ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια «Πασταφλώρα» στο Κουκάκι

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Απορίας άξιον γιατί οι γονείς και οι γόνοι τους, καταληψίες του Κουκακίου δεν αποκαλύπτουν οικειοθελώς την ταυτότητά τους. Δεν είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους και την προσήλωσή τους στα αγωνιστικά τους ιδεώδη; 

Τέλος πάντων, προς το παρόν αρκούμαι στα γνωστά: ο πατέρας σκηνοθέτης, η μητέρα απλώς μητέρα, ο ένας γιος ασκούμενος δικηγόρος και ο άλλος φοιτητής. Για να έχουν τόσο νέα παιδιά συμπεραίνεις ότι είναι και οι ίδιοι παιδιά της μεταπολίτευσης. Μπορεί να γεννήθηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, όμως τα πολιτικά τους γράμματα τα έμαθαν στα χρόνια της δημοκρατίας. Δεν έζησαν ούτε το μετεμφυλιακό αυταρχικό κράτος ούτε τα ξερονήσια, ούτε ποτέ κανείς τους ζήτησε πιστοποιητικό φρονημάτων. 

  Υποθέσεις κάνω αφού από χθες προσπαθώ να καταλάβω πώς σκέφτονται δύο άνθρωποι οι οποίοι βοηθούν τα παιδιά τους να καταλάβουν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο δίπλα στο σπίτι τους, να το οχυρώσουν και να οργανώσουν σχέδιο άμυνας σε περίπτωση επίθεσης της αστυνομίας.  

Υπάρχει δόλος;  

Η κατάληψη δημιουργεί δικαιώματα χρησικτησίας; Πόσες μεγάλες περιουσίες δεν οικοδομήθηκαν από καταπατητές; 

Ας πούμε όμως ότι οι άνθρωποι είναι αγνοί ιδεολόγοι. Ακούγοντας ροκ στα μπαράκια και τις συναυλίες, εντυπωσιάσθηκαν από τα γραπτά του Κροπότκιν, πίστεψαν ότι η εξέγερση είναι η μόνη λύση και οι «μπάτσοι» που την εμποδίζουν ο εχθρός. Και αν δεν μπορείς να ζήσεις την εξέγερση μπορείς να την παραστήσεις. Εκαναν παιδιά, όμως δεν τα άφησαν να διαφθαρούν. Τα έμαθαν να επιθυμούν τη «φαντασία στην εξουσία» με αποτέλεσμα να φαντασθούν την κατάληψη του γειτονικού κτιρίου.
Εσείς φαντάζεστε ότι οι τρίχες του Ελληνος γονιού σηκώνονται αν μάθουν πως ο κανακάρης τους είναι καταληψίας. Πού ζείτε; Ο Ελληνας γονιός είναι ανοιχτόμυαλος, προοδευτικός, μοντέρνος. Εχω δει με τα μάτια μου Ελληνίδα μάνα να συνοδεύει με το αυτοκίνητό της, και τα διόλου ευκαταφρόνητα κυβικά του, τον κανακάρη της σε κατάληψη στα Εξάρχεια. Οπως το συνοδεύει στα μαθήματα αγγλικών ή τένις. Και όπως το βοηθάει να διαβάσει, οι δικοί μας βοήθησαν τα παιδιά τους όταν ήρθε η ώρα να περάσουν τις εξετάσεις τους. 

Πέταγαν κι αυτοί καδρόνια και λοιπά πυρομαχικά εναντίον των «μπάτσων» που τόλμησαν να παραβιάσουν το οικογενειακό άσυλο της κατάληψης. 

Εχουμε ως λαός μια έφεση προς το τραγικό. Διψάμε για ήρωες που θα εξιλεώσουν την ποταπότητά μας.  

«Αστυνομική βία» καταγγέλλει ο κ. Αλιβιζάτος.  

Θα μπορούσε να πει: 

 «Σκηνοθέτης και ο γιος του, ασκούμενος δικηγόρος συλλαμβάνονται επειδή τόλμησαν να εκφρασθούν ελεύθερα. Ο άλλος γιος κινδυνεύει να χάσει την εξεταστική. Τραγική φιγούρα η μητέρα». Αυτά όμως είναι για τη βαθιά Αριστερά και ο κ. Αλιβιζάτος είναι κεντροαριστερός. Δίδυμη αδελφή της τραγωδίας η κωμωδία. Και η μάνα της υπόθεσης μου θυμίζει τη Μαίρη Αρώνη σαν «Πασταφλώρα» των καταλήψεων.