Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δικός του είναι ο μύθος, ό,τι θέλει τον κάνει.
Ως ζωντανός εθνικός
μύθος, ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να είναι υπέρ της δραχμής.
Μπορεί να
είναι πρώτα υπέρ, και μετά κατά του Τσίπρα.
Μπορεί να ισχυρίζεται ότι
όλες οι δυνάμεις συνωμοτούν εναντίον μας και να καταγγέλλει για
ραγιαδισμό όσους διαφωνούν μαζί του.
Το συμβολικό κεφάλαιο που έχει
συσσωρεύσει –κυρίως διά της τέχνης του, παρά διά της πολιτείας του–
μπορεί να το δαπανά, όπως δαπανά κανείς την περιουσία του.
Ο Μίκης φέρει την αιματηρή εμπειρία του εικοστού αιώνα. Κάποιοι της
γενιάς του υπερέβησαν αυτή την εμπειρία. Αφησαν το αίμα να στεγνώσει.
Αλλοι έβραζαν μέχρι το τέλος, διαβάζοντας τον κόσμο όπως τούς υπαγόρευαν
οι πληγές τους.
Ο Θεοδωράκης δεν ήταν ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος που
στράφηκε στις πληγές του 20ού αιώνα για να αντλήσει νοήματα για το
σήμερα. Δεν ήταν ο πρώτος που «διάβασε» την κρίση με όρους της δεκαετίας
του ’40· που μίλησε για νέο ΕΑΜ, για κατοχή και ξενόδουλες κυβερνήσεις.
Αν αξίζει κανείς να αναμετριέται με αυτές τις απόψεις δεν είναι γιατί
ενδύονται το μνημειακό κύρος του σεβάσμιου φορέα τους, αλλά γιατί...
Πρόκειται για έναν πατριωτισμό τραυματογενή, που συνέχει την
πλειοψηφία μόνο αμυντικά.
Μόνο στη βάση του φόβου και της έχθρας.
Φόβος
για έναν γεωπολιτικά ασήμαντο και εθνοτικά φατριασμένο γείτονα. Πάθος
ενάντια όχι μόνο στους εξωτερικούς, αλλά πρωτίστως στους εσωτερικούς
εχθρούς – στο εγχώριο «σύστημα». Αυτή η συλλογική ταυτότητα συγκροτείται
με την ψυχική αρχιτεκτονική της μικρής, ανασφαλούς κοινότητας που
εξαρτά την ύπαρξή της από τις αναπαραστάσεις και τα σύμβολα του
παρελθόντος. Συγκροτείται, δηλαδή, σκοπιανοπρεπώς: σαν αντανάκλαση της
γλυπτής ταυτότητας των γειτόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου