Η απόλαυση της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ αντισταθμίζεται από την ανησυχία για την απώλεια ενός σατιρικού θιάσου που καταφέρνει ταυτοχρόνως να προσφέρει γέλιο και να διδάσκει τι πραγματικά σημαίνει ανανεωτική αριστερά.
— Manos Voularinos (@ManosVoularinos) September 8, 2024
ενα μάτσο καφενόβιοι που έφτασαν να παρουν την εξουσία επειδή εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία, πιστεψαν στ αλήθεια ότι έγιναν παράγοντες. Φεύγουν με τον τρόπο που τους αξίζει #xyriza
— Γενικώς Γραμματέας (@HonErich) September 8, 2024
Η αρχαία σοφία πρότασσε τον «καλό θάνατο». Η θνητότητα είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη υπόσταση, ούτως ή άλλως όλα τα έμβια όντα μια μέρα θα πεθάνουν για να ανανεωθεί ο κύκλος της ζωής. Το ζητούμενο είναι πώς δεν θα χάσεις την αξιοπρέπειά σου έως το τέλος, πώς δεν θα ταπεινωθείς, στον βαθμό που η αποφυγή της ταπείνωσης εξαρτάται από σένα.
Επειδή η πολιτική είναι μια αμιγώς ανθρώπινη υπόθεση, η αρχή αυτή τη διατρέχει απ’ την αρχή ώς το τέλος. Ο πολιτικός οργανισμός μπορεί να εκτιμήσει λάθος την πραγματικότητα ή να μην τη διαχειρισθεί σωστά, μπορεί ακόμη και να προκαλέσει καταστροφές, όμως δεν του συγχωρείται να χάσει την αξιοπρέπειά του. Αυτή θα σημαδέψει την υστεροφημία του.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος ή κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό και αντιλαμβάνονται τον βυθό της αναξιοπρέπειας στον οποίο βυθίζονται.
Αντιλαμβάνονται ότι η σημερινή αναξιοπρέπεια δεν είναι προϊόν της ήττας;
Είναι συστατικό της πολιτείας του από τη στιγμή που αναδύθηκε από το περιθώριο και διεκδίκησε θέση πρωταγωνιστή στα πράγματα της χώρας.
Δεν είναι αναξιοπρεπές το γεγονός ότι κυβέρνησε επί τέσσερα χρόνια με ένα εθνικιστικό μόρφωμα, το οποίο ακόμη και οι ομοϊδεάτες του περιφρονούσαν;
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη φτωχογειτονιά της Αριστεράς, δεν είναι παρά τα απόνερα μιας δεκαετίας.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με την αδυναμία πρότασης μιας διαφορετικής διαχείρισης των πραγμάτων της χώρας, όμως έχει κυρίως να κάνει με τους χαρακτήρες που αναλαμβάνουν την ευθύνη της αδυναμίας.
Ο Κασσελάκης, αν μη τι άλλο, κατάφερε να βγάλει τις μάσκες. Ενας τυχάρπαστος, χωρίς ιδέα από πολιτική, χωρίς κανένα χάρισμα, σάρωσε τον εσμό των βαρύγδουπων και βαρυσήμαντων στελεχών που μερικά χρόνια πριν απειλούσαν τις Ευρώπες και τα περίχωρά τους.
Οι πρώτοι ναυαγοί αποχώρησαν, έφτιαξαν τη φωλίτσα τους, την Νέα Αριστερά, και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους κάπου στον πάτο των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος.
Οι υπόλοιποι τον ανέτρεψαν μερικές ημέρες πριν. Η πιο σοβαρή κατηγορία που του απηύθυναν είναι ότι δεν τους έπαιζε.
Τι ελπίζουν για το κόμμα τους;
Τίποτε παραπάνω από …
το εντελώς ανθρώπινο, την ιδιοκτησία του.
Το ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει και ψυχολογική εξήγηση. Δυσκολευόμαστε να παραδεχθούμε εμείς οι ίδιοι ότι αυτό το συνονθύλευμα μετριότητας μας κυβέρνησε. Και είναι το μόνο που μπορούμε να ζητήσουμε από τα ερίτιμα στελέχη του: ας φροντίσουν να διασώσουν κάτι από την αξιοπρέπειά τους για χάρη της ψυχικής μας υγείας.
Δεν είναι εύκολο να ξέρεις ότι απ’ αυτήν την ποιότητα εξαρτιόταν η τύχη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου