Φίλες,
φίλοι και οι υπόλοιποι, πιο παλιά, όταν άκουγα για τη δύναμη της
εξουσίας και τις μαγικές της ιδιότητες, σκεφτόμουν πως η αναφορά αυτή
έχει μάλλον μεταφορική σημασία.
Από χθες είμαι βέβαιος πως όταν μιλάμε για τις μαγικές ιδιότητες της εξουσίας, δεν πρέπει να το κάνουμε με τον τρόπο που το κάνουμε για μια συναυλία ή ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, αλλά με τον τρόπο που το κάνουμε όταν μιλάμε για την κολοκύθα που έγινε άμαξα και τον βάτραχο που με ένα φιλί έγινε φίδι… ή κάτι τέτοιο.
Η μαγεία του αγώνα για τη διατήρηση της εξουσίας και του αγώνα για την κατάκτησή της μπορεί να σε μεταμορφώνουν. Κυριολεκτικά. Και καλά θα κάνουν οι ορθολογιστές και οι σκεπτικιστές να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στο μεταφυσικό. Γιατί τα τελευταία 24ωρα χάρη στη μαγεία της εξουσίας έχουμε δει:
Σκληρούς επικριτές του λαϊκισμού της πλατείας να υποκλίνονται στη δύναμη του πλήθους.
Υμνητές της δύναμης του πλήθους να επικρίνουν τον λαϊκισμό της πλατείας.
Ανθρώπους, που φώναζαν ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τους διαδηλωτές αλλά το μακροπρόθεσμο της χώρας, να απαιτούν από τη χαρούμενη παρέα του Αλέκση να αφουγκραστεί το πλήθος.
Αυτούς, που απαιτούσαν από τους επάρατους Σαμαροβενιζέλους να υποκύψουν στην οργή του πλήθους, να επιχειρηματολογούν για την ανάγκη διακυβέρνησης που λαμβάνει υπ’ όψιν της μόνο το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας.
Fanboys του Θεοδωράκη να γίνονται haters και haters να γίνονται fanboys.
Ανθρώπους, που τον χλεύαζαν όταν πριν ενάμισηχρόνο έλεγε ότι θα ήθελε να μπορούσε να κατέβει στις πλατείες με καλάσνικοφ, να τον υμνούν συγκινημένοι, και ανθρώπους, που τον άκουγαν με θαυμασμό να μιλά για το πολεμοχαρές του όνειρο, να τον χλευάζουν.
Ανθρώπους, που γέλαγαν όταν άκουγαν ότι το μέγεθος του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα έστελνε στο εξωτερικό ένα μήνυμα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Ελλάδα, να ισχυρίζονται ότι ο όγκος του συλλαλητηρίου θα στείλει στο εξωτερικό ένα μήνυμα που η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει.
Ανθρώπους, που με σιγουριά έλεγαν πως ο όγκος του ΟΧΙ θα στείλει μήνυμα στο εξωτερικό, να λένε πως οι διαπραγματεύσεις δεν επηρεάζονται από συλλαλητήρια.
Ανθρώπους, που μέχρι το καλοκαίρι του '15 έβλεπαν στο Σύνταγμα μια πλατεία που θέλει 1.000.000 για να γεμίσει, χθες να ισχυρίζονται ότι γεμίζει με 150.000, και ανθρώπους, που μέχρι το καλοκαίρι του '15 δεν μπορούσαν να δουν στο Σύνταγμα περισσότερους από 150.000, ξαφνικά να βλέπουν 1.000.000.
Ανθρώπους που δεν είχαν πρόβλημα να αγωνιστούν πλάι-πλάι με τον Κασιδιάρη για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, να μην αντέχουν στη θέα του, κι ανθρώπους που δεν άντεχαν στη θέα του, να παλεύουν στο πλάι του για την ονομασία της ΠΓΔΜ.
Κάποιοι μπορεί να συνδυάσουν τις παραπάνω μεταμορφώσεις με το καρναβάλι, αλλά στην πραγματικότητα όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με αποκριάτικες στολές και μάσκες. Έχουμε να κάνουμε με...
ριζικές αλλαγές που μόνο στη μαγεία μπορούν να αποδοθούν.
Σε εκείνη τη μαγεία που μόνο η εξουσία μπορεί να ασκήσει. Σε εκείνη τη μαγεία που αποδεικνύει ότι, πολλές φορές, αυτό με το οποίο γελάμε είναι το μελλοντικό μας είδωλο στον καθρέφτη. Και μπράβο μας.
Από χθες είμαι βέβαιος πως όταν μιλάμε για τις μαγικές ιδιότητες της εξουσίας, δεν πρέπει να το κάνουμε με τον τρόπο που το κάνουμε για μια συναυλία ή ένα καλομαγειρεμένο φαγητό, αλλά με τον τρόπο που το κάνουμε όταν μιλάμε για την κολοκύθα που έγινε άμαξα και τον βάτραχο που με ένα φιλί έγινε φίδι… ή κάτι τέτοιο.
Η μαγεία του αγώνα για τη διατήρηση της εξουσίας και του αγώνα για την κατάκτησή της μπορεί να σε μεταμορφώνουν. Κυριολεκτικά. Και καλά θα κάνουν οι ορθολογιστές και οι σκεπτικιστές να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στο μεταφυσικό. Γιατί τα τελευταία 24ωρα χάρη στη μαγεία της εξουσίας έχουμε δει:
Σκληρούς επικριτές του λαϊκισμού της πλατείας να υποκλίνονται στη δύναμη του πλήθους.
Υμνητές της δύναμης του πλήθους να επικρίνουν τον λαϊκισμό της πλατείας.
Ανθρώπους, που φώναζαν ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τους διαδηλωτές αλλά το μακροπρόθεσμο της χώρας, να απαιτούν από τη χαρούμενη παρέα του Αλέκση να αφουγκραστεί το πλήθος.
Αυτούς, που απαιτούσαν από τους επάρατους Σαμαροβενιζέλους να υποκύψουν στην οργή του πλήθους, να επιχειρηματολογούν για την ανάγκη διακυβέρνησης που λαμβάνει υπ’ όψιν της μόνο το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας.
Fanboys του Θεοδωράκη να γίνονται haters και haters να γίνονται fanboys.
Ανθρώπους, που τον χλεύαζαν όταν πριν ενάμισηχρόνο έλεγε ότι θα ήθελε να μπορούσε να κατέβει στις πλατείες με καλάσνικοφ, να τον υμνούν συγκινημένοι, και ανθρώπους, που τον άκουγαν με θαυμασμό να μιλά για το πολεμοχαρές του όνειρο, να τον χλευάζουν.
Ανθρώπους, που γέλαγαν όταν άκουγαν ότι το μέγεθος του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα έστελνε στο εξωτερικό ένα μήνυμα που θα μπορούσε να αξιοποιήσει η Ελλάδα, να ισχυρίζονται ότι ο όγκος του συλλαλητηρίου θα στείλει στο εξωτερικό ένα μήνυμα που η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει.
Ανθρώπους, που με σιγουριά έλεγαν πως ο όγκος του ΟΧΙ θα στείλει μήνυμα στο εξωτερικό, να λένε πως οι διαπραγματεύσεις δεν επηρεάζονται από συλλαλητήρια.
Ανθρώπους, που μέχρι το καλοκαίρι του '15 έβλεπαν στο Σύνταγμα μια πλατεία που θέλει 1.000.000 για να γεμίσει, χθες να ισχυρίζονται ότι γεμίζει με 150.000, και ανθρώπους, που μέχρι το καλοκαίρι του '15 δεν μπορούσαν να δουν στο Σύνταγμα περισσότερους από 150.000, ξαφνικά να βλέπουν 1.000.000.
Ανθρώπους που δεν είχαν πρόβλημα να αγωνιστούν πλάι-πλάι με τον Κασιδιάρη για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, να μην αντέχουν στη θέα του, κι ανθρώπους που δεν άντεχαν στη θέα του, να παλεύουν στο πλάι του για την ονομασία της ΠΓΔΜ.
Κάποιοι μπορεί να συνδυάσουν τις παραπάνω μεταμορφώσεις με το καρναβάλι, αλλά στην πραγματικότητα όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με αποκριάτικες στολές και μάσκες. Έχουμε να κάνουμε με...
ριζικές αλλαγές που μόνο στη μαγεία μπορούν να αποδοθούν.
Σε εκείνη τη μαγεία που μόνο η εξουσία μπορεί να ασκήσει. Σε εκείνη τη μαγεία που αποδεικνύει ότι, πολλές φορές, αυτό με το οποίο γελάμε είναι το μελλοντικό μας είδωλο στον καθρέφτη. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου