Έγκυρη ενημέρωση δεν έχω, ωστόσο πιστεύω ότι τον Τσίπρα τον οδήγησαν στην παραίτηση τα άρθρα της Αυγής και της Εφημερίδας των Συντακτών. Η τελευταία για παράδειγμα υποστήριξε ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα απηχεί το σχέδιο του πρωθυπουργού να ξεδιπλώσει «στην ολότητά του» το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που έχει κατά νου. Δηλαδή κατά τη συμπαθή εφημερίδα, το γεγονός ότι στα κρίσιμα υπουργεία των μεταρρυθμίσεων μπήκαν πρώην κορυφαίοι του ΠΑΣΟΚ, στελέχη με κεντροαριστερή καταγωγή δηλαδή, αποτελεί τεκμήριο νεοφιλελεύθερης επέλασης. Από κοντά και η Αυγή η οποία επίσης είδε ως κρίσιμη διαφορά την ανακύκλωση 3 «νεοφιλελεύθερων καμικάζι» σε διαφορετικά χαρτοφυλάκια. Τα διάβασε ο Τσίπρας και κατάλαβε ότι με αυτούς δεν υπάρχει σωτηρία. Τι να κάνει, παραιτήθηκε.
Εντάξει υπερβάλω, όχι πολύ όμως. Γιατί ο κύριος λόγος που οδηγήθηκε στην παραίτηση ο Τσίπρας πιστεύω ότι ήταν όχι τόσο η ήττα όσο η κατανόηση ότι δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα να επιφέρει τις αλλαγές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν επιθυμούσε, που δεν θα το απέκλεια, να επανέλθει ως ηγέτης στο χώρο της αριστεράς, το καλύτερο που είχε να κάνει σήμερα ήταν να παραιτηθεί. Αύριο μπορεί να τον παρακαλάνε να επιστρέψει.
Όχι ότι δεν θα μπορούσε να επανεκλεγεί στο προσεχές συνέδριο. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είχε καν αντίπαλο. Αν έμενε ωστόσο δεν θα είχε το πολιτικό κεφάλαιο, ενδεχομένως ούτε και την ψυχική διάθεση, να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ολοκληρωτική αλλαγή της πολιτικής του φυσιογνωμίας, να γίνει, για να το πούμε συμβατικά, ένα πραγματικά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ικανό να διεκδικήσει την εξουσία. Αντιθέτως θα είχε εμπλακεί στις ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες της αριστεράς όπου το κυρίως ζητούμενο θα ήταν να ξαναβρεί ο ΣΥΡΙΖΑ την αριστερή ψυχή του. Γιατί ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, αυτό μόνο έχουν καταλάβει τα στελέχη και τα μέλη του. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτοί όμως εκεί θέλουν, και νομίζουν ότι μπορούν, να επιστρέψουν.
Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν κάτω από προϋποθέσεις, να παίξουν το ρόλο του καταλύτη για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, ορισμένοι εξ αυτών τουλάχιστον, πλασάρονταν ως μεταρρυθμιστές. Ήταν απολύτως σύμφωνοι δηλαδή με την εκσυγχρονιστική πλευρά της πολιτικής του παπανδρεϊκού αλλά και του σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Για πολλούς λόγους όμως έχουν εξουδετερωθεί.
Πρώτον επειδή φέρθηκαν σαν σώγαμπροι: έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως κι ας είχαν υποστεί και οι ίδιοι την τοξικότητα της αριστεράς.
Δεύτερον επειδή εκλογικά αποδοκιμάστηκαν και οικουρούν.
Τρίτον και κυριότερο επειδή, για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν είναι η λύση αλλά αντιθέτως αποτελούν μέρος του προβλήματος. Σηματοδοτούν τον μεγάλο συμβιβασμό και την αλλοίωση της ταυτότητας του.
Με την παραίτησή του ο Τσίπρας στην πραγματικότητα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτόν.
Δεν θα είναι εύκολο. Στην πολιτική φυσικά τίποτα δεν αποκλείεται. Ούτε καν το ενδεχόμενο να προκύψει κάποιος ή κάποια ηγέτης που θα τα καταφέρει καλύτερα.
Ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το ΠΑΣΟΚ. Με την αποχώρηση του Τσίπρα οι πιθανότητες να ανακτήσει την ηγετική του θέση στο χώρο της κεντροαριστεράς λογικά αυξάνονται. Μια νέα καταστροφική επίδοση στις αυτοδιοικητικές εκλογές, κάτι καθόλου απίθανο δηλαδή, μπορεί να σημάνει την αρχή του τέλους.
Με τούτα και με κείνα βέβαια ο κ. Μητσοτάκης μπορεί από τώρα να βλέπει με ρεαλιστικές πιθανότητες επιτυχίας το ενδεχόμενο μια τρίτης τετραετίας. Έχουν γραφεί πολλά και σωστά για τις αιτίες της πολιτικής του κυριαρχίας. Στο επίπεδο των συμβολισμών πάντως σίγουρα μέτρησε το ότι κατάφερε και αξιοποίησε κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας υπόσταση στο κεντρώο εκσυγχρονιστικό του άνοιγμα. Κι αυτή ήταν η διαφορά του με τον Τσίπρα.
Ο Μητσοτάκης...
ήθελε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό που ήταν.
Ο Τσίπρας τους είδε ως λάφυρα. Τελικά δεν του προσέφεραν πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου