Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Προσηλύτισε αμέτρητους ετερόκλητους σε συγγνωστή προσωπολατρία το παιδί που γεννήθηκε σε παράγκα με ριζικό να γίνει είδωλο.
Kυρίες και κύριοι, ξεσκολισμένοι στα ποδοσφαιρικά ή αμύητοι, άπιστοι Θωμάδες, και σεις αγαπητά παιδιά, εθισμένα στα βιντεοπαιχνίδια, κάντε ένα διάλειμμα αλησμόνητης εμπειρίας.
Ανατρέξτε σε βίντεο με το εντός γηπέδων έργο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, νεκρώστε την περιγραφή, γουρλώστε τα μάτια, όσες φορές κι αν κάνετε χρήση VAR, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
To απίστευτο έχει (είχε) ονοματεπώνυμο. Αυτός ανέστησε το φρόνημα των πολλαπλώς ηττημένων συμπατριωτών του κάνοντάς τους –τόσο γνώριμο συναίσθημα και σε εμάς– περήφανους, με αναίμακτους θριάμβους, αυτός πρόσθεσε μπόι πρωταθλητή στους Ναπολιτάνους πληβείους. Τους μετάγγισε τέτοια εξάρτηση που στη σύγκρουση Ιταλίας – Αργεντινής (ημιτελικός Μουντιάλ 1990) που έγινε στην πόλη τους, πάμπολλοι πρόδωσαν την πατρίδα τους.
Προσβλήθηκε από το μικρόβιο της αυτοκαταστροφής στον κολοφώνα του, μπαινόβγαινε σε πανάκριβους τεχνητούς παραδείσους, υιοθετήθηκε από ηγέτες της επιλογής του, ως προπονητής κόντεψε να πνιγεί από τη γραβάτα του.
Με τον ζώντα ή με τον τεθνεώτα;
Πελέ ή Μαραντόνα;
Το βαρύ φορτίο της επίλυσης του βασανιστικού για δισεκατομμύρια ανθρώπους διλήμματος το σήκωσε εγκαίρως ο εκλιπών, όταν με αυτογνωσία και υπόρρητη σεμνότητα αποδεχόταν τον ρόλο του κορυφαίου των κορυφαίων.
Ο Βραζιλιάνος είχε πάντα δίπλα του στην εθνική ομάδα ένα γαλαξία αστέρων που τροφοδοτούσαν τη λάμψη του, ο ατσούμπαλος το δέμας Αργεντίνος κατέκτησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο σολάροντας με κάθε δυνατό τρόπο.
Χρειάζονται άλλα αποδεικτικά στοιχεία;
Δύο καθ’ όλα επιφανείς Αγγλοι, παρά το συντριπτικό, με χρήση και αστραπιαίας μπαμπεσιάς, πλήγμα που επέφερε στην ομάδα τους στο Μουντιάλ του 1986, ετυμηγόρησαν.
Σερ Μπόμπι Ρόμπσον: «Μια ιδιοφυΐα, ένας αληθινός καλλιτέχνης, μπορούσε να κερδίσει ματς εντελώς μόνος του».
Γκάρι Λίνεκερ: «Είναι ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών και με διαφορά, ένα αυθεντικό φαινόμενο».
Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο αποδέξου το πριν είναι αργά, έστω ως ύστατο φόρο fair play, μπας και αναπαυθεί η ψυχή του. Ο Ντιεγκίτο ήταν...
μία ανάσα καλύτερος από σένα. Επαιζε με αντίπαλο μόνο τον άλλο του εαυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου