Όποιος ευθύνεται για τα Τέμπη θα τιμωρηθεί,δήλωσε ο Κυριάκος.
— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) January 30, 2025
Κ το ερώτημα είναι,δεν γνωρίζει ή προσποιείται ότι δεν γνωρίζει,πως αν κάτι χαρακτηρίζει αυτή τη χώρα είναι η ατιμωρησία;
Η ταπεινή νομική μου γνώμη. Αν ο αρμόδιος υπουργός ήξερε τι μπουρδέλο ήταν τα τρένα, έχει ενδεχόμενο δόλο. Αν δεν ήξερε, ήταν άχρηστος και έχει βαρεία αμέλεια. Και τα δύο σημαίνουν ποινική ευθύνη.
— Φαήλος Κρανιδιώτης (@failosK) January 29, 2025
Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δεν είναι μια σταθερή αξία. Είναι ρευστό και μεταμορφώνεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Γι’ αυτό η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποφασίζει ποιος είναι ένοχος και ποιος είναι αθώος ακολουθώντας τις εκάστοτε επιταγές του. Οσα πλήθη κι αν συγκεντρωθούν για να το εκφράσουν, η Δικαιοσύνη οφείλει να παραμένει οχυρωμένη πίσω από τους θεσμούς, τους νόμους που την προστατεύουν, ή υποτίθεται ότι την προστατεύουν, από την αυθαιρεσία της συγκυριακής ή υποκειμενικής κρίσης.
Ως ένα σημείο το ίδιο ισχύει και για την πολιτική.
Ως ένα σημείο. Η πολιτική οφείλει να λαμβάνει υπόψη το αίσθημα της κοινωνίας, αφού η δημοκρατία στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και στην πειθώ. Ενας πολιτικός που λέει σωστά πράγματα και σέβεται τα προσχήματα της δημοκρατίας δεν είναι αποτελεσματικός πολιτικός αν δεν μπορεί να αγγίξει και το αίσθημα της κοινωνίας. Παρά την ουτοπία του διαφωτισμού, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι φτιαγμένη μόνον από ορθό λόγο. Διαθέτει μεγάλα αποθέματα ανορθολογισμού, τα οποία ο ταλαντούχος πολιτικός οφείλει να λαμβάνει υπόψη του. Πάρτε τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Εχουν γίνει έθιμο, κάπου ανάμεσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και τις Απόκριες. Ο,τι κι αν λέμε όμως για την ανάγκη προστασίας του πρωτογενούς τομέα, δεν αγγίζουν το αίσθημα παρά μόνον των άμεσα ενδιαφερομένων.
Δεν ισχύει το ίδιο και για την τραγωδία των Τεμπών. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο καθένας από εμάς σκέφθηκε ότι ευτυχώς δεν ήταν το παιδί του μέσα στο μοιραίο τρένο. Οσο κι αν δεν μπορεί να μπει στη θέση των γονιών των θυμάτων, σκέφτεται πώς θα αισθανόταν ο ίδιος αν ήταν το παιδί του «εκεί μέσα».
Ο κ. Μητσοτάκης, ως ταλαντούχος πολιτικός, τα ξέρει όλ’ αυτά. Επειδή πριν από τη δεύτερη νίκη του είχε προηγηθεί η τραγωδία των Τεμπών, υποτίμησε τη δυναμική που θα προκαλούσε ο θάνατος τόσων παιδιών.
Τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις ήρθαν για να του τη θυμίσουν. Ανάμεσά τους, όπως μάθαμε, ήσαν και πολλοί ψηφοφόροι του.
Η κυβέρνηση, αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, όφειλε από την αρχή να συμπεριφερθεί σαν τα παιδιά που χάθηκαν να ήταν δικά της. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε το πόρισμα του ανακριτή για να μάθουμε τι προκάλεσε την έκρηξη, για παράδειγμα. Τα φορτία των σιδηροδρόμων υποθέτω ότι είναι ζήτημα καθημερινής ρουτίνας. Κι αν δεν είναι, κάποιος ή κάποιοι ευθύνονται γι’ αυτό.
Για αναλογισθείτε πόση πολιτική ύλη καταναλώθηκε για τον γάμο των ομοφύλων. Και συγκρίνατέ την με την ελάχιστη πολιτική ύλη που καταναλώθηκε για τις δραστικές μεταρρυθμίσεις στις συγκοινωνίες.
Η ανασφάλεια είναι κακός σύμβουλος. Και προς το παρόν ζούμε με την ανασφάλεια που μας προκαλεί το ερώτημα:
Ποια θα είναι τα επόμενα Τέμπη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου