επέλεξε τον δρόμο των ιδιωτικών σχολείων για τα τέκνα του, ελλοχεύει η πιθανότητα να σπουδάσουν και στο εξωτερικό. Φαντάσου; Δεν θα δύνανται να τον ψηφίζουν (δεν κάνω πλάκα).
ΥΓ2. Στις δημοκρατίες...
ευτυχώς ψηφίζουν όλοι. Το κείμενο μου δεν κατευθύνεται από την αφελή σκέψη ότι η ψήφος στους Ελληνες του εξωτερικού «απονέμεται» ως βραβείο σε ανθρωπους που κάτι κατόρθωσαν αλλά εκφράζει την υποψία μου, ότι όσοι βάζουν εμπόδια, στο συγκεκριμένο το αυτονόητο δικαίωμα, είναι ακριβώς γιατί τρέμουν όσους περπάτησαν χωρίς να έχουν ανάγκη το κράτος-πατερούλη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου