Regina rosas amat. Το προτείνω ως εναλλακτική
λύση στο pacta sunt servanda το οποίο πετάει ο πρωθυπουργός σε πρώτη
ευκαιρία – το οποίο το προφέρει shunt shervanda επί το ευγενέστερον.
Μη μας περάσουν και για επαρχιώτες. Υποθέτω θα έχει βαρεθεί κι αυτός να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια.
Θα μου πείτε το regina που amat τας rosas είναι άσχετο, και θα σας πω ότι δεν είναι το μόνο άσχετο στην πρωθυπουργική ρητορική. Ως πιο σχετικό υπάρχει και το dum spiro spero, όπως και το Carthago delenda est, όμως αυτό το τελευταίο ενέχει κινδύνους παρεξηγήσεων και άλλων επεισοδίων, οπότε καλύτερα να αποφευχθεί. Πάντως, αν τα βάλει όλ’ αυτά στη σειρά και τα επαναλαμβάνει στις διαπραγματεύσεις κάθε φορά που παίρνει τον λόγο, θα τους αναγκάσει να του δώσουν ό,τι ζητάει προκειμένου να γλιτώσουν.
Τι είναι πάλι αυτό με την αμερικανική προφορά με την οποία ομιλεί την ελληνικήν ο πρωθυπουργός;
Κάποιοι μάλλον κακόβουλοι υποστηρίζουν ότι οφείλεται σε ένα είδος εγκεφαλικής διαταραχής που ονομάζεται «ξενική προφορά». Υπάρχει και μια εκπληκτική κωμωδία με τον Σόρντι που θέλει να γίνει Αμερικανός και μιλάει μιμούμενος τον ήχο της γλώσσας («Ενας Αμερικανός στη Ρώμη»). Το πιθανότερο είναι ότι πέρυσι, μετά την επιτυχημένη παρέμβασή του στο ίδρυμα Κλίντον, ο μπαρμπα-Αλέκος αφού τον συνεχάρη του επισήμανε ότι πρέπει να βελτιώσει κάπως την προφορά του για να γίνεται καλύτερα αντιληπτός. Ευλόγως, λοιπόν, ο άνθρωπος κατέληξε ότι αν μιλάει ακόμη και τα ελληνικά με αμερικανική προφορά ο Ομπάμα θα τον καταλάβει καλύτερα.
Πώς ήταν παλιά ο χωρικός που εξηγούσε τον δρόμο για την παραλία στον τουρίστα λέγοντας «ΤΟ-ΜΟ-ΝΟ-ΠΑ-ΤΙ-Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΑ», θεωρώντας ότι αν τονίζει μία μία τις συλλαβές και φωνάζει, ο άλλος που δεν ήξερε ελληνικά θα τον καταλάβει;
Επιμένω όμως ότι το κορυφαίο σημείο της ομιλίας του πρωθυπουργού ήταν τα λατινικά του. Κυρίως, δε, η υπέροχη εκείνη αποστροφή περί αρχαίων ελληνικών τα οποία διδάχθηκε στο σχολείο, ενώ δεν διδάχθηκε λατινικά. Σαν μικροπωλητής που προσπαθεί να πείσει ότι το γύψινο εκμαγείο είναι αρχαιοελληνικό. Είμαι δε βέβαιος πως αν ο Ομπάμα τον ρωτούσε αν μιλάει αρχαία, θα του απαντούσε ότι στα νιάτα του τα μιλούσε άνετα, αλλά τώρα τα έχει ξεχάσει διότι δεν έχει τον χρόνο, ούτε πολλές ευκαιρίες, για να τα μιλήσει. Πού να φανταστεί το «αμερικανάκι» ότι ο Περικλής κληροδότησε εκτός από τη Δημοκρατία και τέτοια ποικιλία κωμικών χαρακτήρων στην ανθρωπότητα;
Ρεπόρτερ που ξεπάγιαζε μπροστά από το Μουσείο της Ακρόπολης είπε ότι έχει περάσει μισή ώρα και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει ακόμη βγει. Προφανώς συνηθισμένος από τα ήθη της εγχώριας πολιτικής ελίτ που όταν επισκέπτονται μουσεία τρέχουν για να προλάβουν το γεύμα, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι κοτζάμ πλανητάρχης ενδιαφέρεται για τα εκθέματα. Γι’ αυτό και αισθανθήκαμε ρίγη εθνικής συγκίνησης με την εικόνα του προέδρου σκυμμένου μπροστά στο βάθρο με την επιγραφή. Λες και έδειξε ενδιαφέρον για τα κουταλοπίρουνα της γιαγιάς.
Και για να μην καταθλίβεσθε υπέρ το δέον. Σκεφθείτε μόνον...
πόσο χειρότερα θα ήσαν τα πράγματα εάν καθόταν στο κεφάλι του πρωθυπουργού ότι δεν είναι κωμικός ήρωας αλλά τραγικός. Ενώ τώρα έχει προσαρμόσει το ταλέντο του στο έργο που λέγεται «Ελλάς».
Μη μας περάσουν και για επαρχιώτες. Υποθέτω θα έχει βαρεθεί κι αυτός να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια.
Θα μου πείτε το regina που amat τας rosas είναι άσχετο, και θα σας πω ότι δεν είναι το μόνο άσχετο στην πρωθυπουργική ρητορική. Ως πιο σχετικό υπάρχει και το dum spiro spero, όπως και το Carthago delenda est, όμως αυτό το τελευταίο ενέχει κινδύνους παρεξηγήσεων και άλλων επεισοδίων, οπότε καλύτερα να αποφευχθεί. Πάντως, αν τα βάλει όλ’ αυτά στη σειρά και τα επαναλαμβάνει στις διαπραγματεύσεις κάθε φορά που παίρνει τον λόγο, θα τους αναγκάσει να του δώσουν ό,τι ζητάει προκειμένου να γλιτώσουν.
Τι είναι πάλι αυτό με την αμερικανική προφορά με την οποία ομιλεί την ελληνικήν ο πρωθυπουργός;
Κάποιοι μάλλον κακόβουλοι υποστηρίζουν ότι οφείλεται σε ένα είδος εγκεφαλικής διαταραχής που ονομάζεται «ξενική προφορά». Υπάρχει και μια εκπληκτική κωμωδία με τον Σόρντι που θέλει να γίνει Αμερικανός και μιλάει μιμούμενος τον ήχο της γλώσσας («Ενας Αμερικανός στη Ρώμη»). Το πιθανότερο είναι ότι πέρυσι, μετά την επιτυχημένη παρέμβασή του στο ίδρυμα Κλίντον, ο μπαρμπα-Αλέκος αφού τον συνεχάρη του επισήμανε ότι πρέπει να βελτιώσει κάπως την προφορά του για να γίνεται καλύτερα αντιληπτός. Ευλόγως, λοιπόν, ο άνθρωπος κατέληξε ότι αν μιλάει ακόμη και τα ελληνικά με αμερικανική προφορά ο Ομπάμα θα τον καταλάβει καλύτερα.
Πώς ήταν παλιά ο χωρικός που εξηγούσε τον δρόμο για την παραλία στον τουρίστα λέγοντας «ΤΟ-ΜΟ-ΝΟ-ΠΑ-ΤΙ-Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΑ», θεωρώντας ότι αν τονίζει μία μία τις συλλαβές και φωνάζει, ο άλλος που δεν ήξερε ελληνικά θα τον καταλάβει;
Επιμένω όμως ότι το κορυφαίο σημείο της ομιλίας του πρωθυπουργού ήταν τα λατινικά του. Κυρίως, δε, η υπέροχη εκείνη αποστροφή περί αρχαίων ελληνικών τα οποία διδάχθηκε στο σχολείο, ενώ δεν διδάχθηκε λατινικά. Σαν μικροπωλητής που προσπαθεί να πείσει ότι το γύψινο εκμαγείο είναι αρχαιοελληνικό. Είμαι δε βέβαιος πως αν ο Ομπάμα τον ρωτούσε αν μιλάει αρχαία, θα του απαντούσε ότι στα νιάτα του τα μιλούσε άνετα, αλλά τώρα τα έχει ξεχάσει διότι δεν έχει τον χρόνο, ούτε πολλές ευκαιρίες, για να τα μιλήσει. Πού να φανταστεί το «αμερικανάκι» ότι ο Περικλής κληροδότησε εκτός από τη Δημοκρατία και τέτοια ποικιλία κωμικών χαρακτήρων στην ανθρωπότητα;
Ρεπόρτερ που ξεπάγιαζε μπροστά από το Μουσείο της Ακρόπολης είπε ότι έχει περάσει μισή ώρα και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει ακόμη βγει. Προφανώς συνηθισμένος από τα ήθη της εγχώριας πολιτικής ελίτ που όταν επισκέπτονται μουσεία τρέχουν για να προλάβουν το γεύμα, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι κοτζάμ πλανητάρχης ενδιαφέρεται για τα εκθέματα. Γι’ αυτό και αισθανθήκαμε ρίγη εθνικής συγκίνησης με την εικόνα του προέδρου σκυμμένου μπροστά στο βάθρο με την επιγραφή. Λες και έδειξε ενδιαφέρον για τα κουταλοπίρουνα της γιαγιάς.
Και για να μην καταθλίβεσθε υπέρ το δέον. Σκεφθείτε μόνον...
πόσο χειρότερα θα ήσαν τα πράγματα εάν καθόταν στο κεφάλι του πρωθυπουργού ότι δεν είναι κωμικός ήρωας αλλά τραγικός. Ενώ τώρα έχει προσαρμόσει το ταλέντο του στο έργο που λέγεται «Ελλάς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου