Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Δεν θα 'θελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του Φίλιππου Πετσάλνικου και του Απόστολου Κακλαμάνη. Τέτοια ομαδική κατακραυγή δεν την αξίζει κανένας άνθρωπος, ακόμη κι αν κάνει το λάθος να βγει μπροστά , χωρίς να υπολογίσει αν έχει τα απαιτούμενα, για την περίσταση, γράδα.
Το στραβοπάτημα πάντως άξιζε τον κόπο, γιατί ταρακούνησε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και άφησε να φανούν οι ρωγμές στην κομματική τους επετηρίδα.
Δεν θα ήθελα να ήμουν ούτε ψύλλος στον κόρφο του Γιώργου Παπανδρέου όχι γιατί τον ντρίμπλαρε ο Μιχελάκης, αλλά γιατί φωτογραφίζοντας το «θεσμικό πρόσωπο» ανέδειξε άθελά του τη γενικευμένη θεσμική μας ανυποληψία.
Δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του Σαμαρά όχι γιατί υποτίμησε τη δίψα του Καρατζαφέρη για πορτοκαλάδα, αλλά γιατί, παίζοντας εδώ και μέρες το χαρτί του αμέτοχου, άλλο δεν κάνει από το να γλιστράει στη διαλυτική τακτική του Γιάννη Μανώλη που θέλει, λέει, για Πρωθυπουργό τον, μετά συγχωρήσεως, Φούφουτο.
Τον Φούφουτο φαίνεται να προκρίνουν ενδόμυχα και όλα τα κόμματα της Αριστεράς, αλλά αυτό έχει πάψει να με εκπλήσσει προ πολλού.
Είτε ο Φούφουτος φοράει την κουκούλα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το κόκκινο φακιόλι του ΠΑΜΕ, είτε το φωτοστέφανο της Δημοκρατικής Αριστεράς, εγώ παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω.
Εφυγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου