Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Και αποφάνθηκε η Πόπη, ψιλό τακούνι με γυναίκα, σε τηλεοπτική πρωινή
εκπομπή αποστομώνοντας τον καλεσμένο της, που επεσήμαινε τον απροκάλυπτη
απερισκεψία του Πρωθυπουργού να μην φοράει γραβάτα: «Η γραβάτα είναι το λιγότερο. Ας πήγαινε και με το τζινάκι του αλλά…».
Τι
λέτε μαντάμ; Πού τα είδατε αυτά στον κόσμο; Τον κανόνα όποιος τον
έσπασε, ήταν για ιερό σκοπό η σημειολογία της αμφίεσής του, όπως ο
Γκάντι για παράδειγμα. Οχι για να κάνει τη διαφορά ως «μοντέρνος» της
κακιάς συμφοράς.
Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα, λειτούργησε σαν ένας καθρέπτης για
να δούμε, πιο καθαρά από καθαρά, το μαύρο βάθος της παρακμής μας.
Δυο
απίστευτης δύναμης δυνάμεις, ξεσκίζουν τις σάρκες μας χρόνια.
Ο
λαϊκισμός από τη μια και η τερατωδώς πεισματώδης μας άρνηση για
οποιαδήποτε αλλαγή, από την άλλη.
Ας αφήσουμε για λίγο τον Τσίπρα στην
άκρη και πείτε μου, τι λειτούργησε ευεργετικά στην εικόνα μας, πέραν της
Ακρόπολης;
Τι ήταν αυτό που έδωσε το στίγμα ενός σύγχρονου πολιτισμού;
Τι αποδεικνύει ότι ετούτη η χώρα κατοικείται από πολίτες που έχουν έρθει
σε επαφή με των πέραν των τειχών τους κόσμο;
Σταθείτε στα μικρά. Μην τα
παρακάμπτετε υποτιμώντας τα. Τα μικρά ξεμπροστιάζουν την αλήθεια. Οι
λεπτομέρειες δίνουν την στίγμα. Οι λεπτομέρειες κτίζουν το ίματζ σε ένα
κόσμο που δουλεύει στο τροχάδην και στην κοινοτοπία της
παγκοσμιοποίησης…
Διαβάστε για παράδειγμα το μενού με άλλα μάτια. Στον τόπο της
«philoxenias». Για πρώτο ρύζι με γαρίδες, για δεύτερο σφυρίδα με
λαχανικά, για γλυκό τούρτα με κάστανο.
Ηταν άρρωστος ο Ομπάμα; Θα
έμπαινε την επομένη για εξετάσεις και του συνέστησαν ειδική διατροφή;
Αντιπαρέρχομαι τη νοστιμιά ή τη φρεσκάδα της σφυρίδας… Σιγά μην τον
τάιζαν μπαγιάτικο! Πού είναι το κλείσιμο του ματιού μιας σύγχρονης
Ελλάδας που ο μισός της πληθυσμός μαγειρεύει με τατουάζ; (άλλος
επαρχιωτισμός και τούτος, αλλά δεν είναι της ώρας και του κειμένου).
Πού
είναι το ελληνικό προϊόν να χαμογελάσει με τσαχπινιά στις άλλες
κουζίνες;
Πού είναι το ελληνικό εξαγώγιμο προϊόν που δίνει στίγμα
ελληνικής παραγωγής; Τη «spanakopita» ανέφερε στον λόγο του.
Πού είναι η ελληνική πληθωρικότητα; Τι σόι μιζέρια, τι γεροντισμός
του κερατά;
Μελετήστε το art de la table. Μια συγκλονιστική ταπισερί.
Ευτυχώς την είχαμε κληρονομιά. Μαζί με το Μέγαρο. Μα, στο τραπέζι, τόση
πλήξη! Εκείνα τα λευκά «σεντόνια», που μάλιστα το αριστερό είχε κι ένα
θεματάκι στο στρώσιμό του. Και τα λουλούδια, στο απόλυτο τσακ και χωρίς
καμία έκπληξη δημιουργίας και στη μέση όλου του σκηνικού μια «τρύπα»,
που δεν καλύφτηκε για μια ανθισμένη εικόνα. Τι παγωμάρα!
Μην μου πείτε για λεπτομέρειες. Αυτό που στα δικά μας μάτια είναι
λεπτομέρεια, στα μάτια των ειδικών είναι παιχνιδάκι για να το
αποκαταστήσουν και να ταξιδέψουν, το κάτι, μιας χώρας που είναι εν ζωή.
Αλλωστε, μόνο αυτό είχαμε να οργανώσουμε. Αν η Ολυμπιάδα άφησε εποχή (κι
ας μην είχαμε το μυαλό να την εκμεταλλευτούμε) ήταν, γιατί σε όλα
υπήρχε το άγγιγμα ενός ταλαντούχου, «φρέσκου» μυαλού, «κοσμοπολίτικης»
ματιάς, ενός νέου που τον εμπιστεύτηκαν. Α, ρε Γιάννα! Μούχλα. Σε όλα
μούχλα. Σαν εκείνα τα σκετς των ΚΑΨΥΜΙ που ο λοχίας έχει τα σκηνικά τους
σε μια αποθήκη και σφιχτοκρατάει τα κλειδιά της και που τα στήνουν τα
φαντάρια κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια. Ολα μας μια φάτνη με τον
Χριστούλη σε ένα στρατόπεδο της επαρχίας «Ελλάς». Δυο μπερζέρες και
κουρτίνες στο φόντο. Γιατί όχι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης κάπου;
Βέβαια θα μου πείτε...
Ο χρόνος των ημερών μας είναι άλλος χρόνος. Αρα και το
δευτερόλεπτο… Οποιος το πρόλαβε, το πρόλαβε, για να στείλει μήνυμα στην
οικουμένη!
Χθες η χώρα μου δάκρυζε στη μνήμη του Πολυτεχνείου. Και το
βράδυ, ως μέρος της ίδιας και της ίδιας «διοργάνωσης» εθνικής επετείου,
στη λήξη της κάψαμε τον Καρνάβαλο.
Η Ακρόπολη, όσο πρόλαβε, γι΄ακόμα μια
φορά καθάρισε! Μετά ήρθε το οικείο μας. Βάλαμε ξανά τα καθημερινά μας.
Το τζινάκι μας, που είπε ανάλαφρα και μια ακόμα Πόπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου