Ο πρόσκοπος σέρνει την ανήμπορη γιαγιά στον δρόμο. Εκείνος έπρεπε να κάνει την καλή του πράξη και να τη βοηθήσει να περάσει απέναντι. Εκείνη όμως δεν ήθελε να πάει απέναντι. Γι’ αυτό αναγκάστηκε να την περάσει με το άγριο.
Αυτό το παλιό ανέκδοτο θύμισε ο θούριος του Χρήστου Σπίρτζη, που σε κομματική εκδήλωση την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι το κόμμα του είναι έτοιμο να φέρει τη δημοκρατία «είτε με το καλό είτε με το άγριο». Είναι δύσκολο να μη φανταστεί κανείς τον Σπίρτζη σαν παρήλικα πρόσκοπο, να φέρνει τη δημοκρατία τραβώντας την από το μαλλί.
Η ιλαρή στιγμή θα μπορούσε να αποδοθεί στις ειδικές δεξιότητες του προσώπου. Η αγριάδα του όμως απηχεί κι ένα υπαρκτό ρεύμα στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κρύβει ότι αντιλαμβάνεται το εγχείρημα επιστροφής στην εξουσία με όρους ρεβάνς. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοσυστήνεται έτσι ως μηχανισμός εξουσίας που θέλει να επιστρέψει για να εξουσιάσει «αλλιώς» τη δεύτερη φορά.
Δίπλα στον Σπίρτζη, στην ίδια εκδήλωση, ήταν ο Πολάκης, ως ολόσωμη ενσάρκωση του πώς μπορεί να καταφθάσει η δημοκρατία με το «άγριο».
Στο στενό κομματικό κοινό αυτές οι παραστάσεις τονώνουν το οπαδικό φρόνημα. Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ταξιδεύουν και εκτός πλαισίου και απειλούν να απωθήσουν πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους που ίσως σκέφτονταν να καταψηφίσουν την κυβέρνηση.
Αν δοκιμάσει κανείς να συναρμολογήσει τα πιο πρόσφατα σημεία από την εκλογική δραστηριότητα του κόμματος, ο στόχος πλέον είναι μόνον αυτός: να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο ταμιευτήρας της αντιμητσοτακικής ψήφου – χωρίς καν προσπάθεια να αρθρωθεί θετικό μήνυμα. Η «ελπίδα» είναι να φύγει ο Μητσοτάκης – τελεία.
Τη μονομέρεια της συριζαϊκής καμπάνιας υπηρετεί και η όψιμη επίθεση στο ΠΑΣΟΚ, που από δυνητικός εταίρος αντιμετωπίζεται πλέον ως «εκβιάσιμο», «ανιστόρητο» και «πιασμένο».
Ο Τσίπρας προσπαθεί να υποκλέψει (ξανά) τον ανδρεϊκό λαϊκισμό, ενώ το κοινό του (στην Πάτρα) καθοδηγείται να φωνάζει «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπολογίζει στον θυμικό αντισυστημισμό μιας μερίδας των νέων, που δεν έχουν κατασταλαγμένη πολιτική ταυτότητα. Δεν μπορεί το ίδιο εύκολα όμως να συγκινήσει τους παππούδες τους που έχουν αντιδεξιές καταβολές. Το όψιμο ριφιφί στην πασοκική κειμηλιοθήκη υπηρετεί τον στόχο της προσέλκυσης αυτού του παραδοσιακού κοινού.
Τι σημαίνει ο αναπροσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην Αντιδεξιά του ’80; Τι δείχνει η μικροπόλωση με το ΠΑΣΟΚ;
Αντίπαλος είναι ο τρίτος, που πρέπει να συμπιεστεί, για να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατηθεί αξιοπρεπώς δεύτερος.
Στόχος είναι πια...
η μικρή δεξαμενή.
Η μεγάλη κρίθηκε απρόσιτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου