Καθηγητή Εγκληματολογίας, πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη με την σουργελοκυβένηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ
Στην Ελλάδα πρέπει επειγόντως να ιδρυθεί Εθνικός Σύλλογος Αδικηθέντων, ο οποίος θα περιλαμβάνει υποκατηγορίες παθόντων, όπως:
-τους εξ αντικειμένου (‘’κακούργα κοινωνία γιατί με αδικείς;’’)
-τους εξ υποκειμένου (‘’ είμαι πολύ καλός και δεν χωράω σ’αυτόν το κόσμο’’)
-τους κατά φαντασίαν (‘’είμαι διωκόμενος’’)
-τους fake (‘’μήπως κάτι κερδίσω από τις καταγγελίες’’)
-τους κομματικούς (‘’για όλα φταίνε οι άλλοι’’)
-τους ελιτίστες (‘’γιατί να συγχρωτίζομαι με τη λαϊκούρα’’;)
-τα λαμόγια (‘’για να ξεχαστούν οι απάτες τους’’) κλπ
Αναρωτιέμαι:
Πώς είναι δυνατό να αισθάνονται αδικημένοι 10 εκατομμύρια Έλληνες;
Άλλος γιατί είναι ψηλός και δεν τον παίρνουν σε ομάδα μπάσκετ, άλλος γιατί είναι εύσωμος και δεν χωράει στο μικρό αυτοκίνητο της οικογένειας, άλλη γιατί δεν προσλαμβάνεται λόγω φύλου, άλλη γιατί δεν έχει την επιμέλεια του παιδιού, άλλοι γιατί είναι αλλοδαποί και προσκρούουν σε προκαταλήψεις.
Αν άπαντες αδικούνται, ποιός είναι τελικά ο αδικών; Είναι ένας; Διαχρονικός, απρόσβλητος, αόρατος;
Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο κύριος υπεύθυνος είναι ο Καπιταλισμός, μολονότι ορισμένοι "αδικηθέντες" ανήκουν στην High Society.
Άλλοι λένε ότι φταίει ο Κομμουνισμός, ενώ η επιρροή των σχετικών κομμάτων στη χώρα μας δεν εξηγεί το φαινόμενο.
Κάποιοι κατηγορούν την Παγκοσμιοποίηση, η οποία έχει μπει στη ζωή μας πριν από λίγα χρόνια και δεν καταλαμβάνει όλες τις πιθανές "αδικίες".
Ελάχιστοι τις αποδίδουν στη Θρησκεία, γνωρίζοντας όμως ότι ο Θεός δεν αγαπάει τις ανισότητες.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά στο τέλος καταλήγουν άπαντες ότι ένοχο είναι Το Σύστημα, το οποίο ως Πανοπτικόν τιμωρεί τους -κατά τη γνώμη τους- αντιστεκόμενους στην εξουσία του.
Ακόμα και οι χθεσινοί αδικούντες, που λόγω μίας στροφής των πραγμάτων,(αυτο) χαρακτηρίζονται σήμερα αδικούμενοι, ακόμα κι εκείνοι διαμαρτύρονται για το Άδικο Σύστημα (που άλλους τους ανεβάζει στα ουράνια κι άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα).
Μπορεί να ζούμε εδώ και καιρό σε συνθήκες μη-πραγματικότητας, αφού ο καθένας ορίζει (αφεαυτού του;) το Καλό και το Κακό, το Νόμιμο και το Παράνομο, το Δίκαιο και το Άδικο, το Ορθό και το Λάθος, με βάση προσωπικά βιώματα και ιδεοληψίες, όμως αυτό το φαινόμενο της "ένοχης, υποκριτικής και πονηρής κλάψας" έχει πάρει διαστάσεις πολιτικής και κοινωνικής (υπο)κουλτούρας.
- πολιτικάντηδες διανοούμενοι μιλάνε για όσα αγνοούν και αποδομούν όχι μόνον όποιον διαφωνεί μαζί τους αλλά και το Κράτος που δεν τους δίνει τη δυνατότητα να διαλαλήσουν την ευφυΐα τους όπου γης
- πανεπιστημιακοί που διατηρούν και ασκούν στο έπακρον τα προνόμια του αυτοδιοικούμενου Ιδρύματος καταγγέλλουν την Πολιτεία όταν τους "υποψιάζεται" και-με ιδιαίτερα δειλό τρόπο- κάνει έλεγχο για το πώς διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα
- αχ-άριστοι(;) συντηρητικοί πολιτικοί, που από το πουθενά η τύχη (sic) τους προσέφερε αφειδώς αξιώματα και δόξα, νοιώθουν άβολα που δεν έμειναν για πάντα στην εξουσία κι ονειρεύονται παλινόρθωση.
Σύμφωνα με τα παραπάνω η καταγγελία της Αδικίας αποτελεί...
μία μορφή πολιτικοκοινωνικής μανιέρας (για περαιτέρω κέρδη), ενώ δεν λείπουν και οι περιπτώσεις έμμεσου πλυντηρίου, μιάς δηλαδή καθαρτήριας "μπανιέρας", για συμψηφισμό με ανομήματα του παρελθόντος.
Κι όλα αυτά για μία κούφια καριέρα ατέρμονων φιλοδοξιών, για ένα άδειο πουκάμισο χαμένου ήθους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου