Οι οδοί του επέκεινα

Γράφει ο Χρήστος Δαμίρης

Τι αξία έχουν τα οράματα, τη στιγμή που η κοινωνία μας σπαράσσεται και από υπαρξιακών διαστάσεων σκάνδαλα; Τι νόημα έχει η ενατένιση του μέλλοντος, όταν το παρόν γεμίζει τόσο ζοφερά τη θέα εμπρός μας; Οι προτάσεις στόχων και ιδανικών δεν είναι στρουθοκαμηλισμός, τις στιγμές της χειρότερης εθνικής εμπλοκής;

Ο Μ. Αλέξανδρος δεν έλυσε τον Γόρδιο Δεσμό: τον έκοψε στα δύο. Η προσπάθεια να διεξέλθει κανείς διεξοδικά τους δαιδάλους της σημερινής συγκυρίας, και δεν καταλήγει πουθενά, και φθείρει, και διαφθείρει. Ατενίζει λοιπόν κανείς τις εναπομείνασες υγιείς δυνάμεις σ’ όλους τους επαγγελματικούς χώρους, εντοπίζει κάθε κρυφή αλλά ολοζώντανη ικμάδα, βυθίζει το διερευνητικό του βλέμμα στα νιάτα, που μόνο αυτά μπορούν να υποσχεθούν, και σκέπτεται με κατηγορίες που ο Αριστοτέλης ονόμασε «δυνάμει».

Η «δυνάμει» Ελλάδα, οι «δυνάμει» Ελληνες, το «δυνάμει» πνεύμα, ο «δυνάμει» κόσμος.Είναι ιδεατές κατηγορίες, αλλά και συγκεκριμένοι στόχοι, που αξιοποιούν τις εργασίες του πνεύματος και προσδιορίζουν τις προσπάθειές του, είναι δρόμοι που χαράσσονται μακράν κάθε σημερινής σήψης. Είναι οι οδοί του επέκεινα, είναι οι νέες ιδέες, που αφορούν νέους, άφθαρτους ανθρώπους, για νέους, ανεκπλήρωτους στόχους.

Δεν είναι δειλία, αλλά γενναιότητα, απομάκρυνση από μια μάχη που δίδεται μεταξύ αντιπάλων που είναι στην πραγματικότητα σύμμαχοι, αφού η ποιότητά τους είναι κοινή: τότε αναζητεί κανείς τον πραγματικό αντίπαλο ή μάλλον την πραγματική εναλλακτική λύση, μακριά από το πεδίο της ψευδεπίγραφης μάχης, μακριά, στους λειμώνες που γυμνάζονται οι αγωνιστές του αύριο και δοκιμάζουν άλλα, καθαρά όπλα. Οπλα της γνώσης, της επιστήμης, της αλήθειας.

Και τότε, θα έρθουν οι νέοι αγωνιστές, με τα νέα όπλα. Σ’ ένα αδειανό μαρμαρένιο αλώνι. Για μια καινούργια, μετά τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, πραγματική μάχη. Και τα μάρμαρα από κάτω θα τρίζουν άλλη μία φορά: και στις σχισμές τους θα χαθούν για πάντα οι κούφιες αναμνήσεις. Και όλοι θα μιλούν μια νέα γλώσσα. Ας προσπαθήσουμε να τη συλλαβίσουμε.