Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Αξίζει να σημειωθεί ότι ελάχιστοι Ελληνες νιώθουν την υποχρέωση να
αισθάνονται άσχημα για χιλιετίες επειδή η χώρα μας δεν κατάντησε Αλβανία
το '49.
Αν τους ακούγαμε όλους αυτούς τους «σκοτώστρες της χαράς», που
τυγχάνει να ανήκουν οι περισσότεροι στην «Αριστερά», και προσαρμόζαμε
τις ζωές μας κατά τα γούστα τους, η καθημερινότητά μας θα γινόταν κάπως
ασυνάρτητη. Θα πηγαίναμε Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή σε καφετέριες να
συζητάμε για την «επανάσταση» (ένας θεσμός που πάντα ξεκινάει από
τους... άλλους). Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο θα μαζευόμασταν να δούμε
ταινίες για το «χαμένο αντάρτικο» και τους κρυμμένους ασυρμάτους των
κατασκόπων της KGB - τα χαρτομάντιλα δώρο από την τοπική οργάνωση.
Κυριακή αντιρατσιστικό φεστιβάλ και ανάγνωση Νετσάγιεφ, Μαρξ,
Μπογιόπουλου (για τους πιο τρέντι), Γκράμσι και Στίρνερ. Θα μιλούσαμε
συνοφρυωμένοι για την «απελευθέρωση», τον μηδενισμό, τον μύθο του
έθνους, την ανυπαρξία του Θεού, τον «φασισμό» που συνιστά η γλώσσα (ναι,
ναι, το έχουν πει κι αυτό), την καταπίεση της οικογένειας, τον
αντιρατσισμό και την κατάργηση:
α) του Στρατού,
β) της Εκκλησίας,
γ) της
βαθμολόγησης των μαθητών,
δ) της έπαρσης της σημαίας,
ε) της ποπ
μουσικής.
Η ύψιστη εκδήλωση «ξεσαλώματος» θα ήταν καμιά πληκτική βραδιά
σε μουσική σκηνή με έντεχνη αποπληξία και αφειδώλευτη κλάψα.
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να το κοιτάξουν το σύνδρομό τους. Μην το
αφήνουν έτσι. Μια ζωή την έχουν και δεν αξίζει να την περνάνε στη μίρλα.
Αν δεν έχουν διάθεση να δαπανήσουν χρήματα για να επισκεφθούν έναν
ειδικό, ο οποίος θα μπορέσει να τους καθοδηγήσει να επουλώσουν τα
τραύματά τους, μπορούν να κλείσουν ένα ωραίο πακέτο διακοπών στη Βόρειο
Κορέα για να καμαρώσουν εκ του σύνεγγυς μια ρεαλιστική αποτύπωση της
ιδεολογίας τους.
Δυστυχώς, στις μέρες μας δεν είναι διαθέσιμος ο
σοσιαλιστικός παράδεισος της ΕΣΣΔ και το ξεκουβάλημα ως την πατρίδα του
Κιμ Γιονγκ Ουν καθίσταται υποχρεωτικό - μια και η Κούβα έχει χάσει τον
αψύ σοσιαλιστικό χαρακτήρα της και λίγο απέχουν (οι σκληροπυρηνικοί
βαρεμένοι) από το να χαρακτηρίσουν τον Φιντέλ αμερικανόφιλο.
Η τακτική που προτείνουμε μπορεί να χαρακτηριστεί και
«ομοιοπαθητική». Τοιουτοτρόπως, οι μελαγχολικοί επίγονοι των ηττημένων
του '49 θα λουστούν το άπλετο σκότος μιας απάνθρωπης ιδεολογίας που
ήθελαν να μας φορέσουν (με το στανιό) και σήμερα δεν μπορούν να
ξεπεράσουν το στρες και την κατάθλιψη της σωτήριας χασούρας τους. Μόλις
το πράξουν, θα σταματήσουν να μας χαλάνε τη γιορτή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου