Δημοκρατία αλά ελληνικά

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Δημοκρατία αλά ελληνικά. Με αυτό τον τίτλο περιέγραψε το Σάββατο η γερμανική έκδοση των «Financial Times» τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Παρασκευής στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Παρά τη μέχρι τώρα «ανθελληνική» στάση των γερμανικών ΜΜΕ, νομίζω πως αυτή τη φορά ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα διαφωνήσουν με τον τίτλο της εφημερίδας.

Αδιαμφισβήτητα, τα όσα έλαβαν χώρα από το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλή, αλλά και εκτός αυτής, μόνο τιμή δεν περιποιούν για το πολιτικό σύστημα της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία.  

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, όχι για να παραμείνει και να συνεχίσει το έργο του, αλλά για να φύγει.

Υπεραμύνθηκε της πρότασής του για δημοψήφισμα, αφού προηγουμένως ξεκαθάρισε πως δεν θα το κάνει.

Υποστήριξε πως η δανειακή σύμβαση, που με πολύ κόπο αυτός και η κυβέρνησή του κατάφεραν, είναι ευεργετική και σωτήρια για τη χώρα, αλλά ουσιαστικά ζήτησε να την εγκρίνει άλλη κυβέρνηση.

Ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει χρόνος για εκλογικές κάλπες, ενώ την ίδια ώρα υπερασπιζόταν τις κάλπες για δημοψήφισμα.

Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι, λίγες ώρες πριν, ζητούσαν από τον Παπανδρέου να αποχωρήσει, όρθιοι τον επευφημούσαν και τον αποθέωναν και φυσικά του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης. Οχι για να μείνει, αλλά για να φύγει.

Οι ίδιοι βουλευτές στις ομιλίες τους, αφού υπερασπίστηκαν μέχρι κεραίας το κυβερνητικό έργο, αφού συνηγόρησαν υπέρ των αποφάσεών τους, οι οποίες έσωσαν τη χώρα από τη χρεοκοπία, ζήτησαν συναίνεση γιατί δεν μπορούν να επωμιστούν μόνοι τους το βάρος της... σωτηρίας!

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπ. Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια πρωτοφανή στα κοινοβουλευτικά χρονικά κίνηση, αφού μίλησε μετά τον πρωθυπουργό, όρισε, λες και έκανε προγραμματικές δηλώσεις, διαφορετική ατζέντα και διαφορετικό χρόνο ζωής για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, διαφοροποιούμενος πλήρως από όσα ο Παπανδρέου λίγα λεπτά πριν είχε πει.

Και καταλήξαμε στο εξής παράδοξο: η κυβέρνηση τη μια στιγμή έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης και την αμέσως επόμενη στιγμή λειτουργούσε ως η πιο αδύναμη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από τη χώρα.

Από την άλλη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, αφού επί δύο χρόνια μαχόταν το Μνημόνιο, είπε «ναι» στη δανειακή σύμβαση. Αφού επέλεξε να μη συμμετάσχει αυτός και η παράταξή του στη συζήτηση στη Βουλή, αφού είπε αμέσως «όχι» στις προτάσεις Παπανδρέου για «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης», αφού δήλωσε πως μόνη λύση είναι οι εκλογές, λίγες ώρες μετά φαίνεται πως έβαλε νερό στο κρασί του και συζητούσε υπό όρους τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος θεωρεί καταστροφικά για την ελληνική οικονομία τα μέτρα που ακολούθησαν το Μνημόνιο, που θεωρεί αντιαναπτυξιακό το Μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα στα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση Παπανδρέου για να φτάσει στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, δέχεται τώρα να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση, η οποία όμως απαιτεί την εφαρμογή και του Μεσοπρόθεσμου και των μέτρων για να εφαρμοστεί.

Ταυτόχρονα, κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, που δύο χρόνια τώρα υποστήριζαν πως η κυβέρνηση δεν είχε τη δημοκρατική νομιμοποίηση ώστε να υπογράφει μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, δήλωναν πως ήταν έτοιμα να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση, η οποία βέβαια δεν θα προέκυπτε από εκλογές και η οποία θα υπέγραφε τη νέα δανειακή σύμβαση.

Είδαμε και ακούσαμε πολλά αυτό το τριήμερο. Είδαμε, για παράδειγμα, όλους αυτούς που έλεγαν πως το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει, να απαιτούν τη δημιουργία κυβέρνησης μόνο από πολιτικούς και όχι από τεχνοκράτες· όπως ακούσαμε και όλους εκείνους που υποστήριζαν μέχρι τώρα ότι οι τεχνοκράτες έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού να απαιτούν τη δημιουργία κυβέρνησης τεχνοκρατών.

Κατά τα άλλα, είμαστε τόσο ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα, ώστε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να ορίζουν αν, πότε και με ποιο ερώτημα θα γίνει το δημοψήφισμα, ώστε ο Ολι Ρεν να στέλνει τελεσίγραφα για το πότε θα πρέπει να δημιουργηθεί η νέα κυβέρνηση και το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να ορίζουν την ατζέντα και τις αποφάσεις της νέας κυβέρνησης.

Ολα τα παραπάνω έγιναν και γίνονται στο όνομα του ελληνικού λαού, όλα τα παραπάνω έγιναν και γίνονται για το καλό του ελληνικού λαού. Αλλά ερήμην του... 

 Το σίγουρο ήταν, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, πως η νύχτα κυοφορούσε εξελίξεις. Οποιαδήποτε εξέλιξη όμως που θα απείχε από τις θέσεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και όλων εκείνων που ζητούσαν και ζητούν εκλογές τώρα, θα ήταν καταστροφή και για τον τόπο και τη δημοκρατία. Ολα τα άλλα είναι για Μπανανίες.