Εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μου μάθημα εγκληματολογίας στις ΗΠΑ. Το δίδασκε ένας από τους κορυφαίους στο είδος καθηγητές και εγώ είχα μαγευτεί.
Πολλά και εντυπωσιακά έμαθα την πρώτη εκείνη ημέρα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν κάτι που μου ήλθε σήμερα στο μυαλό. Θα καταλάβετε γιατί...
Μάθαμε λοιπόν ότι, περιέργως πώς, κανείς δε μπορεί να διωχθεί επειδή δεν απέτρεψε την τέλεση ενός εγκλήματος. Ούτε επειδή δεν το κατήγγειλε.
Ευτυχώς, θα προσθέσω. Διότι ολόκληρη η χώρα θα έπρεπε να είναι υπόδικη μετά τα όσα τραγικά είδαμε στην επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ στο Κουκάκι και δεν αντιδράσαμε... Ή ακόμα πιο σωστά, δεν επαναστατήσαμε...
Κι όμως ο μέσος Έλληνας μάλλον έχει επιλεκτική ευαισθησία.
Λυγίζει η ψυχή του ( δικαίως) όταν βλέπει ένα προσφυγόπουλο να παλεύει με τα κύματα για να σωθεί. Δεν τον συνδέει τίποτα μαζί του και όμως σκίζεται η ψυχή του και το βοηθά. Μεγαλείο ψυχής, πραγματικά αξιοθαύμαστο!
Δάκρυα κυλούν από τα μάτια του όταν βλέπει επαίτη ή άστεγο και σπεύδει να τον συνδράμει με τον οβολό του, ακόμα και αν υποπτεύεται ότι πέφτει θύμα εξαπάτησης...
Αδιαφορεί όμως όταν βλέπει αστυνομικό να δέχεται μάρμαρο βάρους 9 κιλών (επί της ουσίας πολλαπλάσιο αφού πέφτει από ύψος) στο κεφάλι καθώς προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του.
Παρακολουθεί με απάθεια ή και κυνισμό τους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλειά του, να πέφτουν θύματα δολοφονικών επιθέσεων.
Ναι, δολοφονικών! Διότι όποιος πετάει μάρμαρα, έπιπλα και μολότοφ από ψηλά σε αστυνομικούς, επιδιώκει να φονεύσει!
Δεν είναι αντιεξουσιαστής, δεν είναι επαναστάτης! Είναι αδίστακτος δολοφόνος που διαπράττει προμελετημένο έγκλημα.
Γιατί όμως δεν αντιδρούμε;
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μου μάθημα εγκληματολογίας στις ΗΠΑ. Το δίδασκε ένας από τους κορυφαίους στο είδος καθηγητές και εγώ είχα μαγευτεί.
Πολλά και εντυπωσιακά έμαθα την πρώτη εκείνη ημέρα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν κάτι που μου ήλθε σήμερα στο μυαλό. Θα καταλάβετε γιατί...
Μάθαμε λοιπόν ότι, περιέργως πώς, κανείς δε μπορεί να διωχθεί επειδή δεν απέτρεψε την τέλεση ενός εγκλήματος. Ούτε επειδή δεν το κατήγγειλε.
Ευτυχώς, θα προσθέσω. Διότι ολόκληρη η χώρα θα έπρεπε να είναι υπόδικη μετά τα όσα τραγικά είδαμε στην επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ στο Κουκάκι και δεν αντιδράσαμε... Ή ακόμα πιο σωστά, δεν επαναστατήσαμε...
Κι όμως ο μέσος Έλληνας μάλλον έχει επιλεκτική ευαισθησία.
Λυγίζει η ψυχή του ( δικαίως) όταν βλέπει ένα προσφυγόπουλο να παλεύει με τα κύματα για να σωθεί. Δεν τον συνδέει τίποτα μαζί του και όμως σκίζεται η ψυχή του και το βοηθά. Μεγαλείο ψυχής, πραγματικά αξιοθαύμαστο!
Δάκρυα κυλούν από τα μάτια του όταν βλέπει επαίτη ή άστεγο και σπεύδει να τον συνδράμει με τον οβολό του, ακόμα και αν υποπτεύεται ότι πέφτει θύμα εξαπάτησης...
Αδιαφορεί όμως όταν βλέπει αστυνομικό να δέχεται μάρμαρο βάρους 9 κιλών (επί της ουσίας πολλαπλάσιο αφού πέφτει από ύψος) στο κεφάλι καθώς προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του.
Παρακολουθεί με απάθεια ή και κυνισμό τους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλειά του, να πέφτουν θύματα δολοφονικών επιθέσεων.
Ναι, δολοφονικών! Διότι όποιος πετάει μάρμαρα, έπιπλα και μολότοφ από ψηλά σε αστυνομικούς, επιδιώκει να φονεύσει!
Δεν είναι αντιεξουσιαστής, δεν είναι επαναστάτης! Είναι αδίστακτος δολοφόνος που διαπράττει προμελετημένο έγκλημα.
Γιατί όμως δεν αντιδρούμε;
Γιατί εμείς, οι Έλληνες, ο κατ εξοχήν συναισθηματικός λαός που συνεχώς άγεται και φέρεται από το θυμικό του εκεί που πρέπει να κάνει λογικές επιλογές, ξαφνικά "στεγνώνουμε" από συναισθήματα όταν βλέπουμε στολή;
Τα βαθύτερα αίτια κρύβονται στο συλλογικό μας υποσυνείδητο που γαλουχήθηκε με τις ιστορίες περί αστυνομικού κράτους που ακούσαμε από τους παππούδες μας.
Λίγη αστυνομική βία, πασπαλισμένη με τη μονίμως αθώα αριστερά (μέχρι που... κυβέρνησε) και ιδού ο εντέχνως δομημένος "μπαμπούλας" με τον οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές...
Τι και αν οι εποχές άλλαξαν και οι αστυνομικοί είναι πλέον παιδιά της διπλανής πόρτας;
Οι συναισθηματικά φορτισμένες αφηγήσεις για "χωροφύλακες με νύχια γαμψά" έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι πάνω στο υποσυνείδητο μας, το οποίο ως γνωστόν καθορίζει το 80% των καθημερινών μας αποφάσεων.
Και αίφνης, ο Γιώργος από τα Σεπόλια που μπήκε στην Αστυνομία με Πανελλήνιες, είναι μορφωμένος και δημοκράτης μεταμορφώνεται στον αιμοδιψή εκφραστή του κράτους της δεξιάς...
Βάλτε στην εξίσωση και ένα ενοχικό Αστικό κράτος που επί δεκαετίες ανεχόταν τη σταδιακή απαξίωση και τον εξευτελισμό των ένστολων εκπροσώπων του και έχετε το ιδανικό περιβάλλον για την εκκόλαψη νοσηρών φαινομένων σαν τα προχθεσινά.
Ελάχιστους απασχόλησαν οι κοινωνικές προεκτάσεις ανοήτων συνθημάτων που ακούγονται ακόμα και σήμερα (!) από τα χείλη ανθρώπων που κυβερνούσαν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι.
Η επανάληψη ως γνωστόν είναι μήτηρ μαθήσεως. Και όταν μεγαλώνεις γενιές αναπαράγοντας με περισσή επιπολαιότητα το εμετικό "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι", οπλίζεις ένα χέρι που φτάνει να εκσφενδονίζει κοτρώνες και μάρμαρα στα κεφάλια αστυνομικών.
Ο μπάτσος, ως "γουρούνι" δεν έχει υπόσταση. Είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας και του αξίζει κάθε διαπόμπευση. Δεν έχει οικογένεια, ούτε κοινωνικούς δεσμούς. Η δολοφονία της κοινωνικής υπόστασής του, οδηγεί σε απόπειρες φυσικής του δολοφονίας.
Το χέρι που πετάει το μάρμαρο ή τον τσιμεντόλιθο απενοχοποείται.
Το αυγό του φιδιού είναι χρόνια στην επώαση... ξεκινά να σπάει...
Είχα κάνει εδώ και χρόνια την πρόβλεψη ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που θα αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο των δολοφόνων αστυνομικών (cop killers) στην Ελλάδα.
Λυπούμαι που δικαιώθηκα.
Αρκετά όμως με την κοινωνιολογική ανάλυση. Καιρός για δράση.
Η κυβέρνηση έχει δείξει ότι τολμά. Και στην οικονομία και στη δημόσια τάξη. Με δεδομένο το ότι το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος παιδαγωγός, είναι καιρός να απαλλαχθεί από τα υπολείμματα των ενοχών που ακόμα υφίστανται και να προστατέψει τον εαυτό του.
Να προφυλάξει την ηθική και σωματική ακεραιότητα των στελεχών του και κατ επέκταση το πολίτευμα και τον δυτικό τρόπο ζωής μας.
Στις ΗΠΑ η άσκηση βίας εναντίον ένστολου, τιμωρείται με πολυετή φυλάκιση (χωρίς αναστολή) και ο φόνος αστυνομικού με απαραβίαστα ισόβια!
Η νομοθέτηση αυτών των ποινών έχει κυρίως συμβολική σημασία όπως όλες οι εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου.
Όταν ένας αστυνομικός δέχεται επίθεση, δεν στοχοποιείται απλώς το άτομο, αλλά αυτό που συμβολίζει.
-Την συντεταγμένη πολιτεία.
-Την προστασία της Δημοκρατίας.
-Την εύρυθμη λειτουργία της χώρας.
Όταν λοιπόν κάποιος προσβάλει τον αστυνομικό, βάλλει εναντίον της ίδιας του της χώρας. Του πολιτεύματος. Της πατρίδας!
Αντιμετωπίζεται λοιπόν από την πολιτεία ως εχθρός του Κράτους. Η δράση του θεωρείται προδοτική και αντεθνική. Αντιμετωπίζεται και τιμωρείται παραδειγματικά.
Μόνο στην ωραία μας χώρα αντιμετωπίζεται ως πράξη "αντεξουσιαστική" και ντύνεται τον μανδύα της επανάστασης (χωρίς αιτία).
Στη ζωή οτιδήποτε σε ενδιαφέρει...
Τα βαθύτερα αίτια κρύβονται στο συλλογικό μας υποσυνείδητο που γαλουχήθηκε με τις ιστορίες περί αστυνομικού κράτους που ακούσαμε από τους παππούδες μας.
Λίγη αστυνομική βία, πασπαλισμένη με τη μονίμως αθώα αριστερά (μέχρι που... κυβέρνησε) και ιδού ο εντέχνως δομημένος "μπαμπούλας" με τον οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές...
Τι και αν οι εποχές άλλαξαν και οι αστυνομικοί είναι πλέον παιδιά της διπλανής πόρτας;
Οι συναισθηματικά φορτισμένες αφηγήσεις για "χωροφύλακες με νύχια γαμψά" έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι πάνω στο υποσυνείδητο μας, το οποίο ως γνωστόν καθορίζει το 80% των καθημερινών μας αποφάσεων.
Και αίφνης, ο Γιώργος από τα Σεπόλια που μπήκε στην Αστυνομία με Πανελλήνιες, είναι μορφωμένος και δημοκράτης μεταμορφώνεται στον αιμοδιψή εκφραστή του κράτους της δεξιάς...
Βάλτε στην εξίσωση και ένα ενοχικό Αστικό κράτος που επί δεκαετίες ανεχόταν τη σταδιακή απαξίωση και τον εξευτελισμό των ένστολων εκπροσώπων του και έχετε το ιδανικό περιβάλλον για την εκκόλαψη νοσηρών φαινομένων σαν τα προχθεσινά.
Ελάχιστους απασχόλησαν οι κοινωνικές προεκτάσεις ανοήτων συνθημάτων που ακούγονται ακόμα και σήμερα (!) από τα χείλη ανθρώπων που κυβερνούσαν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι.
Η επανάληψη ως γνωστόν είναι μήτηρ μαθήσεως. Και όταν μεγαλώνεις γενιές αναπαράγοντας με περισσή επιπολαιότητα το εμετικό "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι", οπλίζεις ένα χέρι που φτάνει να εκσφενδονίζει κοτρώνες και μάρμαρα στα κεφάλια αστυνομικών.
Ο μπάτσος, ως "γουρούνι" δεν έχει υπόσταση. Είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας και του αξίζει κάθε διαπόμπευση. Δεν έχει οικογένεια, ούτε κοινωνικούς δεσμούς. Η δολοφονία της κοινωνικής υπόστασής του, οδηγεί σε απόπειρες φυσικής του δολοφονίας.
Το χέρι που πετάει το μάρμαρο ή τον τσιμεντόλιθο απενοχοποείται.
Το αυγό του φιδιού είναι χρόνια στην επώαση... ξεκινά να σπάει...
Είχα κάνει εδώ και χρόνια την πρόβλεψη ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που θα αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο των δολοφόνων αστυνομικών (cop killers) στην Ελλάδα.
Λυπούμαι που δικαιώθηκα.
Αρκετά όμως με την κοινωνιολογική ανάλυση. Καιρός για δράση.
Η κυβέρνηση έχει δείξει ότι τολμά. Και στην οικονομία και στη δημόσια τάξη. Με δεδομένο το ότι το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος παιδαγωγός, είναι καιρός να απαλλαχθεί από τα υπολείμματα των ενοχών που ακόμα υφίστανται και να προστατέψει τον εαυτό του.
Να προφυλάξει την ηθική και σωματική ακεραιότητα των στελεχών του και κατ επέκταση το πολίτευμα και τον δυτικό τρόπο ζωής μας.
Στις ΗΠΑ η άσκηση βίας εναντίον ένστολου, τιμωρείται με πολυετή φυλάκιση (χωρίς αναστολή) και ο φόνος αστυνομικού με απαραβίαστα ισόβια!
Η νομοθέτηση αυτών των ποινών έχει κυρίως συμβολική σημασία όπως όλες οι εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου.
Όταν ένας αστυνομικός δέχεται επίθεση, δεν στοχοποιείται απλώς το άτομο, αλλά αυτό που συμβολίζει.
-Την συντεταγμένη πολιτεία.
-Την προστασία της Δημοκρατίας.
-Την εύρυθμη λειτουργία της χώρας.
Όταν λοιπόν κάποιος προσβάλει τον αστυνομικό, βάλλει εναντίον της ίδιας του της χώρας. Του πολιτεύματος. Της πατρίδας!
Αντιμετωπίζεται λοιπόν από την πολιτεία ως εχθρός του Κράτους. Η δράση του θεωρείται προδοτική και αντεθνική. Αντιμετωπίζεται και τιμωρείται παραδειγματικά.
Μόνο στην ωραία μας χώρα αντιμετωπίζεται ως πράξη "αντεξουσιαστική" και ντύνεται τον μανδύα της επανάστασης (χωρίς αιτία).
Στη ζωή οτιδήποτε σε ενδιαφέρει...
το προστατεύεις. Οτιδήποτε (και οποιονδήποτε) σε προστατεύει, τον θωρακίζεις. Όχι μόνο υλικά αλλά κυρίως ηθικά.
Για να τον ξαναβρείς αύριο στις επάλξεις, όταν τον χρειάζεσαι. Για να κυκλοφορεί με κύρος ανάμεσα στην κοινωνία κάνοντας το καθήκον του.
Για να τον ξαναβρείς αύριο στις επάλξεις, όταν τον χρειάζεσαι. Για να κυκλοφορεί με κύρος ανάμεσα στην κοινωνία κάνοντας το καθήκον του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου