Το διαχρονικό δράμα με τα σκουπίδια να σωρεύονται στις πόλεις έχει περίοπτη θέση στον κατάλογο των πληγών του Ελληνισμού. Μαζί με τις αέναες διαπραγματεύσεις με πιστωτές, την ετήσια σύναξη των αγροτών στους δρόμους, τον καταστροφικό συνδυασμό φοροδιαφυγής και αφαίμαξης φορολογουμένων, τις πασχαλιάτικες κινητοποιήσεις εργαζομένων στην ακτοπλοΐα, τα επεκτεινόμενα άβατα της ανομίας, η ιστορία με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα των δήμων εξελίχθηκε σε παραβολή για τη δυσλειτουργία του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας μας.
Οι πολίτες, όμηροι στη συχνά σικέ διαμάχη μεταξύ κυνικών πολιτικών και ομάδων συμφερόντων, υποχρεώνονται να υποστούν και τις συνέπειες των κινητοποιήσεων και το κόστος όποιας λύσης.
Η οικονομική κρίση είναι η κορύφωση της αδυναμίας μας να πάρουμε μέτρα που θα οδηγούσαν σε ορθολογική πολιτική και θα απέτρεπαν το κακό. Το οικονομικό αδιέξοδο είναι απόρροια πολλών μικρών, επαναλαμβανόμενων κρίσεων.
Το παιχνίδι με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα είναι ένα από τα σημαντικότερα. Σε αυτό βλέπαμε όλη την κουτοπονηριά του πολιτικού συστήματος (σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο), όπου οι «άρχοντες» ευνοούσαν ψηφοφόρους με θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και μετά τους κρατούσαν ομήρους έως την ώρα της κρίσης – όταν θα έληγαν οι συμβάσεις, όταν η επιλογή ήταν ή απόλυση ή απεργία με αίτημα τη μονιμοποίηση.
Την ίδια ώρα, οι συμβασιούχοι είχαν ανάγκη τη δουλειά και συνήθως κάλυπταν πάγιες ανάγκες. Αντί, λοιπόν, οι δήμοι (ή άλλοι φορείς) να μπορούσαν να προσλάβουν με δική τους ευθύνη όσους είχαν ανάγκη για το έργο τους και να διαχειρίζονται το κόστος, η κεντρική διοίκηση κρατούσε για τον εαυτό της το προνόμιο να γεμίζει τη χώρα με συμβασιούχους εξαρτημένους από την ίδια. Κάθε τόσο, όμως, τα «διπλά βιβλία» έπρεπε να επισημοποιηθούν, και όλοι οι συμβασιούχοι να μονιμοποιηθούν, είτε ήταν χρήσιμοι είτε όχι, διογκώνοντας τα ελλείμματα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο – χωρίς σοβαρό σχεδιασμό, ώστε αυτό να εξασφαλίζει την καλύτερη λειτουργία του κράτους.
Με την απεργία που μόλις τελείωσε, ζήσαμε πάλι τις επιπτώσεις της πολιτικής συμπεριφοράς που επιζητεί να βρεθούμε σε αδιέξοδο πριν αναζητήσουμε λύση – ώστε να μην ευθύνεται κανείς πολιτικός για τη δυσαρέσκεια όποιας ομάδας συμφερόντων. Στη διάρκεια της κρίσης είδαμε –με τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με τη σφαγή των φορολογουμένων– ότι όσο μεγαλύτερη η ομάδα τόσο λιγότερο απασχολεί τους κυβερνώντες.
Αδιαφορούν για τους πολλούς, τρέμουν τους οργανωμένους.
Και όπως πάμε...
από κρίση σε κρίση, ξεχνάμε πώς θα ήταν να ζούσαμε σε μια δίκαιη κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου