Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
H Αριστερά δεν προσαρμόστηκε απόλυτα ποτέ στις δημοκρατικές αρχές, προφανώς λόγω της εκ φύσεως «επαναστατικής» ιδεολογίας της.
Μια ιδεολογία, η οποία όπου εφαρμόστηκε, τουλάχιστον στην «ορθόδοξη» εκδοχή της, εγκατέστησε απολυταρχικά καθεστώτα, κόστισε πλήθος ανθρώπινων ζωών και τελικώς εξαθλίωσε κοινωνίες, οδήγησε στην προσφυγιά και την οικονομική μετανάστευση εκατομμύρια ανθρώπους.
Μια ιδεολογία, η οποία όπου εφαρμόστηκε, τουλάχιστον στην «ορθόδοξη» εκδοχή της, εγκατέστησε απολυταρχικά καθεστώτα, κόστισε πλήθος ανθρώπινων ζωών και τελικώς εξαθλίωσε κοινωνίες, οδήγησε στην προσφυγιά και την οικονομική μετανάστευση εκατομμύρια ανθρώπους.
Ακόμη και στις περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποια πιο light εκδοχή της κατάφερε μέσω δημοκρατικών διαδικασιών και όχι «επαναστατικής γυμναστικής» να αναρριχηθεί στην εξουσία, κατά κανόνα, εξέφρασε μια δυσανεξία προς απόψεις αντίθετες με τις δικές της, που αποτυπώθηκε με τη βίαιη καταστολή των όποιων εκφάνσεών τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν στην πατρίδα μας οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που διαμαρτύρονταν με τα ογκώδη συλλαλητήριά τους κατά του ξεπουλήματος της Μακεδονίας.
Οι εθνοσυνελεύσεις αυτές, παρά τον αυθόρμητο και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα τους, στην κυριολεξία τσακίστηκαν (προσφιλής όρος της Αριστεράς, ως πρακτική σε οτιδήποτε εχθρεύεται) από τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος με τη ρίψη τόνων χημικών, με χιλιάδες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξύλο και πάσης φύσεως βιαιοπραγίες ακόμη και εναντίον γυναικόπαιδων και ιερωμένων, αλλά και με μια πρωτοφανή απόπειρα σπίλωσης και κατασυκοφάντησης όσων συμμετείχαν σε αυτές.
Παρά την αποτυχία της η Αριστερά τόσο στην απόπειρά της να εγκαθιδρύσει διά των όπλων το καθεστώς της, με τον Συμμοριτοπόλεμο του 1946-1949, όσο και στον στίβο της πολιτικής με την ολέθρια μνημονιακή πολιτική της και την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τηρεί την ίδια δυσανεκτική πρακτική σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε αντιστρατεύεται τις επιδιώξεις και τις απόψεις της.
Μια δυσανεξία που αποτυπώνεται εύγλωττα με τραμπούκικες συμπεριφορές είτε σε θεσμικού τύπου όργανα, όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής, όπου επανειλημμένως όσοι εκφράζουν πατριωτικές θέσεις δέχονται τη φραστική ή ενίοτε και τη σωματική βία των εκπροσώπων της Αριστεράς, είτε με την ωμή βία εναντίον αστυνομικών οργάνων, όπως αυτή του συνδικαλιστή του ΚΚΕ σε πρόσφατη συγκέντρωση – διαδήλωση μελών του, αλλά ακόμη και με την πρόσφατη επίθεση εναντίον των γραφείων της εφημερίδας μας.
Η προσπάθεια δαιμονοποίησης οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης και ειδικότερα του πατριωτικού λόγου, με την απόπειρα ταύτισής της με συγκεκριμένα ιστορικά και πολιτικά πρόσωπα, καθεστώτα ή συμπεριφορές, αποτελεί από μόνη της μια σαφή απόδειξη της αντιδημοκρατικότητας στην αντίληψη και τη συμπεριφορά της Αριστεράς.
Η σταλινική πρακτική της εξαφάνισης οποιουδήποτε αντιλόγου αποτυπώνεται εύγλωττα στους τοίχους με το ανατριχιαστικό σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν στην πατρίδα μας οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που διαμαρτύρονταν με τα ογκώδη συλλαλητήριά τους κατά του ξεπουλήματος της Μακεδονίας.
Οι εθνοσυνελεύσεις αυτές, παρά τον αυθόρμητο και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα τους, στην κυριολεξία τσακίστηκαν (προσφιλής όρος της Αριστεράς, ως πρακτική σε οτιδήποτε εχθρεύεται) από τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος με τη ρίψη τόνων χημικών, με χιλιάδες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξύλο και πάσης φύσεως βιαιοπραγίες ακόμη και εναντίον γυναικόπαιδων και ιερωμένων, αλλά και με μια πρωτοφανή απόπειρα σπίλωσης και κατασυκοφάντησης όσων συμμετείχαν σε αυτές.
Παρά την αποτυχία της η Αριστερά τόσο στην απόπειρά της να εγκαθιδρύσει διά των όπλων το καθεστώς της, με τον Συμμοριτοπόλεμο του 1946-1949, όσο και στον στίβο της πολιτικής με την ολέθρια μνημονιακή πολιτική της και την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τηρεί την ίδια δυσανεκτική πρακτική σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε αντιστρατεύεται τις επιδιώξεις και τις απόψεις της.
Μια δυσανεξία που αποτυπώνεται εύγλωττα με τραμπούκικες συμπεριφορές είτε σε θεσμικού τύπου όργανα, όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής, όπου επανειλημμένως όσοι εκφράζουν πατριωτικές θέσεις δέχονται τη φραστική ή ενίοτε και τη σωματική βία των εκπροσώπων της Αριστεράς, είτε με την ωμή βία εναντίον αστυνομικών οργάνων, όπως αυτή του συνδικαλιστή του ΚΚΕ σε πρόσφατη συγκέντρωση – διαδήλωση μελών του, αλλά ακόμη και με την πρόσφατη επίθεση εναντίον των γραφείων της εφημερίδας μας.
Η προσπάθεια δαιμονοποίησης οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης και ειδικότερα του πατριωτικού λόγου, με την απόπειρα ταύτισής της με συγκεκριμένα ιστορικά και πολιτικά πρόσωπα, καθεστώτα ή συμπεριφορές, αποτελεί από μόνη της μια σαφή απόδειξη της αντιδημοκρατικότητας στην αντίληψη και τη συμπεριφορά της Αριστεράς.
Η σταλινική πρακτική της εξαφάνισης οποιουδήποτε αντιλόγου αποτυπώνεται εύγλωττα στους τοίχους με το ανατριχιαστικό σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».
Ποιοι είναι αυτοί που εκπαιδεύουν σήμερα, 70 χρόνια μετά την ήττα τους, δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα παιδιά να γράφουν στους τοίχους τέτοια συνθήματα, που συντηρούν μίση και διχασμούς;
Η απάντηση δόθηκε από...
τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Συσπείρωσης (η παράταξη του ΚΚΕ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, που όταν του επεσήμανα ότι θα πρέπει να ντρέπονται για τις πρακτικές τους αυτές αντέδρασε με την κραυγή «καλά κάνουμε»!
Αυτή η έμμεση, όμως, ομολογία ενοχής αρμόζει μάλλον σε εγκληματική οργάνωση, παρά σε ένα νομίμως λειτουργούν κοινοβουλευτικό κόμμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου