Το τίμημα μιας υπογραφής

Tου Γιωργου Mαντελα

Τι φοβούνται κατά βάση οι πιστωτές - εταίροι μας και δεν μας δίνουν τα λεφτά της έκτης δόσης, χωρίς υπογραφή Σαμαρά κάτω από τη δεσμευτική επιστολή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου;

Το πολύ απλό: ότι θα πάρουμε τα λεφτά, που δεν είναι και λίγα (8 δισεκατομμύρια ευρώ), και μετά θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε τίποτα, σπεκουλάροντας κι από πάνω κατά την προεκλογική περίοδο που ακολουθεί. Οπότε, θέλουν να σιγουρευτούν. Αυτό είναι, με «δυο λόγια», το όλο θέμα. Και το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι: Εχουν δίκιο ή άδικο;  

Η υπόθεση σηκώνει συζήτηση.

Εκ πρώτης όψεως έχουν άδικο. Στο κάτω - κάτω, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν θα εγγυηθεί και την εφαρμογή των μέτρων, για να ζητούν με τόση και τέτοια ένταση την υπογραφή. Αλλωστε δεν κυβερνά. Καλά - καλά, όπως ισχυρίζεται, δεν συγκυβερνά, οπότε...

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι πιστωτές μας, αυτή τη φορά, δεν πείθονται. Και θέλουν να κάνουν στην ελληνική περίπτωση ό,τι και στην πορτογαλική. Οπου τους «έβαλαν» και υπέγραψαν όλοι (κυβέρνηση, αντιπολίτευση κ.λπ.) τα πάντα. Και τότε μόνο άρχισαν να διοχετεύουν τα ευρώ της βοήθειας. Στην Ελλάδα άρχισαν ανάποδα, το μετάνιωσαν και τώρα τρέχουν να το διορθώσουν, για να το κάνουν όπως αυτοί νομίζουν σωστό. Το πρόβλημα είναι εν προκειμένω ότι αυτοί έχουν τα λεφτά, οπότε αυτοί ορίζουν τι είναι το σωστό και τι όχι. Αλλωστε, είναι τόσο υποκειμενική έννοια, που ο καθένας, όντως, μπορεί να λέει ό,τι θέλει. 

Στο τέλος βεβαίως θα γίνει αυτό που λέει ο πληρώνων τοις μετρητοίς. Και ως γνωστόν, η Ελλάδα τοις μετρητοίς δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τις «αμαρτίες» της (ή, για την ακρίβεια, κυρίως αυτές).

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη άποψη, που λέει ότι εμείς δεν υπογράφουμε και για ό,τι γίνει από εδώ και στο εξής ας αναλάβει η Ευρώπη τις ευθύνες της. Μόνο που αυτή κατά βάση παραπέμπει στη γνωστή ιστορία με τον τύπο που έτρωγε ξύλο και ήλπιζε ότι αυτός που τον χτυπούσε θα ιδρώσει, θα πάθει πνευμονία και θα πεθάνει.

Εν κατακλείδι και αν δει κανείς ορθολογικά το όλο θέμα, ο κ. Σαμαράς έχει τα δίκια του. Αφού θα ψηφίσουμε τη συμφωνία στη Βουλή, για ποιο λόγο να υπογράψουμε και την επιστολή; Λογικό. Σε αυτή την ιστορία, όμως, που ξεκίνησε πριν από περίπου δεκαοκτώ μήνες, σε πόσες περιπτώσεις αποθεώθηκε η λογική και μόνο;

Οπότε, από τη στιγμή που οι πιστωτές απαιτούν την υπογραφή του, γιατί αλλιώς απειλούν να μη στείλουν το έμβασμα για να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις του Ιανουαρίου, ας τη βάλει, κρατώντας αστερίσκους και επιφυλάξεις, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο δικαιολογημένες. Γιατί μέχρι να «ιδρώσει» η Ευρωζώνη, εμείς θα έχουμε «παγώσει». Οπότε το πιθανότερο είναι ότι θα «πεθάνουμε» πρώτοι.

Οπότε δεν θα έχουν και κανένα νόημα η συζήτηση, τα επιχειρήματα και ο υποτιθέμενος διάλογος που έχει ξεκινήσει, αλλά δείχνει να μην οδηγεί πουθενά, αφού δείχνει να γίνεται μεταξύ κωφών.

Ο χρόνος πάντως έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να βρεθεί μια λύση.