Του ΚΟΣΜΑ ΒΙΔΟΥ
Προσπαθώ από το Πάσχα να πάω για ένα τριήμερο στην Κέα. Τα ακτοπλοϊκά
λόγω της κοντινής απόστασης δεν είναι υπερβολικά ακριβά, όπως συμβαίνει
με άλλα νησιά: 100 ευρώ και κάτι ψιλά τα δύο άτομα με αυτοκίνητο. Μια
χαρά. Οι τιμές όμως των καταλυμάτων είναι φωτιά, ειδικά αν ψάχνεις κάτι
καλύτερο από τα παραδοσιακά δωμάτια με τη σφουγγαρίστρα πίσω από την
πόρτα της τουαλέτας, με τα έπιπλα από σουηδικό ξύλο και με την τηλεόραση
– αντίκα που πιάνει μόνο ΕΤ1. Εάν, δε, θέλεις και πρωινό… Πολλά θέλεις!
Παρότι έχω φάει αρκετές φορές πόρτα (πόρτα, νησιώτικη, που στη φέρνει
στα μούτρα με δύναμη το μελτέμι), κοίταξα πάλι την Κέα. Οκτώ
διανυκτερεύσεις προς το τέλος Αυγούστου. Δεν βρήκα τίποτε κάτω από 1.300
ευρώ σε ξενοδοχεία τετράστερα που λίγο να έχεις ταξιδέψει,
καταλαβαίνεις από τις φωτογραφίες στο Internet πως είναι οριακά
τριάστερα. Ξέρω, στο φιλόξενο Αιγαίο υπάρχει πάντα και η λύση ενός
κλειστοφοβικού δωματίου – κελιού με φθαρμένα μωσαϊκά, κρεβάτι,
ντουζιέρα, ερκοντίσον που βογκάει «σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά» και
μια σχισμένη σίτα στο παράθυρο, αυτό όμως όσο και αν μας το έχουν
πλασάρει ως τον απόλυτο μινιμαλισμό του θέρους περισσότερο ως εγκλεισμό
σε άσυλο το βλέπω.
Εξάλλου, την ίδια περίοδο, μέσα δηλαδή στο (ελληνικό) καλοκαίρι,
μπορώ να κλείσω πεντάστερα ξενοδοχεία στο κέντρο της Σιγκαπούρης με
1.140 ευρώ (οι διανυκτερεύσεις πάντα οκτώ) και στο κέντρο της Μπανγκόκ
με 900 ευρώ.
Αν, δε, είχα προγραμματίσει έγκαιρα το ταξίδι μου (όπως
πρέπει να προγραμματίζονται τα ταξίδια αν θέλεις να είσαι πραγματικά
ωφελημένος σε οικονομικό επίπεδο) θα μπορούσα να πετάξω με
εξευτελιστικές τιμές: Low budget θυγατρική της Singapore Airways που
κάνει απευθείας τη γραμμή Αθήνα – Σιγκαπούρη έδινε προ τεσσάρων μηνών
αλέ ρετούρ εισιτήριο προς 210 ευρώ το άτομο. Με κάτι τέτοια επιβεβαιώνω
πως ακόμα και αν ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, ακόμα και αν οι
θάλασσές μας «δεν παίζονται», οι διακοπές στο εξωτερικό συμφέρουν.
Το επιβεβαίωσα εκ νέου εφέτος που διάφορα προβλήματα δεν μου
επέτρεψαν να οργανώσω τις διακοπές μου όπως κάνω τα τελευταία τριάντα
χρόνια: Να φύγω δηλαδή στα τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου και στις αρχές
Σεπτεμβρίου. Τότε, και οι τιμές στην Ελλάδα είναι (κάπως) πιο χαμηλές
και ο κόσμος λιγότερος.
Ξέμεινα, και άρχισα να ψάχνω κατάλυμα για τον
Αύγουστο.
Τι βρήκα;
Διάστερο ξενοδοχείο στη Μήλο προς 185 ευρώ το βράδυ.
Και διαμέρισμα 35 τ.μ. χωρίς πρωινό προς 210 ευρώ το βράδυ. Παρόμοιες
τιμές σχεδόν σε όλο το Αιγαίο με απερίγραπτης κακογουστιάς και φτήνιας
δωμάτια να κοστολογούνται 200 και 300 και 400 ευρώ τη διανυκτέρευση. Τα
πιο αξιοπρεπή, απλησίαστα.
Πάμε και στα ακτοπλοϊκά: Αθήνα – Μήλος (πήγαινε έλα) με το συμβατικό
πλοίο για δύο άτομα με αυτοκίνητο 252 ευρώ. Φτηνό δεν το λες. Με το
γρήγορο 348 ευρώ. Γύρω στα 330 ευρώ και το πήγαινε έλα Αθήνα – Πάρος.
Την ίδια περίοδο με 308 ευρώ τα δύο άτομα πηγαινοερχόμαστε αεροπορικώς
στη Μάλτα. Με 380 στη Βενετία. Και με 250 στην Κύπρο. Αυτά αν κλείσεις
εισιτήρια την τελευταία στιγμή όπως αναγκάστηκα να κάνω εγώ, αφού
αγοράζοντάς τα μερικούς μήνες πριν μπορείς να πετύχεις ακόμα καλύτερες
τιμές.
Τι φταίει;
Η υπερφορολόγηση των επαγγελματιών που τους αναγκάζει να
ανεβάζουν τρελά τις τιμές για να έχουν κέρδος;
Η κακή νοοτροπία
«τουρισμός ίσον αρπαχτή»;
Η μικρή τουριστική περίοδος (χρόνια το
συζητάμε αλλά αδυνατούμε να την επεκτείνουμε) που μας υποχρεώνει να
επιδιώκουμε το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος μέσα σε τρεις το πολύ μήνες;
Οσοι δραστηριοποιούνται στον τουρισμό θα έχουν αρκετά επιχειρήματα και
δικαιολογίες, εκ των οποίων άλλα θα καταρρέουν αμέσως, αλλά μπορεί να
είναι ισχυρά.
Όμως, όλο αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων, είναι και...
Η ελληνική χαλαρότητα και ο ωχαδερφισμός αποτυπώνονται στο προϊόν που
προσφέρουμε. Ναι (μπορούμε να) είμαστε φιλικοί, χαμογελαστοί, να
κεράσουμε μια παγωμένη μπύρα και μια φέτα καρπούζι τον τουρίστα (που το
κέρασμα είναι εντελώς έξω από την κουλτούρα του και τον εντυπωσιάζει).
Την ίδια στιγμή τού πλασάρουμε τη συσκευασμένη στα πλαστικά κουτάκια
γλυκόζη ως μέλι, επιμένουμε στις συνθετικές μαρμελάδες, στην
τυποποιημένη πορτοκαλάδα που μυρίζει μπαγιατίλα, στα WiFi που
«σέρνονται», σε ντουζιέρες που χωράνε οριακά την Τουίγκι, σε σεντόνια με
τρύπες και λεκέδες, σε ξεχαρβαλωμένα κομοδίνα. Όταν αυτά τα ελαττώματα
υπερτιμολογούνται, τότε η λύση του εξωτερικού σε γλιτώνει από τις
κακοτοπιές: Εκεί, στις περισσότερες περιπτώσεις πληρώνεις (όχι πάντα
φτηνά) αυτό που σου υπόσχονται, τίποτε παραπάνω, δεν πληρώνεις όμως made
in Greece φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. (Χωρίς αυτό να σημαίνει πως
δεν υπάρχουν και έξω «φάλτσα», όπως π.χ. τα μετριότατα και πανάκριβα
ξενοδοχεία του Λονδίνου και του Παρισιού).
Ψάχνοντας, και ενώ περνούσα από σοκ σε σοκ, βρήκα και τιμές λογικές.
Που όμως έγιναν παράλογες όταν κατάλαβα πως πίσω από τις υποσχέσεις
κρυβόταν η αρπαχτή και η μιζέρια. Τριάστερο ξενοδοχείο στην Ανδρο, με 70
ευρώ το βράδυ! Μόνο που όταν διάβασα στα σχόλια, παράπονα για την
καθαριότητα, για την ποιότητα του πρωινού, για το WiFi, για θορυβώδη
καζανάκια, για τηλεοράσεις που δουλεύουν όποτε θέλουν, και για την κακή
κατάσταση των στρωμάτων, σκέφτηκα πως θα ήταν προτιμότερο να μείνω σπίτι
μου. Ή να προτιμήσω κι εφέτος τα εξαιρετικά τετράστερα της Βαρσοβίας,
του Πόζναν και του Γκντανσκ (Πολωνία) οι τιμές των οποίων κυμαίνονται
από 60 ως 120 ευρώ.
Ναι, η Βαρσοβία δεν έχει θάλασσα. Τι να κάνουμε
όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ειδικά όταν όλα τα πληρώνεις από την
τσέπη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου