Το δίκαιο των αναδρομικών

Tης ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ

Τα έχουμε μπερδέψει λιγάκι. Το δίκαιο δεν είναι κάτι που κρίνεται από τη συγκυρία αλλά μια αξία στο διηνεκές. Το δίκαιο δεν κρίνεται από την ποσότητα (αν διεκδικούμε λίγα ή πολλά) ούτε από το πλήθος των εμπλεκομένων (πόσοι τα διεκδικούν). Μπορεί λοιπόν να ακούγεται εξωφρενικό το ποσό που ζητούν δικαστικά οι βουλευτάδες ως αναδρομικά στους μισθούς τους (ποσό που αντιστοιχεί σε δεκαετείς αποδοχές ενός καλοπληρωμένου υπαλλήλου), μπορεί ο κατάλογος των ονομάτων να περιέχει πλούσιους, απατεώνες, σωτήρες του έθνους, όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι ο νόμος το επιτρέπει. Οι βουλευτές έχουν τον νόμο με το μέρος τους και τούτο δεν αλλάζει από καμία κατακραυγή.

Για να γίνει προσφυγή από τόσους βουλευτές σημαίνει ότι οι δικηγόροι τους κάπου πατάνε. Η διεκδίκηση δεν γίνεται με όρους οικονομικής φαντασίας. 

Να υπενθυμίσουμε ότι οι βουλευτές πήραν αναδρομικά το 1987, όταν είχαν δοθεί αυξήσεις σε διευθυντές του ΕΣΥ.

Ξαναπήραν αναδρομικά το 2006 για λόγο που ακούγεται παράξενος: επειδή ο πρόεδρος της Ανεξάρτητης Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων έπαιρνε περισσότερα από τους εκλεγμένους (9.000 ευρώ τον μήνα).

Το νομικό καθεστώς επέτρεπε τέτοιες διεκδικήσεις, που εκπορεύονταν από τη θέση «γιατί να παίρνει κάποιος παραπάνω από εμάς». Το επέτρεπε συγκρίνοντας τα ξερά νούμερα. Σε αυτές τις αξιώσεις δεν υπολογίστηκε η λίστα των επιδομάτων των βουλευτών, που φούσκωνε το καθαρό μηνιάτικο στις 15.000 ευρώ. Βέβαια στη συνέχεια έγιναν επανορθώσεις. Ψηφίστηκαν δυο νόμοι και εκδόθηκε μία απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Εντούτοις η πολυνομία επιτρέπει στους βουλευτές να ζητούν τα εξτραδάκια τους.

Η στρεβλή αντίληψη της διεκδίκησης έχει μια ακόμη όψη: όταν ζητούν ένα επίδομα ή μια πρόσληψη οι αδύναμοι, το αίτημα θεωρείται αυτοδίκαιο. Τα νούμερα σίγουρα δεν έχουν σχέση, δηλαδή οι βουλευτές θέλουν αναδρομικά 250.000, ενώ κάποιες καθαρίστριες ζητούν παραπανίσια 80 ευρώ τον μήνα ή τα δώρα Χριστουγέννων που δεν τους έχουν καταβληθεί με τα διάφορα κόλπα, όπως η αμοιβή με μπλοκάκι.

Και στις δυο περιπτώσεις διολισθαίνουμε σε μια συζήτηση για την ανακατανομή του πλούτου. Σαφώς είναι πολύ σοβαρό το ζήτημα, όμως δεν μπορεί να γίνει με όρους που υπερπηδούν τη νομοθεσία. Έτσι μια σοβαρή πολιτική αξίωση θα ήταν η αναθεώρηση των κανόνων που επιτρέπουν την καλοπέραση των ολίγων σε βάρος των πολλών. Πρόκειται για ένα πεδίο το οποίο έχει ελάχιστα τεθεί υπό τον έλεγχο των πολιτών.

Με το πρόσφατο κρούσμα της διεκδίκησης αναδρομικών η κοινή γνώμη καλμάρει από τις διαβεβαιώσεις ότι τώρα, σε περίοδο λιτότητας, δεν θα πάρουν τα λεφτά οι εκατόν τόσοι πρώην και νυν βουλευτές. Οι όποιες ανακοινώσεις κομμάτων αφορούν το στρογγύλεμα των εντυπώσεων. Κανείς δεν θέτει ολιστικά το ζήτημα της αμοιβής και των προνομίων των βουλευτών. Κανείς δεν λέει ότι ο Κανονισμός της Βουλής δεν είναι κάτι σαν τη Βίβλο, με αρχή μέση και τέλος. Ο Κανονισμός της Βουλής είναι ένας λαβύρινθος ασύνδετων σελίδων, χωρίς καμία σειρά, χωρίς καμία τάξη και με τόσες παραπομπές ώστε να μη βγαίνει καμία άκρη.

Με την ίδια νοοτροπία νομοθετούν τόσα χρόνια στην Ελλάδα. Ένας νόμος για τα εργασιακά μπορεί να αποκτήσει προσθήκη σε νόμο για την εκπαίδευση και κατόπιν να υπάρξει μια τροποποίηση ή μια δικαστική απόφαση που ανοίγουν παραθυράκια. Αν λοιπόν είμαστε βέβαιοι ότι μετά την κατακραυγή οι βουλευτές δεν θα εισπράξουν τα αναδρομικά, μπορούμε να είμαστε εξίσου βέβαιοι ότι στο μέλλον θα προβάλλουν ανάλογες διεκδικήσεις καθώς έχουν πάντα κάποιο νόμο με το μέρος τους.