— Θειος Σκρουτζ (@skroutzmcduck) January 26, 2025
Πως πέρασαν 10 χρόνια πάντως... #ΣΥΡΙΖΑ_ξεφτιλες pic.twitter.com/pagPFPgMGt
— Velzevoulis (@velzevoulis5406) January 26, 2025
Στις 25 Ιανουαρίου του 2015, πριν από δέκα χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κυβέρνηση παρέα με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.
Ηταν ομολογουμένως μια ασυνήθιστη πολιτική κατασκευή.
Χωρίς ευρύτερα σημεία αναφοράς πέρα από έναν αντιμνημονιακό παροξυσμό και διάφορες υπερφίαλες εξαγγελίες. Κάτι που φάνηκε από τα πρώτα 24ωρα στην παρδαλή σύνθεσή της.
Το 1919, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε υποδεχτεί το νεοσύστατο τότε κομμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσία λέγοντας πως είναι «μία συνάθροιση αποτυχημένων, εγκληματιών, νοσηρών, παραφρόνων και ανισόρροπων» (Weekly Despatch, 22/6/1919).
Φυσικά ουδείς θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για την περίπτωσή μας.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η δική μας «Πρώτη Φορά Αριστερά» δεν ήταν ούτε πρώτη φορά, ούτε Αριστερά. Οι άνθρωποί μας ήταν απολύτως γνωστοί από την έως τότε σταδιοδρομία τους στις παρυφές συνήθως της ελληνικής πολιτικής και δεν ήταν περισσότερο αριστεροί από ιθαγενείς του Αμαζονίου.
Στην πραγματικότητα αποδείχτηκαν ένα περίεργο κράμα διαφορετικών περιπτώσεων ποικίλης προέλευσης που προέκυψαν από τις περιστάσεις και τους συνέδεσε μια παντελής άγνοια για τους στοιχειώδεις κανόνες της διακυβέρνησης.
Θυμάμαι έναν από τους πρωτοκλασάτους υπουργούς της εποχής να ρωτάει με έκδηλη αγωνία αν είναι υποχρεωμένος να μένει στο υπουργείο ή αν μπορεί να πηγαίνει και σπίτι του.
Μην είμαι αυστηρός, το έχουμε δει και με άλλους.
Μόνο που την άγνοια επιβάρυνε δραματικά η συγκυρία. Η Ελλάδα δυσκολευόταν ήδη να διαχειριστεί μια δραματική κατάσταση χρεοκοπίας η οποία (σχήμα οξύμωρο…) έφερε στην εξουσία ανθρώπους που κυριολεκτικά δεν είχαν ιδέα πώς να την αντιμετωπίσουν.
Η πολιτική και διαχειριστική παιδεία τους συνοψιζόταν σε φοιτητικές συνελεύσεις και εξαντλείτο σε νεφελώδεις κομματικές λογομαχίες.
Και το αποκορύφωμα. Στις 25 Ιανουαρίου 2015 «οι Ελληνες ψήφισαν ότι είναι πλούσιοι» όπως το έθεσε ένας αμερικανός σχολιαστής.
Αυτό όμως είναι η δημοκρατία. Οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται με βιογραφικό, ούτε οι υπουργοί προσλαμβάνονται με προσωπικές συνεντεύξεις και τεστ νοημοσύνης.
Εκείνα λοιπόν που θα έπρεπε κυρίως να μας απασχολήσουν δεν είναι τα «πώς» αλλά τα «γιατί».
Για ποιον λόγο δηλαδή και σε ποια κατάσταση οργής, αγανάκτησης, ευπιστίας ή ασυνειδησίας, αλλοφροσύνης ή σύγχυσης, μπορεί ένας λαός να εναποθέσει την τύχη του σε ένα ανεξέλεγκτο κι αχαρτογράφητο οτιδήποτε;
Μην επιμένετε. Δεν υπάρχει απάντηση. Είναι το αιώνιο ερώτημα της δημοκρατίας από την εποχή που οι Αθηναίοι του Νικία έτρεχαν να εκστρατεύσουν στη Σικελία.
Αυτό που ονομάστηκε «Πρώτη Φορά Αριστερά» στηρίχθηκε στην καραμπουζουκλίδικη άποψη ότι όλα μπορούν να γίνουν «με ένα άρθρο και έναν νόμο». Αρκεί κάποιος να συντάξει το άρθρο και κάποιοι να ψηφίσουν τον νόμο.
Αν μπορώ να κάνω μια υπόθεση αυτό το «πείσμα της άγνοιας» είναι ίσως το μοναδικό αυθεντικό αριστερό στοιχείο στη διακυβέρνηση που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια.
Νόμιζαν πως όλα τους επιτρέπονται επειδή πίστευαν πως όλα μπορούν να γίνουν.
Θύμισε λίγο το καταστροφικό «Μεγάλο Αλμα προς τα Εμπρός» στη μαοϊκή Κίνα (1958-1962) όπου το πείσμα ή καλύτερα ο φανατισμός της άγνοιας μετρήθηκε με μερικές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς.
Ευτυχώς δεν ήμασταν Κίνα κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε σχέση με τον Μάο. Ηταν παιδί μιας αστικής οικογένειας με άγνοια ίσως αλλά και με όρια και με περιορισμούς. Χωρίς την απόγνωση του χαμένου.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν ένα ρεσάλτο των «απέξω» εναντίον των «απομέσα».
Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θεωρείται αριστερό.
Δεν ξέρω καν αν ήταν προσχεδιασμένο. Ή αν προέκυψε σε μια χώρα που συνηθίζει να βιώνει τα πάντα με όρους παθιασμένης συγκίνησης.
Μου έχει μείνει μια εικόνα από εκείνη την εποχή. Σε μια μαθητική παρέλαση κάποιας επαρχιακής πόλης, ο προπορευόμενος μαθητής γύρισε και μούτζωσε επιδεικτικά την εξέδρα των επισήμων.
Βρήκα τη χειρονομία του μαθητή απρεπή και απαράδεκτη. Αν δεν του άρεσαν οι επίσημοι, ας μην έπαιρνε μέρος στην παρέλαση.
Μέσα στην αλλόφρονα αλαβουζία των ημερών όμως ένα κομμάτι της κοινωνίας τον αποθέωσε. Ακόμη χειρότερα: τον δικαιολόγησε. Επειδή, λέει, οι επίσημοι «σκότωσαν τα όνειρά του».
Η «Πρώτη Φορά Αριστερά» ήταν ακριβώς η λογική της μούτζας των «απέξω». «Σας τιμωρούμε όχι για όσα κάνετε ή δεν κάνετε, όχι επειδή φταίτε ή δεν φταίτε, αλλά επειδή είμαστε απέξω».
Δεν είναι λοιπόν παράξενο πως με τέτοιες προδιαγραφές το έργο δεν είχε μεγάλες πιθανότητες διάρκειας. Εκοψε εισιτήρια όσο διαρκούσε ο θυμός. Και ξέφτισε το ενδιαφέρον του μόλις ο θυμός κόπασε.
Φυσικά, όχι αμέσως.
Πρώτα παρακολουθήσαμε τον Βαρουφάκη ή τη Ζωή ή τον Καμμένο σε διάφορα ανεκδιήγητα μονόπρακτα σουσουδισμού. Η μισή Ευρώπη γελούσε κι η άλλη μισή έκανε τον σταυρό της.
Εξι μήνες αργότερα, το 61,31% των ψηφοφόρων επικρότησε την αποτυχία της κυβέρνησης σε ένα δημοψήφισμα-εξπρές στο οποίο κανείς δεν ήξερε τι ρωτούσαν και τι απαντούσε.
Η αποτυχία κατέληξε όπως καταλήγουν όλοι οι εκτροχιασμοί. Σε μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα.
Ακριβώς όπως οι ρώσοι κομμουνιστές το 1918, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξαν να καταπιούν την ήττα αρκεί να παραμείνουν στην εξουσία. Η κωλοτούμπα είναι πάντα η φυσική κατάληξη, ίσως και το επιτίμιο, μιας αδιέξοδης πολιτικής.
Μπορεί να μην ήταν «πρώτη φορά», μπορεί να μην ήταν καν Αριστερά, αλλά…
αυτό το οδυνηρά εξευτελιστικό θέαμα εγγράφηκε βαθιά στο συλλογικό υποσυνείδητο του ελληνικού λαού.
Και στη συνέχεια τροφοδότησε όλα τα σύνδρομα απόρριψης ενός παράξενου πολιτικού κατασκευάσματος που ναρκοθέτησαν την πορεία του από την αρχή και το συνόδευσαν μέχρι τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου