Πωλούνται στρέμματα

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ 

(Συγγραφέα)

Ο πιο καθοριστικός παράγοντας για την επιβίωση και την ανάπτυξη μιας φυλής, ενός έθνους, ήταν πάντα η αριθμητική τους αύξηση και η ύπαρξη μεταξύ τους κάποιων χαρισματικών ανθρώπων, προικισμένων με υψηλή νοημοσύνη και ακλόνητες ηθικές αρχές.

Ισχύει και εδώ ο νόμος των «μεγάλων αριθμών». Οσο μεγαλύτερη είναι αριθμητικά μια κοινωνία τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες να υπάρχουν μεταξύ των μελών της άνθρωποι μεγάλης αξίας που αξιοποιώντας την προσφορά των πολλών θα τραβήξουν σύνολο το έθνος μπροστά. Οι κοινωνίες δεν παραγνωρίζουν την προσφορά των φωτισμένων και αργά ή γρήγορα στήνουν αγάλματα σε προικισμένους ηγέτες, πρωτοπόρους επιστήμονες, μεγάλους συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Η άνθηση της κλασικής Αθήνας είχε διάρκεια μόλις πενήντα χρόνων, από το τέλος των Μηδικών πολέμων ώς την αρχή του Πελοποννησιακού, μα έφτασαν για να αλλάξουν την ανθρωπότητα.

Στην Αθήνα δεν ήταν τότε όλοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες, απλώς συνέπεσαν κατ' εξαίρεση την ίδια εποχή καμιά πενηνταριά χαρισματικοί, βρήκαν πρόσφορο έδαφος και δημιούργησαν αυτά που θαυμάζουμε σήμερα. Πολλοί σύγχρονοί τους, γεωργοί, έμποροι, ναυτικοί, μάλλον χαμπάρι δεν πήραν για το μεγάλο ποιοτικό άλμα του ανθρώπου που πραγματοποιείτο στην εποχή τους.

Σύμφωνα με τον δαρβίνειο νόμο της Φυσικής Επιλογής και το ανεπτυγμένο κοινωνικό περιβάλλον, οι Ελληνες, ο πιο προηγμένος λαός της Ευρώπης, θα έπρεπε (κληρονομώντας τις φυσικές τους ιδιότητες και τον πολιτισμό τους στους απογόνους τους) να έχουν εξαπλωθεί σήμερα σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και να κυριαρχούν στον κόσμο.

Η ελληνική παρακμή που ακολούθησε τη μεγάλη άνθηση της κλασικής εποχής, συνέβη επειδή δεν συνέτρεξαν οι δύο προϋποθέσεις: πλήθος-ήθος. Οι Ελληνες ήταν διασπασμένοι σε μικρά και αντιμαχόμενα κράτη-πόλεις, με υπερβολικά μικρά γεωγραφικά όρια (περιορισμένος πληθυσμός), και βέβαια, η πλήρης ηθική τους εξαχρείωση, βούλιαξαν στη διαφθορά και τον εκφυλισμό και σχεδόν αυτοδιαλύθηκαν. Την ίδια περίπου διαδρομή έκπτωσης ακολούθησαν και οι ρωμαίοι κατακτητές τους, από την ακμή στην ηδονοθηρία, τη λειψανδρία και τη διάλυση.

Σήμερα, στερούμαστε και πλήθους και ήθους. Στην ακόμη πιο περιορισμένη γεωγραφικά Ελλάδα ο μικρός αριθμός των κατοίκων της συρρικνώθηκε ακόμη περισσότερο, καθώς η κακοδιοίκηση έδιωξε μετανάστες σε άλλες χώρες πιο πολλούς Ελληνες από όσους έχουν απομείνει εδώ. Οι πιθανότητες ύπαρξης χαρισματικών προσώπων περιορίστηκαν κι άλλο. Και αυτούς τους ελάχιστους υπάρχοντες, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στον τόπο, τους εμποδίζει να αναμειχθούν στα κοινά της χώρας ένα δύσοσμο κομματικό-οικονομικό πλέγμα με συστήματα αποκλεισμού, σπίλωσης ή και γελοιοποίησης. Οι καθαρές φωνές και οι δημιουργικές προτάσεις για αλλαγή πλεύσης πνίγονται σε κομματικούς και δημοσιογραφικούς οχετούς.

Ποτέ στη νεότερη ιστορία της, εκτός από μια δυο φωτεινές αναλαμπές, η χώρα μας δεν κατόρθωσε να έχει μια πραγματικά ικανή και ανεξάρτητη κυβέρνηση που να εμπνέει και να συνεγείρει σε δουλειά και δημιουργία το δυναμικό των πολιτών της.

Την εξουσία και την πορεία της χώρας διαχειρίζονται, αποκλειστικά και μόνο, ανάξια ανθρωπάρια, πλήρως υποταγμένα σε κομματο-οικονομικά συμφέροντα, ξενόδουλα και διεφθαρμένα.

Ακόμη και η νέα «Μεγάλη Ιδέα» της ενσωμάτωσης στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια κρατών έγινε χωρίς την παραμικρή προετοιμασία για το νέο περιβάλλον ανταγωνισμού και ανάπτυξης που θα βρισκόμασταν, μόνο με την αναξιοπρεπή προσδοκία «άλλοι να μας ταΐζουν και άλλοι να φυλάνε τα σύνορά μας» (Παναγιώτης Κονδύλης).

Για να φτάσουμε στη σημερινή αποσύνθεση με το όρθιο πτώμα που μας κυβερνάει ψευδόμενος συνεχώς, διέλυσε τη χώρα, την οδήγησε σε χρεοκοπία και διαπόμπευσε διεθνώς τους Ελληνες ως «τεμπέληδες», «κλέφτες» και «διεφθαρμένους». Αλλά το άκρως επικίνδυνο είναι ότι διαπραγματεύεται κρυφά με αόρατους συνομιλητές τα εθνικά μας ζητήματα, ο ίδιος που έχει δηλώσει ως υπουργός Εξωτερικών: «Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας» (Συνέντευξη τύπου, 1999).

Μόνο που αυτά τα στρέμματα έχουν όνομα και στάζουν ακόμα αίμα.

Τα λένε Κύπρο, τα λένε Καστελόριζο, τα λένε Χίο, Σάμο, Λήμνο, Λέσβο και Ρόδο, τα λένε Θράκη.

Και όποιος θέλει κοιμάται.