H Ψαραλυκή είναι μια σχετικά όμορφη παραλία στην Αντίπαρο. Κάτω από
την μικρή αμμουδιά της όμως κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Όταν ο ήλιος
χάνεται πίσω από τους λόφους και οι ηλιοκαμένοι τουρίστες σέρνουν τα
κοκκινισμένα πόδια τους προς τα κοντινά ξενοδοχεία, τα θαλασσόδεντρα
τινάζουν τα κλαδιά τους και αρχίζουν να συνομιλούν. Η ώρα περνά και αργά
το βράδυ φτάνουν στην παραλία οι άνθρωποι με τις ομπρέλες για να
κλείσουν με τα δέντρα τους λογαριασμούς της ημέρας. «Τι ποσοστό θα πάρω
αύριο για την σκιά μου;» ρωτούν τα δέντρα και οι άνθρωποι βάζουν κάτω τα
μπλοκάκια για τους υπολογισμούς.
Δεν εξηγείται αλλιώς. Αυτή η μικρή παραλία του μικρού νησιού
καλύπτεται σε κάθε σπιθαμή της από μπλε πλαστικές ξαπλώστρες. Ομπρέλες
δεν υπάρχουν. Είπαμε, να ναι καλά τα δεντράκια και η –στην κυριολεξία-
πολύτιμη σκιά τους. Η πρόσβαση στην παραλία ουσιαστικά απαγορεύεται σε
όποιον φτάνει στην Ψαραλυκή με σκοπό να αφήσει την πετσέτα του στην σκιά
ενός δέντρου και να βουτήξει στην θάλασσα. Είπαμε, η σκιά είναι ρεζερβέ
από τους ανθρώπους με τις ξαπλώστρες. Και λογικά τα δέντρα παίρνουν τα
ποσοστά.
Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι, ειδικά αυτοί που φτάνουν στα
ελληνικά νησιά από την βροχερή βόρεια Ευρώπη, είναι διατεθειμένοι να
ανοίξουν το πορτοφόλι και να αγοράσουν ακριβά ένα ελληνικό μεσημέρι σε
κάποια παραλία των Κυκλάδων. Οταν βρίσκεσαι ξαφνικά με τα δάχτυλα χωμένα
στην άμμο και χαζεύεις το πέλαγος, δεν το έχεις σε τίποτα να πληρώσεις
και κάτι παραπάνω. Ομως και εκεί υπάρχει κάποιο όριο που διακρίνεται
ακόμα και μέσα από τα βάθη της θάλασσας στην Αντίπαρο.
Δεν μπορεί μια ολόκληρη παραλία να είναι κατειλημμένη. Δεν μπορεί ο
μόνος χώρος που επιτρέπεται να ξαπλώσεις μετά την βουτιά σου να
βρίσκεται στα κοντινά κοφτερά βράχια. Δεν γίνεται να οδηγείς ανάμεσα από
χωράφια στην Αντίπαρο, να διασχίζεις χωματόδρομους χωρίς πινακίδες και
όταν τελικά βρίσκεις την αναθεματισμένη παραλία, να σου λέει ένας
ιδρωμένος νέος ότι «οι δύο ξαπλώστρες κοστίζουν 25 ευρώ μαζί με δύο
καφέδες». (Ω ναι, στην παραλία Σωρός της Αντιπάρου, οι δύο ξαπλώστρες
κοστίζουν 25 ευρώ με δύο καφέδες. Και όχι, δεν τις φορτώνεις μετά στο
αμάξι).
Σε ό,τι αφορά τα περισσότερα ελληνικά νησιά, η λογική στο θέμα με τις
ξαπλώστρες έχει αυτοκτονήσει πηδώντας από το πλοίο στον δρόμο από τον
Πειραιά. Αν πας σε κάποιο νησί που γνωρίζουν στην υπόλοιπη Ευρώπη και
μιλήσεις στα παιδιά με τις «μπανάνες» στη μέση, μπορείς να ακούσεις
διαμάντια: «Οι μπροστινές ξαπλώστρες κάνουν 18 ευρώ, η δεύτερη σειρά
15 και από εκεί και πέρα 12», «οι ξαπλώστρες κάνουν 20 ευρώ αλλά
απαιτούν και μία κατανάλωση». Αυτά θα ακούσεις και άλλα όμορφα που θα σε στείλουν γρηγορότερα στα πιο κοντινά παγωμένα νερά όπου ηρεμούν και τα νεύρα.
Ενας νεαρός, προσπαθώντας να μου πουλήσει ένα σετ ξαπλώστρες, μου
είπε χαμογελαστά ότι «για να χαλαρώσουμε πρέπει να βάλουμε και το χέρι
στην τσέπη».
Μόνο που...
το μαγιό δεν έχει τσέπη. Και η αλήθεια είναι ότι
αν πετύχει κανείς παραλία στην οποία οι ξαπλώστρες καλύπτουν κάθε
σπιθαμή άμμου, μετατρέποντάς την αυτόματα σε ιδιωτική, ένα πράγμα πρέπει
να κάνει: να γυρίσει στο αυτοκίνητο και να κάνει μια καλοκαιρινή
επίσκεψη στο Δημαρχείο.
Με τα «γαμώτο» στο στόμα και την ξαπλώστρα στην
μπαγκαζιέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου