ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
Γράφει το PRONEWS
Μόνο τυχαία δεν είναι επιμονή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί
την ονομασία «Μακεδονία» χωρίς καν να υπάρξει άμεση εφαρμογή των
προαπαιτούμενων, δηλαδή απαλοιφή όλων των αλυτρωτικών συμβόλων και των
διατάξεων του σκοπιανού Συντάγματος, που μιλάνε για κατεχόμενη από τους
Ελληνες “Μακεδονία του Αιγαίου”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική συνέχεια της “αναθεωρητικής ομάδας του ΚΚΕ”, του ΚΚΕ
Εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού της Αριστεράς, (όλοι οι παραπάνω
είναι μία κομματική γραμμή από το 1968 και μετά) οφείλει πολλά στα
Σκόπια.
Εχει ισχυρούς δεσμούς και σφυρηλατημένους σε δύσκολους καιρούς δεσμούς,
όπως αναφέρει το βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, που
αποκαλύπτει τον ρόλο των Σκοπίων στην απίστευτη διαμάχη για
το αρχείο του ΚΚΕ και ειδικά εκείνο το αρχείο που απέσπασε το 1968, μετά
τη διάσπαση του ΚΚΕ (12η Ολομέλεια), ο ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, ο πολιτικός
πρόγονος της σημερινής κυβέρνησης, η αποκαλούμενη «αναθεωρητική ομάδα»
του ΚΚΕ.
Αν επιβίωσε τότε η αναθεωρητική ομάδα και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ (και όταν
λέμε «επιβίωσε», κυριολεκτούμε, αφού εκείνη την εποχή στο ανατολικό
παραπέτασμα η επιβίωση δεν αφορούσε πολιτική έννοια αλλά φυσική), αυτό
το οφείλει γενικά στον Τίτο και ειδικά στην κυβέρνηση των Σκοπίων ή στην
λεγόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αν αυτή την στιγμή υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό οφείλεται, κυριολεκτικά στα Σκόπια!
Ας δούμε την υπόθεση από την αρχή όπως περιγράφεται στο βιβλίο των Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη:
Στις 5 – 15 Φεβρουαρίου 1968 συνήλθε στη Βουδαπέστη η 12η Πλατιά
Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για να εξετάσει την πολιτική κατάσταση της
Ελλάδας με τη δικτατορία και εσωκομματικά ζητήματα.
Τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου, οι Μήτσος Παρτσαλίδης (φωτό ανάμεσα σε
Τίτο και Τσίπρα), Ζήσης Ζωγράφος, Πάνος Δημητρίου, και ακόμη οι
Δημήτρης Βατουσιανός, Βασίλης Ζάχος, Σταύρος Καράς, Θανάσης Καρτσούνης,
Λεωνίδας Τζεφρώνης, επτά αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ και τα τρία μέλη της
Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής διαφώνησαν με την πλειοψηφία σε
εσωκομματικά και κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως η πολιτική των
συμμαχιών και ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης και αποχώρησαν.
Μαζί με τους διαφωνούντες συμπαρατάχτηκαν άλλα στελέχη του “Γραφείου
Εσωτερικού”, δηλαδή του τμήματος της ηγεσίας που δρούσε στο εσωτερικό
της χώρας σε συνθήκες παρανομίας, όπως οι Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος
Καρράς, Αντώνης Μπριλλάκης, Τάκης Μπενάς κ.ά.
Πρόκειται για τους πολιτικούς ινστρούχτορες του Αλέκου Αλαβάνου, πολιτικού “πατέρα” του Αλέξη Τσίπρα.
Οσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ακολούθησαν θεωρητική ομάδα,
εξακολούθησαν να κινούνται ελεύθερα στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ και
την ανασυγκρότησαν έναν χρόνο αργότερα το ΚΚΕ εσωτερικού. Πρόκειται για
την πλευρά των Δ. Παρτσαλίδη, Ζ. Ζωγράφου και Π. Δημητρίου, των τριών
μελών του Πολιτικού Γραφείου που διαγράφηκαν.
Από τα πρώτα θύματα της διάσπασης, σε πρακτικό επίπεδο, ήταν το
εξαιρετικής σημασίας κομματικό αρχείο του ΚΚΕ, το οποίο βρισκόταν στην
πόλη Sibiou, 282 χιλιόμετρα βορειοδυτικώς του Βουκουρεστίου, πρωτεύουσας
της κομμουνιστικής, τότε, Ρουμανίας, όπου ήταν η έδρα της Κεντρικής
Επιτροπής του διωγμένου- μετά την ήττα του ανταρτοπολέμου – ΚΚΕ.
Το καθεστώς Τσαουσέσκου με τη «φιλοξενία» που επεφύλαξε στο «αδελφό»
κόμμα απέβη μοιραίο για τους σοβιετόφιλους Ελληνες κομμουνιστές: Ο
Τσαουσέκου είχε αρχίσει να διαφοροποιείται από την Μόσχα κι έκανε «τα
στραβά μάτια» στην ιδιαίτερη κινητικότητα που είχε αναπτύξει στο
ρουμανικό έδαφος, όπου και η έδρα του “ορθόδοξου” ΚΚΕ, η αναθεωρητική
ομάδα.
Τον Μάρτιο του 1968, έναν μήνα δηλαδή μετά την 12η Ευρεία Ολομέλεια της
ΚΕ του ΚΚΕ του «ορθόδοξου» μαρξιστικού-λενινιστικού και του
«ευρωκομμουνιστικού»- που αντιπαρατέθηκαν μέχρις εσχάτων, μια
ομάδα ομάδα αναθεωρητών, υπό την κάλυψη της αστυνομίας του Τσαουσέσκου,
εισέβαλε στο κτίριο του Βουκουρεστίου όπου βρισκόταν το αρχείο του ΚΚΕ.
Κατάφερε, βάσει ενός καλά καταρτισμένου σχεδίου, να αιφνιδιάσει την
ηγεσία Κολιγιάννη, να αρπάξει το 1/3 του αρχείου (εκατομμύρια φάκελοι,
υπολογίζονται σε 3,5 χλμ. μήκος τα ράφια του συνόλου των αρχείων) να το
φορτώσει σε φορτηγά που είχε παραχωρήσει ο Τσαουσέσκου και να το
φυγαδεύσουν στα υπόγεια της «Σεκουριτάτε» της μυστικής υπηρεσίας του
καθεστώτος.
Είχε προηγηθεί, μόλις λίγο διάστημα πριν, η κατάληψη από πλευράς των
«αναθεωρητών», όπως τους αποκαλούσε πάντα το ΚΚΕ, του ραδιοσταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας», που
εξέπεμπε από το Βουκουρέστι (ήταν ένα χτύπημα στρατηγικής σημασίας εις
βάρος του δικτύου που είχε στήσει το ΚΚΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες για να
απευθύνεται στους Ελληνες πολίτες), καθώς και του Τμήματος Διαφώτισης και Προπαγάνδας στα περίχωρα της ίδιας πόλης.
Η ηγεσία Κολιγιάννη με επιστολές της προς το ρουμανικό Κομμουνιστικό
Κόμμα, και αυτοπρόσωπη παρουσία του Κολιγιάννη στην Μόσχα απαίτησαν την
επιστροφή του αρχείου, στο οποίο περιλαμβάνονταν όλα τα στοιχεία όχι
μόνο για τα μέλη του κόμματος, αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες άλλους
Ελληνες, για την δράση του ΚΚΕ στην κατοχή, το ποιοι Ελληνες
συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κλπ.
Μάλιστα προέβησαν σε παράσταση έναντι του γενικού εισαγγελέα στο
Βουκουρέστι, ο οποίος ενώ έδωσε αρχικώς εντολή για διερεύνηση της
υπόθεσης, στη συνέχεια σταμάτησε κάθε ενέργεια, προφανέστατα κατ΄
εντολήν της ρουμανικής κυβέρνησης.
Τότε επενέβη η Μόσχα: Ζήτησε εντός δέκα ημερών “να επιστραφεί το μέρος
του αρχείου που είχε κλαπεί στο νόμιμο ιδιοκτήτη του το ΚΚΕ (το
εναπομείναν τμήμα του αρχείου ταξίδεψε την ίδια χρονιά στο Ιβάνοβο, 300
χλμ. βορειοανατολικά της Μόσχας, ενώ η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ μεταφέρθηκε
στη Βουδαπέστη).
Ο Τσαουσέσκου ενημέρωσε τότε τους ΣΥΡΙΖΑίους της εποχής ότι πρέπει εντός
10 ημερών να έχουν απομακρύνει το αρχείο από την χώρα, αλλιώς θα είναι
υποχρεωμένος να το κατασχέσει και να το επιστρέψει στο “ορθόδοξο” ΚΚΕ.
Το κλίμα είχε γίνει πολύ βαρύ στο κομμουνιστικό ανατολικό αμπλοκ, για
τον “ΣΥΡΙΖΑ” της εποχής και ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν οι συλλήψεις,
όταν θα εγκατέλειπαν το ρουμανικό έδαφος.
Η μοναδική ελπίδα τους ήταν η Γιουγκοσλαβία, η οποία δεν συμμετείχε στο
Σύμφωνα της Βαρσοβίας και υπό την στιβαρή ηγεσία του Γ.Μ.Τίτο, είχε
καταφέρει να σταθεί όρθια μετά την απομάκρυνσή της από το φιλοσοβιετικό
μπλοκ τα έτη 1948-1949 (μια απομάκρυνση που εν πολλοίς έκρινε και την
τύχη του ελληνικού εμφυλίου).
Μετά από διαβουλεύσεις που είχαν οι «αναθεωρητές» με την Ενωση
Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας, ήρθαν σε επαφή με την Ενωση Κομμουνιστών
“Μακεδονίας”, τον κομματικό πυρήνα της κομμουνιστικής κυβέρνησης των
Σκοπίων.
Τα Σκόπια με μεγάλη χαρά δέχθηκαν την παρουσία όχι μόνο των ΣΥΡΙΖΑίων
της εποχής, αλλά κυρίως του αρχείου τους: Ετσι η ονομασία “Μακεδονία”
νομιμοποιείτο για πρώτη φορά από μια ελληνική πολιτική ομάδα, αλλά
έβαζαν στο χέρι και έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για τα ελληνικά
πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά γεγονόταν των προηγούμενων 40 ετών.
Οι συγγραφείς του βιβλίου, Αλ. Δάγκα και Γ. Λεοντιάδη, καταγγέλλουν την πρωτοφανή «πολιτική αφέλειά» τους.
Ο ίδιος ο Λεοντιάδης αποδίδει «καιροσκοπισμό» εκ μέρους της ομάδας των
ΣΥΡΙΖΑίων για την απόφαση να εγκατασταθεί το αρχείο στα Σκόπια, καθώς,
όπως λέει, «γνώριζαν ότι θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς τους» όσον αφορά το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και
τις θέσεις του ΚΚΕ επ΄ αυτού, των δεκαετιών 1920-1930 (περί «ενιαίας
και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης»), που αργότερα ανατράπηκαν, σε
συνάρτηση με την ύπαρξη σλαβομακεδονικού προσφυγικού στοιχείου, η
παρουσία του οποίου ήταν έντονη στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού
Ελλάδας (ΔΣΕ).
Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, βίωσαν μια
εξαιρετική «φιλοξενία» στα Σκόπια: Κτίρια, υποδομές, επικοινωνίες,
διαμονή χιλιάδων “αναθεωρητών”, ακόμα και πλαστά ελληνικά διαβατήρια για
να μπαινοβγαίνουν στην Ελλάδα της δικτατορίας.
Και ολα αυτά με έναν μόνο όρο: Να αναγνωρίζουν την «Δημοκρατία της Μακεδονίας»
Βέβαια, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, στα Σκόπια υπήρξαν σημαντικές
απώλειες ντοκουμέντων με ευαίσθητο περιεχόμενο, τα οποία και
παρακρατήθηκαν από τους Σκοπιανούς, για να παραδοθεί ένα μέρος του και
να μεταφερθεί τελικώς το αρχείο στην Αθήνα το 1988 (επί ΕΑΡ), ύστερα από
επίμονες διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο εμπλεκομένων πλευρών.
Λέγεται μάλιστα ότι είχε μεσολαβήσει και το ΠΑΣΟΚ ώστε να έχουν επιτυχή έκβαση οι προσπάθειες αυτές.
Το 1989 η ΕΑΡ γίνεται Συνασπισμός, και μέσα από αυτόν ξεπηδά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ολη η πολιτική κληρονομά και η πολιτική συμπάθεια προς τα Σκόπια, στα
οποία χρωστούν την επιβίωσή τους ως πολιτικός φορέας, μεταφέρεται στη
νέα γενιά.
Τώρα, το μέρος του αρχείου που παρέδωσαν οι Σκοπιανοί, ανήκει με πλήρες
δικαίωμα κυριότητας, στην αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία “Αρχεία
Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας” (ΑΣΚΙ) που εδρεύει στο κτίριο των
γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Ποτέ οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέχασαν την βοήθεια των Σκοπιανών. Και τώρα, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου