Πάει και αυτό το ορόσημο και πάμε παρακάτω. Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη που ολοκληρώνεται σήμερα Πέμπτη, είχε πολύ πριν αρχίσει ως αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή τον Ταγίπ Ερντογάν, καθώς οι περισσότεροι είχαν πεισθεί –ή ήθελαν να πειστούν– ότι θα επιμείνει στο «βέτο» για την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Οπως παγίως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, την επομένη μιας μεγάλης Συνόδου αρχίζει η πόλωση.
Στο εσωτερικό της χώρας μας, η αντιπολίτευση μιλάει πάντοτε για ήττα και κίνδυνο (το έκανε και μετά την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, όταν δήθεν θα έρχονταν «φέρετρα ελλήνων φαντάρων» από τη ζώνη του Σαχέλ στην Αφρική) και παράλληλα παρουσιάζει τον Ερντογάν ως θριαμβευτή και μέγα διαπραγματευτή που μας κατατρόπωσε.
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, υπογραμμίζει τις θετικές πτυχές για τη χώρα και συχνά υποδεικνύει τη σύμπτωση ανάμεσα στο «τα πήρε όλα ο Ερντογάν» της αντιπολίτευσης με την εικόνα που φιλοτεχνεί η προπαγάνδα του «σουλτάνου» στην Τουρκία.
Κάθε φορά τα ίδια, και κάθε φορά όλα κρίνονται στο μετά.
Τι έδωσε και τι πήρε λοιπόν ο Ερντογάν στη Μαδρίτη;
Καταρχάς, έδωσε τη «στροφή» για το βέτο στην είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ κάνοντας ακόμη και τον Στόλτενμπεργκ να μοιάζει μάνατζερ ολκής και διαπραγματευτής με περγαμηνές. Βεβαίως κανένας Στόλτενμπεργκ δεν υπήρχε στην υπόθεση. Ο Ερντογαν ήξερε πώς αν δεν έπαιρνε πίσω το βέτο, όχι μόνο δεν θα έβλεπε τον Μπάιντεν, ούτε photo op δεν θα του έδιναν οι Αμερικανοί.
Δεύτερον, ο Ερντογάν δεν είπε λέξη στη Σύνοδο κατά της Ελλάδας παρότι τουρκικές κυβερνητικές πηγές προετοίμαζαν το πόπολο στη γείτονα χώρα ότι θα θέσει με ένταση το ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου γιατί (δήθεν) τον έπνιγε το δίκιο. Πάει κι αυτό, άλλωστε τα μηνύματα που είχε λάβει από τις ΗΠΑ για το θέμα λέγεται ότι ήταν σαφέστατα…
Τι πήρε;
Πήρε, πρώτον, τη συνάντηση διάρκειας μιας ώρας και δέκα λεπτών με τον Μπάιντεν. Και πήρε και το «ευχαριστώ» του αμερικανού προέδρου μπροστά στις κάμερες για τις προσπάθειες της Τουρκίας ώστε να προχωρήσει η εξαγωγή σιτηρών από την Ουκρανία. Κρίνοντας από το πώς «πούλησαν» στη Τουρκία τα ερντογανικά κανάλια τη συνάντηση, επιβεβαιώνεται ότι σε συμβολικό και επικοινωνιακό επίπεδο αυτός ήταν ο μεγάλος καημός του τούρκου προέδρου: ότι επί ενάμισι χρόνο δεν είχε δει τον αμερικανό πρόεδρο, που είδε πρώτα τον έλληνα Πρωθυπουργό φορώντας μάλιστα γραβάτα με την ελληνική σημαία για να τον δει μετά να τον καταχειροκροτούν και στο Κογκρέσο.
Ο Ερντογάν πήρε επίσης τη στήριξη του Λευκού Οίκου για την αναβάθμιση των F-16. Παρότι ο Λευκός Οίκος δεν αναφέρεται στο ζήτημα στην ανακοίνωση που εξέδωσε μετά τη συνάντηση, νωρίτερα (αλλά ασφαλώς μετά τη «στροφή» του Ερντογάν για Φινλανδία και Σουηδία), η βοηθός υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ είπε ξεκάθαρα ότι η αμερικανική κυβέρνηση στηρίζει τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16. Αυτό που μένει τώρα να φανεί είναι ποια θα είναι η αντίδραση του φίλου μας Μπομπ Μενέντεζ και του Κογκρέσου και αν έχει ήδη βρεθεί κάποια φόρμουλα συμβιβασμού.
Την ίδια ημέρα και η Ελλάδα εξέπεμψε τον δικό της συμβολισμό, καθώς υπέβαλε επίσημο αίτημα στην Ουάσιγκτον για την αγορά 20+20 μαχητικών F-35.
Πέρα όμως από αυτά που έδωσε και που πήρε ο Ερντογάν υπάρχουν κι αυτά που δεν πήρε.
Πρώτον, δεν έλαβε το πράσινο φως του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών για τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία, ενώ μέχρι τώρα δεν ακούσαμε καμία ρητή δέσμευση για νέα F-16. Παράλληλα, ο Ερντογάν διάβασε, όπως όλοι, την ανακοίνωση του Λευκού Οίκου μετά τη συνάντηση που ανέφερε ότι ο Μπάιντεν του ζήτησε σταθερότητα στο Αιγαίο. Αυτό ήταν και το πιο ουσιαστικό σημείο για την Ελλάδα που επιβεβαιώνει τις πληροφορίες που υπάρχουν εδώ και κάποιες εβδομάδες ότι οι Αμερικανοί έχουν εμπλακεί διπλωματικά στο θέμα της επιθετικότητας των Τούρκων έναντι της Ελλάδας. Αλλωστε ο αναθεωρητισμός ήταν το «κόκκινο πανί» στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ που εξέπεμψε αυστηρά μηνύματα για τον Πούτιν.
Κάπως έτσι ο μέγας και «απρόβλεπτος» Ερντογάν για τους εγχώριους θαυμαστές των αυταρχισμού -και μέρος της αντιπολιτευτικής popular culture- αποδείχτηκε στη Μαδρίτη...
«προβλέψιμος».
Και με μια πιο ψύχραιμη ματιά αυτό δεν είναι και τόσο κακό.
Αν δηλαδή καταφέρουμε να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Αν διατηρηθεί, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, η τάση οι εξοπλισμοί της Τουρκίας μην αυξάνονται δυσανάλογα σε σχέση με την αναβαθμισμένη στρατιωτική ισχύ της Ελλάδας, προτιμούμε τελικά έναν Ερντογάν «απρόβλεπτο», ή έναν Ερντογάν υπό τον έλεγχο των Αμερικανών που απαιτούν ηρεμία στο Αιγαίο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου