Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣΕμένα το τέλος κάθε χρονιάς με τρομάζει για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή βλέπω πίσω μου αυτήν τη βαθιά χαρακιά στο χώμα, τον δρόμο που διένυσα και που επιστροφή δεν έχει.
Δεύτερον, επειδή δεν βλέπω απολύτως τίποτα μπροστά μου και από μία ηλικία και μετά αυτό με φοβίζει.
Επίσης με μελαγχολεί η ανάγκη που έχουμε να σπρώξουμε τον χρόνο να πάει πιο γρήγορα. Θέλεις για να ξοφλήσεις χρέη; Μήπως για να δεις το παιδί που μεγαλώνει; Να πάρεις άδεια ή σύνταξη;
Με έναν διεστραμμένο τρόπο η ελπίδα μας σπρώχνει τον χρόνο να τρέξει, να πάμε πιο γρήγορα στο τέλος. Ηλίθιο δεν είναι;
Ξέρω αρκετούς, ανάμεσά τους και εγώ καμιά φορά, που φοβούνται να πεθάνουν, αλλά δεν τρελαίνονται να ζήσουν κιόλας. Και μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνουν, κάθονται στην άκρη, η σκόνη του χρόνου τούς χτυπάει με βία στο πρόσωπο, ενώ κάτω από τα πόδια τους ανατέλλει η νέα χρονιά. 2010.
Μα είναι δυνατόν; Είναι. 2010. Όταν μεγαλώναμε, στα '80s, θα ήταν τίτλος από ταινία επιστημονικής φαντασίας, τόσο μακρινό που γινόταν αδιάφορο.
Τώρα είναι εδώ. Γαμώ την τρέλα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου