Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματί μου!
— Jenny Fragouli (@FragouliJenny) September 16, 2024
😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡
Τι αμαρτίες πληρώνουμε Χριστέ μου!
⬇️⬇️⬇️
Και δεν είναι καθόλου αστείο πια! #ΝΤΡΟΠΗ#Νοτοπούλου #Κασσελάκης#Τσίπρας #ΣΥΡΙΖΑ #bullying pic.twitter.com/cehLfGfXYf
Toυ Μιχάλη Τσιντσίνη
Μεταξύ άλλων, όχι τετριμμένων, διδαγμάτων για την γκάμα των ανθρώπινων ποιοτήτων, το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μας μαθαίνει (ξανά) και αυτό: Είναι πολύ δύσκολο να στήσεις ένα κόμμα· είναι πολύ εύκολο να το ξηλώσεις.
Αποσυναρμολογούμενος σε ζωντανή σύνδεση, ο κομματικός μηχανισμός δείχνει πόσο σύνθετος και ακριβός είναι. Κόμμα σημαίνει γραφεία και κλειδαριές, αφανή επαγγελματικά στελέχη που κουρδίζουν τη ρουτίνα του μαγαζιού, τραπεζικοί λογαριασμοί και δάνεια, απλήρωτοι εργαζόμενοι και ανοικτίρμονες πιστωτές – σαν εκείνον που λένε ότι πάγωσε προχθές τα περιουσιακά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κρατηθεί λογιστικώς λειτουργικό ένα κόμμα, ανεξαρτήτως της απονομιμοποίησής του. Ακόμη κι εκείνοι που είναι σε θέση να δουν ότι το εκλογικό κεφάλαιο του brand έχει εξανεμιστεί, χρειάζονται το κέλυφος ενός ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζονται τη σφραγίδα, ως ελάχιστο συνάλλαγμα για την επιστροφή τους.
Αυτή η μάχη φαίνεται να δίνεται στο κόμμα από την οπισθοφυλακή των παλαιών –ας πούμε, «τσιπρικών»– στελεχών. Εκείνοι επιχειρούν τώρα να μείνουν σε θέση πολιτικού εκκαθαριστή. Να έχει ένας από αυτούς το δικαίωμα υπογραφής, όταν θα έρθει η ώρα της τελικής ρευστοποίησης.
Δεν υπάρχει απλός τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η επανάκτηση των κλειδιών του κόμματος.
Οι ετερόκλητες πλειοψηφίες στα όργανα δεν αρκούν.
Ο ίσκιος του Κασσελάκη και η πιθανότητα μιας νέας επικράτησής του στην εσωκομματική κάλπη αναγκάζει τους επίδοξους κλειδοκράτορες να φέρονται όπως τους κατηγορεί ο αντίπαλός τους: σαν απολιθωμένη και μνησίκακη γραφειοκρατία, που καταστρώνει τώρα πρωτόκολλα αποκλεισμού τού «αμεσοδημοκρατικά» εκλεγμένου αρχηγού.
Σε μια προσπάθεια να ξεσκεπάσει τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού του αρχηγού, η Κατερίνα Νοτοπούλου δηλώνει διατεθειμένη να επιδείξει τα μύχια του κινητού της. Εκεί, καταγγέλλει, έχουν θησαυριστεί τεκμήρια αρχηγικού μπούλινγκ. Της έστελνε μηνύματα ενώ έδινε συνέντευξη για να της υπαγορεύσει τι θα πει για εκείνον.
Είναι λοιπόν δυνατόν, ύστερα από ένα χρόνο που κύλησε σαν φεστιβάλ ναρκισσισμού και αυταρχισμού, να υπάρχουν ψηφοφόροι που θα πιστέψουν το αφήγημα της αυτοθυματοποίησης του Κασσελάκη;
Είναι δυνατόν ο κυνικός που –ακόμη κι αν δεν εκφόβιζε τους βουλευτές του– υποδαύλισε δημοσίως τις συγκρούσεις, να αυτοπροβληθεί ξανά ως «το παιδί» που «το φάγανε» επειδή δεν ήταν του συστήματος;
Κι όμως, είναι. Οπως έχει δείξει το τραμπικό υπόδειγμα, ο ωμός αυταρχισμός μπορεί να εναρμονιστεί με το αφήγημα του κυνηγημένου λαϊκού ήρωα.
Τα διοικητικά μέτρα περιορισμού των πιθανοτήτων επανεκλογής του Κασσελάκη δικαιώνουν ακριβώς αυτή την αντισυστημική κλάψα, βάσει της οποίας ο έκπτωτος διεκδικεί την παλινόρθωσή του.
Πάνε να τον αποκλείσουν και …
του φτιάχνουν την καμπάνια.
Τον καρατόμησαν κι ακόμη τον φοβούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου