Μόνιμη, και ίσως κουραστική, επωδός μας είναι ότι η Ελλάδα δεν συγκροτήθηκε σε κράτος, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό στη Δύση, απο την απελευθέρωσή της ως σήμερα. Όχι, μόνο, ως προς τους θεσμούς και τη λειτουργία τους αλλά και ως προς την στελέχωσή τους.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Το είπε καλά ο Κατσιφάρας: “Αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας”.
Ο Κατσιφάρας εξέφραζε την μέχρι τότε Ελλάδα. Απο τότε ως σήμερα, τα πράγματα εξελίχθηκαν χειρότερα. Ένα δήθεν κράτος και μια ανερμάτιστη κοινωνία προσπαθούμε να λαθροβιώσουμε. ‘Ελα, όμως, που η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος μας. Και όταν μας εγκαταλείπει, η τραγωδία προβάλλει μπροστά μας σε όλη της την διάσταση.
Μια τέτοια τραγωδία ζούμε σήμερα. Που συμπυκνώνεται στην σύγχρονη ελληνική φιλοσοφία: “Πάμε και ό,τι βγει”.
Είναι η έκφραση, που σύμφωνα με μαρτυρία επιβάτη, ακούστηκε στην μοιραία αμαξοστοιχία απο υπεύθυνο της εταιρείας. “Πάμε και όπου βγει” είναι η καθημερινή ζωή μας.
Δεν φταίμε εμείς. Φταίει το κράτος. Διότι απο αυτό εκπορεύεται η φιλοσοφία. Αυτό λειτουργεί έτσι, αυτό διαμόρφωσε τις δομές του καθ εικόναν και ομοίωσιν. Αυτό μαθαίνουμε στο σχολείο, στην οικογένεια, στην καθημερινή ζωή.
Ένα κράτος που επι 70 χρόνια κατασκευάζει την οδική αρτηρία των δύο μεγαλύτερων πόλεών του, στην οποία έχασαν την ζωή τους χιλιάδες πολίτες του. Τα χρήματα που προορίζονταν για την κατασκευή φαγώθηκαν πολλές φορές σε αγαστή συνεργασία πολιτικών και εργολάβων.
Ένα κράτος που εν έτει 2023 λειτουργεί την σιδηροδρομική του γραμμή μεταξύ των δύο μεγαλύτερων αστικών του κέντρων με μεθόδους του 19ου αιώνα.
Ένα κράτος που δεν έχει πλήρη συνείδηση- ίσως και να μην ενδιαφέρεται- τι γίνεται και πως ζουν οι πολίτες του έξω απο την πρωτεύουσά του.
Ένα κράτος του οποίου οι πολιτικοί επιβήτορες δεν έχουν καμιά διάθεση να το συγκροτήσουν σε μια σοβαρή υπόσταση.
Ένα κράτος του οποίου ο πρωθυπουργός, μετά το τραγικό ατύχημα, δήλωσε: “«Μπορώ να εγγυηθώ ότι θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας» Αυτή είναι η δυνατότητα και η φιλοδοξία του πρωθυπουργού της χώρας.
Αλλά και εδώ έχει αστοχήσει. Αυτή δεν είναι δική του δουλειά. Αυτή είναι δουλειά της δικαιοσύνης.
Η δική του δουλειά είναι να εγγυηθεί ότι δεν θα βιώσουμε ανάλογη τραγωδία.
Αλλά αυτό δεν θα το κάνει. Δεν ενδιαφέρει ούτε τον σημερινό, ούτε τον χθεσινό, ούτε τον αυριανό πρωθυπουργό. Δεν τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν σύγχρονο κράτος. Διότι τότε ο πήχης θα ανέβει.
Και δεν τον ενδιαφέρει διότι έχει χειραγωγήσει μια παθητική κοινή γνώμη που όταν γίνεται απο οπουδήποτε κριτική στην εξουσία επιτίθεται εκτονώνοντας το κομματικό της πάθος και δίνοντας πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης..
Δυστυχώς, δεν υπάρχει ελληνικό κράτος και δεν πρόκειται να συγκροτηθεί. Διότι δεν υπάρχει κοινωνία. Είμαστε ένα ανερμάτιστο αμάλγαμα. Δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε ούτε που πάμε.
Σήμερα θλιβόμαστε. Μετά απο μερικές ημέρες...
θα περιπέσουμε στην συνήθη νάρκη μας. Κατάσταση που οι πολιτικοί γνωρίζουν να χειρίζονται καλά.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Δημήτρη Μακροδημόπουλου ο οποίος διετέλεσε επι 33 χρόνια αρχιμηχανικός του ΟΣΕ. Επρόκειτο να μου το στείλει χθες. Μου έφθασε σήμερα. Λέει βιωματικές αλήθειες.
Το κομματικό κράτος δεν μισεί, απλώς, τους πολίτες του. Του σκοτώνει.
Για τις προσλήψεις στον ΟΣΕ
Διάβασα την προκήρυξη 1/2022 για πλήρωση ενενήντα θέσεων στον ΟΣΕ, αορίστου χρόνου, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, διαφόρων ειδικοτήτων, από εύλογο ενδιαφέρον αφού επί 33 χρόνια ως υπάλληλός του γνωρίζω τη λειτουργία του και αντιλαμβάνομαι τις παθογένειές του σε διοικητικό και λειτουργικό επίπεδο.
Κατ’ αρχήν, ο αριθμός των θέσεων που προκηρύχθηκε είναι πάρα πολύ μικρός, ελάχιστος θάλεγα, ώστε τίθεται θέμα αν μπορεί να καλύψει και αυτά τα κενά των αποχωρούντων υπαλλήλων που συνταξιοδοτούνται ενώ διαψεύδει τις προσδοκίες για ανάταξη του σιδηροδρόμου εκεί όπου υπήρχε και έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει, δηλαδή στη Θράκη, στη Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, και υπολειτουργεί σε βασικούς τομείς όπου συνεχίζει να υφίσταται.
Όμως η προκήρυξη εκπέμπει και σοβαρότερα μηνύματα προς την κοινωνία:
Για παράδειγμα, προκηρύσσονται 36 θέσεις σταθμαρχών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Εύλογο ερώτημα: Γιατί δεν ζητούνται απόφοιτοι ΤΕΙ και ΑΕΙ ώστε ο Οργανισμός να στελεχωθεί με προσωπικό υψηλότερου επιπέδου με εξειδικευμένες γνώσεις από τη στιγμή μάλιστα που τα πτυχία πλεονάζουν στη χώρα μας και αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό; Κυρίως όμως για να αναβαθμιστεί ο κλάδος των σταθμαρχών ο οποίος είναι καθοριστικός για τη ρύθμιση και την ασφάλεια της κυκλοφορίας ενώ οι σταθμάρχες εξελισσόμενοι καταλαμβάνουν επιτελικές θέσεις στον Οργανισμό. Μάλιστα η εκθετική εξέλιξη της τεχνολογίας καθιστά τα αυξημένα προσόντα αδήριτη ανάγκη. Όταν τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, που τα πτυχία σπάνιζαν συγκριτικά με σήμερα, υπηρετούσαν στον κλάδο των σταθμαρχών πτυχιούχοι ανώτατης και ανώτερης εκπαίδευσης, σε μικρό έστω αριθμό, αυτό δεν είναι αυτονόητο για το 2023;
Τότε γιατί;
Διότι μειώνοντας το υπουργείο το επίπεδο σπουδών, διευρύνει τη δεξαμενή των υποψηφίων σε βαθμό ώστε η συντριπτική πλειοψηφία των νέων να μπορούν να υποβάλλουν αίτηση καλλιεργώντας προεκλογικά ελπίδες σε χιλιάδες οικογένειες αφού τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν μετεκλογικά.
Αλλά τίθεται και ένα σοβαρότερο θέμα: Πριν την προκήρυξη 1/2022 προσλήφθηκαν από τον ΟΣΕ σταθμάρχες (προφανώς και στις άλλες ειδικότητες της προκήρυξης) με μπλοκάκι για ορισμένο χρόνο!!!
Είναι δυνατόν;
Από πότε άρχισε ο ΟΣΕ να προσλαμβάνει υπαλλήλους με μπλοκάκι;
Πώς έγινε η επιλογή, με ποιά κριτήρια; Γνωστοποιήθηκε στην κοινωνία;
Υπήρξε διαφάνεια;
Μήπως, πρόσθετα, η επιλογή των προσληφθέντων επέβαλε την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως προσόν έναντι της Τριτοβάθμιας, πέραν των προεκλογικών σκοπιμοτήτων του υπουργείου;
Γιατί δεν αύξησαν τον αριθμό των θέσεων που προκηρύσσουν και κατέφυγαν σε επιλεκτικές προσλήψεις με μπλοκάκι και δεν προκήρυξαν νωρίτερα τις θέσεις;
Όμως η πρόσληψη ενός σταθμάρχη για ορισμένο χρόνο, αλλά και των άλλων κλάδων, δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν απέβλεπε στη μονιμοποίησή του. Διότι προκειμένου να αναλάβει υπεύθυνα καθήκοντα ρυθμίζοντας με ασφάλεια την κυκλοφορία, υποβάλλεται σε πολύμηνη εκπαίδευση. Είναι παράλογο να προσλαμβάνεις έναν υπάλληλο για ένα χρόνο όταν για να αναλάβει υπεύθυνη υπηρεσία, να ρυθμίζει με ασφάλεια την κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών, θα πρέπει να υποστεί θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση ενός εξαμήνου τουλάχιστον. Το κόστος της εκπαίδευσης, μισθοδοσία, διαμονή, σίτιση, δεν δικαιολογεί σύμβαση ορισμένου χρόνου, ενός έτους μάλιστα.
Γιαυτό, μήπως τελικά η προκήρυξη έρχεται να μετατρέψει τους εργαζόμενους με μπλοκάκι από υπαλλήλους ορισμένου χρόνου σε υπαλλήλους αορίστου χρόνου, διαμορφώνοντας ευνοϊκές συνθήκες γιαυτούς, ακυρώνοντας έτσι τον αξιοκρατικό χαρακτήρα που προϋποθέτει μια προκήρυξη και δημιουργώντας φρούδες ελπίδες στις χιλιάδες των υποψηφίων;
Κατ’ αρχήν διότι δίδεται δυσανάλογη βαρύτητα στην εμπειρία αφού ως εμπειρία χαρακτηρίζεται «η απασχόληση …σε καθήκοντα ή έργα συναφή με το αντικείμενο της προς πλήρωση θέσης» και είναι σαφές ότι δίνει προβάδισμα στους ήδη υπηρετούντες για ορισμένο χρόνο. Στην ειδικότητα του σταθμάρχη ποιά εμπειρία μπορεί να επικαλεσθεί ένας υποψήφιος;
Όμως, πέραν των τυπικών προσόντων και της εμπειρίας, οι υποψήφιοι θα υποβληθούν σε “πρακτική δοκιμασία” όπως χαρακτηρίζεται, και αποτελεί το κομβικό σημείο της προκήρυξης, η οποία αν δεν απατώμαι θεσπίζεται για πρώτη φορά: «Αποβλέπει στον έλεγχο της ικανότητας των υποψηφίων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των πραγματικών συνθηκών εκτέλεσης της εργασίας», όπως σημειώνεται. Μάλιστα «αξιολογείται ως επιτυχής ή μη επιτυχής» και «αν ο υποψήφιος αποτύχει στην πρακτική δοκιμασία διαγράφεται από τους πίνακες κατάταξης».
Τί ζητείται;
Για τους σταθμάρχες π.χ. “έλεγχος προσανατολισμού, που αφορά στον έλεγχο των εγκαταστάσεων γραμμολογίας και συνδεσμολογίας του σταθμού εργασίας του καθώς και της κατεύθυνσης των αμαξοστοιχιών”, “εκτέλεση προσομοίωσης για τον έλεγχο των αντιδράσεων των υποψηφίων σε συνθήκες πίεσηςκατά την εκτέλεση των καθηκόντων”, “δοκιμή φωνής”, “καταμέτρηση βαγονιών σε αμαξοστοιχία”, “κίνηση και βάδισμα επί (!) και εντός των σιδηροδρομικών γραμμών”. Πρόκειται για απλούστατες και οικείες δοκιμασίες για κάποιον που ήδη έχει υποστεί εκπαίδευση και υπηρετεί αλλά για κάποιον που για πρώτη φορά θα βρεθεί σε σιδηροδρομικό περιβάλλον το φυσιολογικό είναι να βρεθεί σε σύγχυση. Πλεονεκτούν δηλαδή σαφέστατα οι ήδη υπηρετούντες. Όμως, όσους προσέλαβε ο ΟΣΕ με μπλοκάκι τους υπέβαλε σε αυτή την πρακτική δοκιμασία που τώρα θεωρεί απαραίτητη;;
Τίθενται, ως εκ τούτου, δύο ζητήματα:
Από τη στιγμή που για να προσληφθεί ένας υπάλληλος στον ΟΣΕ, παλαιόθεν αλλά και τώρα σύμφωνα με την προκήρυξη, πρέπει να κριθεί ικανός σύμφωνα με τον “Κανονισμό Κρίσεως και Σωματικής Ικανότητας”, προς τί η πρακτική δοκιμασία; Διότι είναι αυτονόητο ότι ένας υγιής πνευματικά και σωματικά μπορεί να ανταποκριθεί με μεγάλη ευκολία σε αυτά τα καθήκοντα όταν θα ενταχθεί στο σιδηροδρομικό περιβάλλον. Δεν αποδεικνύουν ικανότητα για έναν υγιή.
Δεύτερον, η αξιολόγηση των υποψηφίων, σύμφωνα με την προκήρυξη, γίνεται από τον ΟΣΕ που συντάσσει τους προσωρινούς πίνακες και καλεί άμεσα τους επιλεγέντες να αναλάβουν εργασία. Αποστέλλει τους πίνακες στο ΑΣΕΠ για έλεγχο της νομιμότητας μόνον και όχι για αξιολόγηση, ενώ κάθε υποψήφιος μπορεί να υποβάλλει ένσταση στο ΑΣΕΠ. Πώς όμως μπορεί να ευδοκιμήσει μια ένσταση που αφορά την πρακτική δοκιμασία; Τί λέει ο κύριος υπουργός για όλα αυτά;
Συμπέρασμα: Οι νέοι δεν οδηγούνται κατά χιλιάδες στο brain drain μόνον εξ αιτίας της δυσκολίας ανεύρεσης εργασίας, των ευέλικτων μορφών της και των χαμηλών αποδοχών. Αλλά κυρίως λόγω της απογοήτευσής τους που μετατρέπεται σε βεβαιότητα, ότι δηλαδή το πελατειακό κράτος δεν θα τους δώσει αξιοκρατικά μια ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου