ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ένα απάνθρωπο σύστημα υγείας που σκοτώνει

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...

Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος 

Ειδικός καρδιολόγος με εξειδίκευση και πολύχρονη θητεία στην Διοίκηση  Μονάδας Εντατικής Θεραπείας

cardiodoctor.gr


Η περιπτωσιολογία πολλές φορές αποπροσανατολίζει. Άλλες φορές αναδεικνύει με υπερβολή και αναξιοπιστία πλευρές διαφόρων καταστάσεων. Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που όχι μόνο δεν είναι μεμονωμένες αλλά αποτελούν αντιπροσωπευτικό παράδειγμα χιλιάδων άλλων. Και με μια τέτοια πραγματικά τραγική περίπτωση θα ήθελα να ασχοληθούμε σήμερα. Αφορά την καταδίκη μιας ηλικιωμένης κυρίας σε θάνατο από ένα απρόσωπο και απάνθρωπο σύστημα υγείας όπως είναι δυστυχώς το δικό μας.

Πριν από ένα χρόνο η ασθενής αυτή διαπιστώθηκε ότι πάσχει από καρκίνο σε κάποιο σημείο που δεν είναι από τα συνήθη του γεννητικού συστήματος. Για καλή της τύχη είχε κοντά της μια οικογένεια από αυτές που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρότυπο. Μια κόρη που ανήκει στο χώρο της υγείας και έχει αρκετή εμπειρία σε αυτό και εγγόνια με αυξημένο ενδιαφέρον και μεγάλη αγάπη στο πρόσωπό της. Απευθύνθηκαν αμέσως σε ειδικούς που συνέστησαν ένα από τα μεγάλα κρατικά γυναικολογικά νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Εκεί τους καθοδήγησαν να απευθυνθούν γιατί τους είπαν ότι υπάρχουν οι ειδικοί που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν στη λύση του προβλήματος. Και δυστυχώς αντί να δοθεί λύση, εκεί άρχισε το πρόβλημα. 

Ο καρκίνος ήταν αναμφισβήτητος αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμη ημερομηνία για χειρουργείο πριν την πάροδο τεσσάρων τουλάχιστον μηνών. Πανικοβλήθηκαν. Καρκίνος ήταν και μετά από τέσσερις μήνες ποιος εγγυάτο για το αν θα μπορούσε πια να αντιμετωπιστεί;  Μη φοβάστε τους είπαν. Δε θα αλλάξουν πολλά. Όμως δεν τους καθησύχασαν. Έβαλαν γνωστούς, παρακάλεσαν, έταξαν. Δεν άλλαξε κάτι. Στράφηκαν σε άλλο μεγάλο γυναικολογικό νοσοκομείο. "Δεν έχουμε μονάδα εντατικής και η κυρία έχει καρδιολογικά προβλήματα, άρα δε μπορούμε να αναλάβουμε".  

Αλήθεια; Ψέματα; Εύσχημος τρόπος να μην αναλάβουν; Άραγε ποιους χειρουργούν στο νοσοκομείο αυτό; Τους υγιείς;

Και ο ιδιωτικός τομέας;  

Να πούμε μια αλήθεια;  

Ο ιδιωτικός τομέας δυστυχώς είναι προσανατολισμένος στα πιο εύκολα. Αυτά αφήνουν κέρδος. Αυτά προτιμώνται. Τα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία εγκαινιάζουν μονάδες ημερήσιας νοσηλείας. Τα μεγάλα καρδιοχειρουργικά, νευροχειρουργικά, χειρουργικά περιστατικά μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αποφεύγονται. Όχι ότι δε γίνονται. Υπάρχουν ικανότατοι ιατροί να τα πραγματοποιήσουν, όμως τα μεγάλα χειρουργεία με πιθανότητες επιπλοκών και ανάγκη Μονάδας Εντατικής εκτινάσσουν το κόστος, αρχίζει η αδυναμία πληρωμής, η γκρίνια, τα χρέη, η προσπάθεια μεταφοράς των μετεγχειρητικών ασθενών σε δημόσιο νοσοκομείο τα οποία όμως αρνούνται να αναλάβουν κάποιο ήδη χειρουργημένο περιστατικό.  Έτσι συνήθως τα ιδιωτικά νοσοκομεία προσπαθούν να τα αποφύγουν. ‘Όταν μάλιστα δεν υπάρχει ιδιωτική ασφάλεια η άρνηση είναι δεδομένη. 

Οι ειδικοί ιατροί μεγάλων ιδιωτικών νοσηλευτικών μονάδων εξετάζοντας και το οικονομικό προφίλ της οικογένειας παρέπεμψαν στο δημόσιο.
 
Αναγκαστικά λοιπόν αναμονή. Συνεχείς προσπάθειες, πιέσεις, τηλέφωνα. Κάποια στιγμή έγινε η εισαγωγή. Είχαν περάσει περισσότεροι από τέσσερις μήνες. Άρχισαν οι γκρίνιες. Καρδιολογικά προβλήματα, αυξημένος χειρουργικός κίνδυνος. Κωλυσιεργία. Η οικογένεια αγανακτισμένη πιέζει. 

Τελικά το χειρουργείο γίνεται. Όλοι κάνουν το σταυρό τους. Επιτέλους τελειώσαμε. Όταν όμως βγαίνει μετά από εβδομάδες  το αποτέλεσμα της ιστολογικής εξέτασης τα πράγματα μπερδεύονται. Ο όγκος δεν έχει αφαιρεθεί σωστά. Υπάρχει μέρος του όγκου που έμεινε στον οργανισμό γιατί δεν εκτιμήθηκε σωστά η έκτασή του. Κακή επέμβαση που πρέπει να επαναληφθεί. Κάθε λογικός άνθρωπος θα σκεφτόταν ότι αφού το πρόβλημα αφορούσε την επέμβαση, η επανεπέμβαση θα γινόταν άμεσα. Το σύστημα και οι λειτουργοί του όμως είναι αμείλικτοι. Θα περιμένετε ξανά μήνες για να έρθει η σειρά σας. Πόσο; Πέντε με έξι μήνες.

Νέος Γολγοθάς. Νέες προσπάθειες. Προσφυγή μέχρι και στον συνήγορο του πολίτη.  

Αυτός δηλώνει αναρμόδιος να καθορίσει προτεραιότητες χειρουργείων. Σωστά. Νέοι γύροι συζητήσεων με άλλα νοσοκομεία. Τίποτε. Οι μήνες περνούν. Η ασθενής επιβαρύνεται. Διαπιστώνεται υγρό στην κοιλιά. Οι γιατροί του κρατικού νοσοκομείου συνιστούν αξονική τομογραφία που γίνεται φυσικά σε ιδιωτικό κέντρο. Το αποτέλεσμα της αξονικής για όλους όσοι ψύχραιμα το είδαμε, ήταν τραγικό. Πιθανότητα μεταστάσεων στο περιτόναιο. Το στάδιο του καρκίνου από πρώτο γίνεται τέταρτο. Η επιβίωση από πιθανότατη γίνεται απίθανη. Οι γιατροί όμως του νοσοκομείου ζητούν έλεγχο με λαπαροσκόπηση για να πειστούν. Μετά από επτά μήνες από το πρώτο χειρουργείο κάνουν εισαγωγή. Αλλά λαπαροσκόπηση δε γίνεται. Υπάρχει διαφωνία από τους καρδιολόγους του νοσοκομείου. Ο ένας διαγιγνώσκει δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια και συνιστά έξοδο, αγωγή με μεγάλες δόσεις διουρητικών και επανέλεγχος σε δέκα μέρες. Ο ιδιώτης καρδιολόγος της, που την παρακολουθεί χρόνια, δίνει εγγράφως την έγκριση να χειρουργηθεί αλλά αυτό για τους συναδέλφους του του δημοσίου δεν έχει αξία, η γνώμη ενός ιδιώτη είναι σκουπίδι. Προφανώς αυτοί έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι και τον λοιδορούν στους συγγενείς. Δεν ξέρει τι λέει. Ο δεύτερος καρδιολόγος του ίδιου νοσοκομείου λέει ότι τα διουρητικά του συναδέλφου του είναι λάθος γιατί κρύβουν κινδύνους νεφρικής ανεπάρκειας. Αυτός συνιστά έξοδο και σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου. 

Όσο διαρκεί η διαμάχη ο υπεύθυνος γυναικολόγος καλεί την κόρη και της λέει ότι επειδή μάλλον υπάρχουν μεταστάσεις στην κοιλιά, το χειρουργείο πια είναι περιττό και θα πρέπει να συζητηθεί παρηγορητική χημειοθεραπεία. Η κόρη αναρωτιέται αν οι μεταστάσεις οφείλονται στην καθυστέρηση ενός έτους του χειρουργείου. Ο γιατρός αρνείται και την αποπέμπει. Ένας άνθρωπος θα πεθάνει περιμένοντας…. Ποιος φταίει;
 

Η κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική. Όμως εδώ δεν περιπτωσιολογούμε. Το σενάριο αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά στην πατρίδα μας. Άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους και όλοι θεωρούν ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα.  

Το νόμιμο για μια ακόμη φορά δεν είναι και ηθικό. 

Μια κοινωνία που κοιμάται. 

Μια πολιτική ηγεσία που αρέσκεται σε δηλώσεις  δημοσίων σχέσεων που δημιουργούν εντυπώσεις και φέρνουν ψήφους. 

Δεν ασχολούνται με τα δύσκολα. 

Στελέχη του συστήματος υγείας που στην καλύτερη περίπτωση έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους και προωθούν την καριέρα τους χωρίς να καταγγέλλουν έστω τα κακώς κείμενα.  

Και απλοί άνθρωποι που πεθαίνουν. 

Με συγκλόνισαν τα λόγια της κόρης:

  "Αισθάνομαι ότι εγώ φταίω. Κάτι δεν έκανα καλά. Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό που ζω. Δεν μπορεί όλοι να κάνουν λάθος. Μάλλον το λάθος είναι δικό μου".  

Ένα απάνθρωπο σύστημα που θανατώνει αθώους και ενοχοποιεί αυτούς που δεν φταίνε.  

Πριν περάσουμε βιαστικά στην επόμενη ασχολία μας, με την αδιαφορία του μη εμπλεκόμενου άμεσα, ας σκεφτούμε. Μπορούμε να κάνουμε κάτι, όχι για τους άλλους αλλά για τον εαυτό μας και τα παιδιά μας  για ένα πιο ανθρώπινο και αποτελεσματικό σύστημα υγείας;