Του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
Οι αντιδράσεις του Γιώργου Παπανδρέου στο εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής έχουν λίγο από «σύνδρομο Θεοχάρη» και αρκετό από τον φόβο της ηλικίας.
Μπορεί τον Παπανδρέου να μην τον διέγραψε το κόμμα που ίδρυσε, όπως η Δημοκρατική Ευθύνη τον Οκτώβριο του 2016 είχε διαγράψει τον Χάρη Θεοχάρη που την είχε ιδρύσει τρεις μήνες νωρίτερα, και μπορεί να υπάρχουν και μεγαλύτεροι σε ηλικία στην πολιτική. Αλλά το να χάνεις στο κόμμα που έφτιαξε ο πατέρας σου από έναν αντίπαλο κατά 27 χρόνια νεότερο, είναι, όπως και να το κάνουμε, σκληρό. Σκληρότερο, αν αναρωτηθείς και τι συμβαίνει σε αυτούς που πέφτουν στην ανάγκη του Αλέξη Τσίπρα και θυμηθείς την πολιτική κατάληξη του Φώτη Κουβέλη. Ορισμένες, λοιπόν, αντιδράσεις του ΓΑΠ στην ήττα της περασμένης Κυριακής, όπως η ανακάλυψη ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι παλαιοκομματικός και ότι διαφωνούν στη διατήρηση του βέτο στην ΕΕ είναι αποτελέσματα της εκλογικής ήττας.
Ο Ανδρουλάκης παραμένει ο ίδιος.
Η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί μετά τις εκλογές της Κυριακής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε την τακτική ότι με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους δεν πρέπει να είναι ίσα και όμοια, να κάθεται στην τηλεόραση στο ίδιο τραπέζι και να απαντάει στις ερωτήσεις. Δεν του βγήκε. Τώρα αλλάζει τη στρατηγική του, κατεβαίνοντας από ολύμπια ύψη που βρισκόταν πριν από την εκλογή –είπε ότι έκανε προεκλογική προετοιμασία 34 ημερών– για να ασχοληθεί με τον αντίπαλό του. Κάνοντας το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας πολιτικός. Να υποτιμήσει τον αντίπαλό του.
Ο Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν είχε πει: «Μην τον φοβάσαι τον φτωχό, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι» και ο Γιώργος Παπανδρέου αντιμετώπισε τον Νίκο Ανδρουλάκη σαν πολιτικό γιο της πλύστρας.
Μπορεί ο Ανδρουλάκης να βρισκόταν στην Ευρωβουλή τα τελευταία επτά χρόνια, αλλά για να βρεθεί στις Βρυξέλλες χρειάστηκε να καθαρίσει δύο φορές εσωκομματικούς αντιπάλους του και σε ηλικία 33 ετών ήταν γραμματέας του κόμματος. Και η Ευρωβουλή χρειάζεται πανελλήνια καμπάνια.
Για την ώρα, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι το νέο «κορίτσι» στο σαλούν της Μαντάμ Λούσι. Ανάλογα με το τι θέλει ο καθένας, άλλοι τον βλέπουν Μαρμαρωμένο Βασιλιά που ξανακάνει τη Χαριλάου Τρικούπη βασιλεύουσα, άλλοι αρχηγό των Foederati που υπερασπίζεται τα αριστερά σύνορα της ΝΔ από τους βαρβάρους και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, αθώα παρθένα που ο Τσίπρας θα πάρει στη «ζεστή πολιτική του αγκαλιά» για να δώσει το νέο αίμα που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στα έργα, είναι η στιγμή που...
ανοίγει το στόμα για να πέσει η δαγκωνιά.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος πρέπει να έπεσε στην πιο συνηθισμένη παγίδα όσων παίζουν στοίχημα στο ποδόσφαιρο. Οι εμφανίσεις του μέχρι και το debate δεν ήταν το bravado του πολιτικού που προεξοφλεί την επιτυχία σαν το παιδί που σφυρίζει περνώντας από το νεκροταφείο για να μη φοβάται, αλλά ατράνταχτη πίστη ότι θα κερδίσει. Στην εποχή, όμως, των συνεχών γκάλοπ στο Διαδίκτυο, των bubbles και των echo chambers στα κοινωνικά δίκτυα, ο κίνδυνος να μετατραπεί η επιθυμία σε πίστη είναι μεγαλύτερος από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου