Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ
Πρέπει κανείς να μην ξεχνάει κάτι που τα ουράνια τόξα και ο θόρυβος εμποδίζουν να γίνει αντιληπτό : η ΛΟΑΤΚΙ “κοινότητα” εκπροσωπείται [;] από άτομα εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου. Η ανάγνωση μιας τυχαίας πρότασης, από “βιβλίο” ή συνέντευξη του Αύγουστου Κορτώ, αρκεί για να το κάνει αντιληπτό. Ιδού κάποιες πρόσφατες, απ’ αφορμής δηλώσεων Μητσιά.
«Ως αδερφή ομολογώ πως έχω προκαλέσει. Ένα καλοκαίρι κυκλοφορούσα με άσπρη κελεμπία, αέρινη, και δροσιζόμουν, μέχρι που ο Τάσος μου επεσήμανε ότι, χωρίς βρακί, φαίνονταν τα πάντα.
Επίσης: επειδή κάποιος έχει υπέροχη φωνή δεν σημαίνει πως είναι σοφός. Έλεος με τους ντεμέκ πνευματικούς ανθρώπους και τις παντελώς άσχετες με την πραγματικότητα γνώμες τους».
Αυτά από τη γελοιογραφία πνευματικού ανθρώπου “Αύγουστος Κορτώ”, ο οποίος δεν ξέρει να γράψει τ’ όνομά του και κάνει καριέρα ως συγγραφέας.
Αναλύοντας το “πούστικο” σκεπτικό των spokesmen της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, αισθάνεσαι ότι παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες. Το κάνεις απλώς γιατί αισθάνεσαι ότι οι γελοιογραφίες γίνονται τοξικές, και ότι οι σχεδιασμοί πίσω απ’ την “άνοδό τους” μόνο γελοίοι δεν είναι.
Το σκεπτικό ορίζεται ως εξής : “αυτό που είναι προκλητικό, αυτό που σοκάρει, είναι η ίδια η ύπαρξή μας. Αυτό που εννοούν άνθρωποι σαν τον Μητσιά λέγοντας ότι προκαλούμε, είναι ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά …στο κρεβάτι μας. Αρκεί να μη μας βλέπουν”.
Και επ’ αυτού έχουν δίκιο. Γιατί ουδείς εξεγείρεται βλέποντας ένα straight ζευγάρι να φιλιέται, το κάνει όμως βλέποντας δυο gay.
Θα ήταν βέβαια μάταιο να περιμένει κανείς από τον κύριο Κορτώ να ενθυμείται ότι, μέχρι μια εποχή, και οι περιπτύξεις των “φυσιολογικών” ζευγαριών ενοχλούσαν. Και θα ήταν τραγικό να περιμένει κανείς από ανθρώπους σαν αυτόν, να συνειδητοποιήσουν ότι το θέμα δεν αφορά στο δικαίωμα δημοσιοποίησης της ύπαρξης των gay, αλλά …συμμετοχής τους στη διαδικασία απορρόφησης του “ερωτισμού” από τη βιομηχανία του θεάματος.
Γιατί δεν θα το συνειδητοποιήσουν;
Γιατί στο πλαίσιο του “εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου” για το οποίο λέγαμε, πρόκειται για ανθρώπους δοσμένους στο φαίνεσθαι, μη ασχολούμενους με τίποτα άλλο απ’ τα “κοινοτικά τους ζητήματα”.
Η ανθρωπότητα ζει μια απ’ τις ζοφερότερες στιγμές της [πανδημίες, climate change, πόλεμος, πλανητική ενεργειακή / οικονομική / επισιτιστική κρίση] με τους επιφανείς της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, τελείως αδιάφορους γι’ αυτά, να επιτίθενται στη φυσιολογικότητα ως έννοια, από ένα παράλληλο σύμπαν.
Καμία συμπάθεια δεν έχω στο κύριο Μητσιά, ούτε και συμμερίζομαι απόψεις περί “ιερού τέρατος” και …“υπέροχης φωνής”. Η ίδια η δήλωση του τραγουδιστή ήταν από εκείνες που με την στερεοτυπική ανοησία τους ρίχνουν νερό στον μύλο των ΛΟΑΤΚΙ +.
Οι οποίοι, εντέχνως ή όχι τόσο, επιχειρούν να αποκρύψουν ότι όντως προκαλούν. Όχι με την ύπαρξή τους, αλλά με συνθήματα εσαεί διανοικτικά των οριζόντων της χυδαιότητας [“η φυσιολογικότητά σας μυρίζει φασισμό”, “εμπρός πουστιά να καταστρέψεις κάθε ελληνική μαγκιά”, “Ελλάδα να πεθάνεις να ζήσουμε εμείς” κοκ.].
Για να αντιδράσουν στη συνέχεια στην όποια αντίδραση με ένα οχετό από...
“αντιομοφοβικά” κλισέ.
Η τακτική είναι η κλασική των identity politics, κατευθείαν από το εγχειρίδιο του Saul Alinsky : κατασκευή κρίσης / εκμετάλλευσή της προς άγραν ηθικού πλεονεκτήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου