«Τα δάνεια δούλους ποιεί...»

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

Διαλεκτική (και διαχρονική) διά χειλέων Μενάνδρου αλήθεια: "Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί". Που αποβαίνει απλουστευτικώς ερμηνευτική κλείδα των σημερινών δεινών του Ελληνισμού. Και προδιαγράφει τα χειρότερα. Εκτός εάν οι θεσμικοί διαχειριστές του εθνικού γίγνεσθαι, συνειδητοποιώντας το απλό μήνυμα, καταφέρουν: 

1. Να ανακόψουν την αδυσώπητη κατολίσθηση. 

2. Να αναστρέψουν τις έωλες δυναμικές που την επιταχύνουν. 

Τα επισημαίνουμε σε συνάρτηση προς όσα λέγονται (κι επωδύνως αναμηρυκάζονται) όσον αφορά τον ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας ως αποτέλεσμα. Και που εκδηλώνεται στις έως και βάναυσες συμπεριφορές των εταίρων. Που είναι -και να μην το ξεχνάμε- οι δανειστές. Οι οποίοι δεν δίδουν -και ποτέ δεν θα δώσουν- "τζάμπα τον παρά τους". Εχουν λαμβάνειν. Οχι απλώς με τόκους, αλλά και πανωτόκια. Οπου ακριβώς τα τελευταία σχετίζονται με την υπαγόρευση όρων, που σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνουν τους απλούς κανόνες του δανεισμού.

Το δράμα (και κατ' ακρίβειαν το τραύμα), όπως διαμορφώνεται σήμερα προκαλώντας τις οργίλες αντιδράσεις όλων των πολιτών, είναι ότι: αυτά τα δεδομένα, εκφεύγοντας από την κατάσταση των απλών δανειακών διαδικασιών, εκτρέπονται προς κακοήθεις υποτροπές. Με κύρια χαρακτηριστικά αφενός τον άχρι διασυρμού τραυματισμό της εθνικής αξιοπρέπειας. Και αφετέρου την περιστολή της ελληνικής πολιτειακής αξιοπιστίας!

Κι αυτό, βεβαίως, χωρίς να παραγνωρίζονται (και να παραγράφονται) οι ελληνικές ευθύνες. Και οι κακοπραξίες που προκάλεσαν και κυρίως που επελίπαναν την κακοδαιμονία. Η οποία δεν θα είναι απλώς επώδυνη (ως δραστική περιστολή του βιοτικού επιπέδου των πολιτών), αλλά και θα καθηλώσει τις εθνικές δυνατότητες που απαιτούνται για την άσκηση αποτελεσματικής (ή έστω και υποφερτής) εξωτερικής πολιτικής. Την ώρα που σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα εξελίσσονται ιστορικές διεργασίες. Σε μερικές δε περιπτώσεις επαπειλούνται γεωπολιτικά τετελεσμένα. Τέτοια εθνική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει -ούτε και αντιστάσεις μπορούν να αναπτυχθούν- χωρίς ισχύ. Και η Ελλάδα εκτός των άλλων βρίσκεται στη δίνη περιφερειακών εξελίξεων, που θα διαμορφώσουν ένα νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον.

Πέραν των απειλών που υφέρπουν όσον αφορά κυριαρχικά της δικαιώματα σε συγκεκριμένες παραμέτρους του εθνικού της χώρου. Κι ενώ μπορεί σήμερα -και πολύ δικαιολογημένα- η προσοχή να περισπάται από όσα δυναστεύουν την καθημερινότητα και απειλούν την οικονομική επιβίωση. Αλλ' εάν δεν προνοηθούν και δεν υπάρξουν παράλληλες αποτρεπτικές δυνατότητες σχετικά με όσα συμβαίνουν στον ευρύτερο περίγυρο, η χώρα θα βρεθεί με άλλα και τραυματικότερα ελλείμματα. Που δεν θα είναι βεβαίως αναστρέψιμα.

Υπό το φως αυτών των αυτοσκοπικών επισημάνσεων -που πρέπει να οδηγήσουν σε ανάλογο προβληματισμό- επιβάλλεται: πρωταρχικά η μέγιστη δυνατή εσωτερική συσπείρωση. Στη βάση ελάσσονος έστω συναινέσεως. Ωστε να αποπυροδοτηθούν διχαστικά σύνδρομα που σοβούν. Και που μπορεί να οδηγήσουν δυνάμει έως και σε ανεξέλεγκτες εμφυλιακές αντιπαραθέσεις. Ενώ ταυτόχρονα πρέπει να δοθούν μηνύματα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις για δεδομένη (και αξιόπιστη προπαντός) αποφασιστικότητα. Οτι δηλαδή: σε θέματα κυριαρχίας και παρά τα προβλήματα και τις αγκυλώσεις ο Ελληνισμός (ανεξαρτήτως κόστους) ούτε θα δεχτεί, ούτε θα επιτρέψει ακρωτηριασμούς. Κι αυτό δεν πρέπει να νοηθεί με όρους ασύνετου παλληκαρισμού ή κενολόγου ρητορικής.