Υπάρχουν πολλά και σουρεαλιστικά ταυτόχρονα στην περίφημη φωτογραφία από τα εγκαίνια των γηπέδων μπιτς βόλεϊ στο Ηράκλειο, όπου ο παραολυμπιονίκης και πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής Γιώργος Καπελλάκης παρακολουθεί την τελετή εκτός εξέδρας «επισήμων», καθώς κανείς δεν μερίμνησε για το πώς ο ίδιος και το αμαξίδιό του θα καταφέρουν να υπερπηδήσουν το εμπόδιο της ανύπαρκτης ράμπας.
Το πρώτο είναι η εικόνα της προχειροφτιαγμένης εξέδρας στην άμμο, καταμεσής του γηπέδου. Θυμήθηκα αμέσως την αλήστου μνήμης φωτογραφία με τον πρώην υπουργό Αμυνας, Πάνο Καμμένο, να υποκλίνεται τον Σεπτέμβριο του 2015 σε κάποια άγνωστη ακροθαλασσιά της Σαλαμίνας, αφού πρώτα έχει διασχίσει ένα κόκκινο χαλί πάνω σε… παλέτες, στο πλαίσιο τιμητικής εκδήλωσης για τη… Ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.).
Το δεύτερο είναι η πληθωρική παρουσία της Εκκλησίας. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά πέντε ιερείς έχουν στριμωχθεί μαζί με οκτώ εκπροσώπους της πολιτείας σε αυτή την κατασκευή των δέκα τετραγωνικών μέτρων, όχι για να εγκαινιάσουν τη θεμελίωση κάποιου νοσοκομείου ή σχολείου, αλλά για να ευλογήσουν μια αθλητική εγκατάσταση σε κάποια παραλία. Η σκηνή είναι βγαλμένη από τις καλύτερες στιγμές του νέου ελληνικού κινηματογράφου· μοιάζει σχεδόν σκηνοθετημένη (αλλά δεν είναι καθόλου, δυστυχώς). Σκέφτηκα πολύ γρήγορα τη «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη (1984), αλλά και την άλλη σπουδαία, ελαφρώς προγενέστερη ταινία του Θεόδωρου Μαραγκού, το «Μάθε παιδί μου γράμματα» (1981).
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα του 1981 δεν υπήρχαν καθόλου άτομα με ειδικές ανάγκες (όπως στο σημερινό Ιράν δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, κατά δήλωση τοπικών αξιωματούχων), και επομένως δεν θα υπήρχε πιθανότατα ανάμεσα στους επισήμους να εμφανίζεται κάποιος συμπολίτης μας με αναπηρία, το στιγμιότυπο από την Κρήτη θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή αντίστοιχης εκδήλωσης στην πλατεία του χωριού στο φιλμ του Μαραγκού. Εκτός κι αν ο καλός σκηνοθέτης δεν είχε καταφέρει να συγκεντρώσει τόσο πολλούς κομπάρσους που να υποδύονται τους ιερωμένους.
Το στοιχείο, όμως, που απογειώνει το πλάνο από την ειδυλλιακή παραλία είναι το χρυσαφένιο ηλιοβασίλεμα που λούζει τον ορίζοντα.
Πρόκειται για ένα νεοελληνικό αριστούργημα: το μπιτς βόλεϊ, οι βαριεστημένοι θεατές στο βάθος, το στριμωγμένο μπουλούκι πάνω στην πρόχειρη κατασκευή, το ευσεβές ύφος των πολιτικών προϊσταμένων και ο ξεχασμένος πρωταθλητής μας να έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο άγνωστο· τι να σκέφτεται άραγε; Και όλα αυτά τυλιγμένα σε μια εκρηκτική φαντασμαγορία χρωμάτων.
Ναι, ας το πάρουμε απόφαση: η χώρα μας είναι διασκεδαστική.
Εμείς ψυχαγωγούμαστε, φυσικά, αλλά...
για πολλούς άλλους συμπολίτες μας η θλιβερή αυτή εικόνα είναι η καθημερινότητά τους. Και κάπου εκεί κόβονται τα πολλά γέλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου