(...) «Καταγγέλλει ότι ο καταδικασθέντας…». Δημοτική και καλά. Δεν του αρέσει ο «καταδικασθείς», αλλά ούτε και ο «καταδικασμένος». Πλεγματικοί του λόγου l ή εθισμένοι στην ξύλινη γλώσσα που έχει κατακυριεύσει τα ΜΜΕ. Μηχανική «μετάφραση» της καθαρεύουσας – όπως την επέβαλαν στο «δημόσιο λόγο» η αριστερά, ο εγγαστρίμυθός της Ανδρέας και η αμάθεια.
«Τι είναι το Καποδίστριο;», ο μικρός, πίσω.
«Πού το άκουσες;», ο μεγαλύτερος, δίπλα του.
«Οδός Καποδιστρίου ρε, δεν βλέπεις;».
«Δεν ξέρω τι ήταν το Καποδίστριο· κάτι του Καποδίστρια μάλλον».
«Ο ταμίας, του ταμίου κλινόταν κάποτε και ο Καποδίστριας», παρεμβαίνει η γιαγιά, δίπλα στον οδηγό, με φωνή μαραμένη.
«Τα υπουργεία σας μέσα, για σχολεία και δασκάλους», υποτονθορίζει ο θείος στο τιμόνι, με μάτι θολό.
Δεν είναι ανάγκη, φίλε Γιώργο Παπαχρήστο, να ακούς τα βατράχια που εκστομίζουν απόφοιτοι λυκείου και φοιτητές σε τηλεκπομπές «γνώσεων» για να αναρωτιέσαι, στα Νέα, κάτι σαν «Ρε πού πάμε;» Σπίτι μας μέσα κοχλάζει το πράμα.
Γέλασα που κάποιος καθηγητής ΑΕΙ σε άρθρο του για τις πληγές της εκπαίδευσης ανέφερε, μεταξύ άλλων, και «την αποτυχία της διδασκαλίας ξένων γλωσσών στα σχολεία». Οτι δεν τους μαθαίνουν καν τα ελληνικά, κουβέντα. l
Οι νόμοι πλαίσιο και η αλλαγή τίτλου των Πανελλαδικών μαράνανε τους πολιτικούς μας.
Που...
δεν μαθαίνουν τα παιδιά να μιλάνε και να γράφουν σωστά τη μητρική τους κανέναν δεν απασχολεί.
Καημένε Αθανασόπουλε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου