"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΝουΔοΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΗΦΗΝΟΜΠΟΥΧΕΣΑΡΑΔΕΣ: Και που αποχωρεί ο Καραμανλής;

 


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ

Ε καλά, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι. Τα ίδια που έκανε τόσα χρόνια θα κάνει και εφεξής ο Κώστας. Θα πηγαίνει κάνα πρωινό στο γραφείο του εκεί στην πλατεία, θα δέχεται κόσμο, θα ακούει τι του λένε οι επισκέπτες του, αυτός θα παριστάνει τον βαθιά προβληματισμένο με τις εξελίξεις και θα αφήνει να εννοηθεί ότι ενδέχεται και υπό προϋποθέσεις και εάν και εφόσον το επιτρέψουν οι εξελίξεις και αν του το ζητήσει ο λαός και όλα τα υπόλοιπα εάν… ενδέχεται να κάνει κάτι, κάπου, κάποτε. Θέλω να πω… και που δεν θα ’ναι υποψήφιος, δεν θα αλλάξει κάτι.  

Δεν ενόχλησε κανέναν τόσα χρόνια, να του το αναγνωρίσουμε. Σαν κύριος πορεύτηκε από τη στιγμή που ηττήθηκε ως πρωθυπουργός και παραιτήθηκε από την προεδρία του κόμματος. Πολλοί ομίλησαν στο όνομα του Καραμανλισμού, αλλά ο ίδιος, ως original Καραμανλής, ούτε που το άνοιξε το στόμα του τόσα χρόνια. Αν εξαιρέσει κανείς την πρόσφατη δημόσια διαφοροποίηση του από τον Μητσοτάκη για τις υποκλοπές, κατά τα λοιπά ήταν τόσο σιωπηλός, που πέρασε απαρατήρητος.  

Ούτε αντιπολίτευση έκανε ούτε συμπολίτευση.  

Σαν Βούδας συμπεριφερόταν. Ούτε δηλώσεις ούτε ομιλίες, ούτε ενεργή πολιτική κάποιου είδους που άφηνε αποτύπωμα. Υπήρχε και δεν υπήρχε.  

Ούτε καν για την υστεροφημία του πάσχισε, όπως άλλοι «πρώην» που τρώγονται είτε να πείσουν ότι παραμένουν ενεργοί είτε σκύβουν σχολαστικά για να γράψουν μόνοι τους την Ιστορία της περιόδου τους, ώστε να εξασφαλίσουν την εύνοιά της. 

Αχρωμα και άοσμα κυβέρνησε, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο πέρασε και το μετά την εξουσία του χρονικό διάστημα. Μεγάλωσαν αυτός, η Νατάσα, τα δίδυμα, πέρασαν τα χρόνια, κάποια από αυτά ήταν πολύ δύσκολα και κάποια ευκολότερα, ο Κώστας υπήρχε και δεν υπήρχε. Ο καιρός ούτε πρόσφερε ούτε αφαιρούσε από την εικόνα του, απλώς επιβεβαίωνε όσα ήδη ξέραμε για τον άνδρα. Και τώρα που αποφάσισε να αποχωρήσει, μήτε αναστεναγμοί ανακούφισης θα ακουστούν μήτε ιδιαίτεροι δοξαστικοί τού πρέπουν. 

Μικρομεσαία πράγματα. Φορέας ενός μεγάλου ονόματος, που...

 

 στην πορεία του δεν ξέρουμε αν το απομείωσε, σίγουρα πάντως δεν του πρόσθεσε.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: