Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Συνηθίζεται να ακούγεται στους διαλόγους μεταξύ πολιτικών στη χώρα
αυτή το «όλοι πατριώτες είμαστε» ή το «δεν είσαι περισσότερο πατριώτης
από μένα».
Εντελώς λάθος και τα δύο για μένα. Εγώ θεωρώ πολύ καλύτερους
πατριώτες όσους από τους συμπολίτες μας το πρωί της Τετάρτης ξύπνησαν με
αίσθημα ντροπής.
Αίσθημα ντροπής για όσα έγιναν τη Δευτέρα και την Τρίτη στην περιοχή
των Ιμίων, τα οποία ίσως σε λίγο θα πρέπει και επισήμως να αρχίσουμε να
τα αποκαλούμε... Καρντάκ.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τι έγινε. Πιστεύω ότι όσοι έχουν φτάσει στις σελίδες τούτης εδώ της εφημερίδος γνωρίζουν καλά.
Θα
σημειώσω, λοιπόν, πως, εκτός από το ότι εγώ θεωρώ όσους ντράπηκαν
καλύτερους Ελληνες, θεωρώ και ότι είναι η μαγιά πάνω στην οποία μπορεί
να χτιστεί ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα μας, εάν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Σύμφωνα με κάποιες μελέτες, το συναίσθημα της ντροπής αποτελεί
κομμάτι ενός εξελικτικού μηχανισμού, ενός μηχανισμού επιβίωσης. Και
αντίθετα με ό,τι πιστεύουν κάποιοι, η ντροπή δεν είναι κακή ως
συναίσθημα, αλλά είναι ένας μηχανισμός άμυνας, όπως ο πόνος, που ως
σκοπό έχει να μας βοηθήσει να διορθώσουμε κάτι σε κάποια άσχημη
κατάσταση.
Οπως η λειτουργία του πόνου μάς εμποδίζει να
καταστρέφουμε τους ιστούς μας, η λειτουργία της ντροπής μάς εμποδίζει να
βλάπτουμε τις «κοινωνικές σχέσεις μας» ή μας ενθαρρύνει να
επανορθώσουμε κάποιο λάθος, αναφέρεται στην ίδια έρευνα.
Και αυτό
χρειάζεται. Εάν δεν υπάρξει, καταρχάς, η ντροπή, δεν μπορεί να έλθει η
αλλαγή πορείας. Και αυτή η ντροπή θα πρέπει να μας καίει. Να μας κάνει
να χαμηλώνουμε τα μάτια. Να σκεφτόμαστε τους κομπασμούς του Ερντογάν και
των συμβούλων του τις ημέρες αυτές και να κοκκινίζουν τα μάγουλά μας.
Να αισθανόμαστε τα μηλίγγια μας. Να το παίρνουμε προσωπικά, ως προσωπική
προσβολή για μας και την οικογένειά μας.
Γιατί, αν νιώθουμε όλα
τα παραπάνω, σημαίνει ότι δεν έχουμε απονευρωθεί τελείως. Οτι δεν ζούμε
σε μία λίμπο, όπου δεν υπάρχουν παρελθόν και μέλλον. Και σημαίνει ότι
όχι μόνον αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, αλλά και ότι
είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε όσα έγιναν. Και
αυτή η ντροπή πρέπει να είναι το μόνιμο βάρος στους ώμους μας, μέχρι να
καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από αυτήν. Οχι να την ξεχάσουμε.
Ας
χρησιμοποιήσουμε, λοιπόν, την ντροπή που θα πρέπει να νιώθουμε μετά το
βράδυ της Τρίτης. Ας πνιγούμε σε αυτήν και ας τη μεταδώσουμε και στους
γύρω μας.
Γιατί...
μόνον μέσα από αυτήν μπορεί να προκύψει μια
αλλαγή αρκετά δυνατή, για να αλλάξει την, από ό,τι φαίνεται,
προδιαγεγραμμένη πορεία της πατρίδος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου