Του Δημήτρη Καμπουράκη
Σε κοίταζα χθες την ώρα που προσπαθούσες να μιλήσεις προς το μεγάλο πλήθος. Αν πω ότι σε θαύμασα, θα πω ψέματα. Ούτε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συγκλόνισε η ομιλία σου. Με τα χίλια ζόρια έβγαζες τις λέξεις απ’ το στόμα σου και κάτι παράξενα (για Μίκης) συνωμοσιολογικά έλεγες πότε-πότε, ας είναι… Ήταν κι αυτή η Μπιτάκου εκεί παρά δίπλα, κάπως μου ερχόταν να σας φαντάζομαι ως δίδυμο. Κι όταν σε χαιρετούσαν οι δεσποτάδες, λιγάκι αμήχανους σας είδα αμφότερους.
Σε κοίταζα χθες την ώρα που προσπαθούσες να μιλήσεις προς το μεγάλο πλήθος. Αν πω ότι σε θαύμασα, θα πω ψέματα. Ούτε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, συγκλόνισε η ομιλία σου. Με τα χίλια ζόρια έβγαζες τις λέξεις απ’ το στόμα σου και κάτι παράξενα (για Μίκης) συνωμοσιολογικά έλεγες πότε-πότε, ας είναι… Ήταν κι αυτή η Μπιτάκου εκεί παρά δίπλα, κάπως μου ερχόταν να σας φαντάζομαι ως δίδυμο. Κι όταν σε χαιρετούσαν οι δεσποτάδες, λιγάκι αμήχανους σας είδα αμφότερους.
Ξέρεις Μίκη, αυτό το χθεσινό ήταν το πιο παράξενο συλλαλητήριο που χρειάστηκε να αξιολογήσω στη ζωή μου. Ένα αλλόκοτο πράγμα λοιπόν, να χαίρομαι που είδα όλο αυτό τον κόσμο μαζεμένο, αλλά να μην μπορώ να ταυτιστώ μαζί του. Καλά, με σένα δεν υπήρχε περίπτωση να ταυτιστώ, έτσι κι αλλιώς. Έχεις κάνει στη ζωή σου τόσες πολιτικές σβούρες, που ούτε ο Μίμης Ανδρουλάκης στο αποθεωτικό για σένα «Ταλώς Θεός» μπορεί να παρακολουθήσει. Εγώ θα τα κατάφερνα;
Καθότι το ’74 φώναξες «ή Καραμανλής ή τανκς» και ο εθνάρχης πήρε 54%, ήσουνα με τον Ανδρέα το ’81, ήσουνα υπουργός του Μητσοτάκη το ’89, ήσουνα με τον Τσίπρα το 2015, είσαι με διαδηλωτές του Μακεδονικού το 2018, ενώ παράλληλα παραμένεις και βέρος κομμουνιστής στο πίσω μέρος του μυαλού σου… τι γίνεται ρε Μίκη επιτέλους;
Θα μου πεις τώρα, και ποιος είσαι εσύ που τολμάς να κάνεις κριτική σ’ έναν Μίκη;
Ε, ο Καμπουράκης είμαι, σιγά τα λάχανα θα πεις, αλλά εμένα μ’ αρέσει να λέω τη γνώμη μου κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Κι έπειτα, εκείνο το «μας κυβερνούν εθνομηδενιστές» τι το ‘θελες χριστιανέ μου; Τώρα το κατάλαβες;
Όταν ήσουνα αγκαζέ με τον Αλέξη σε κείνες τις διαδηλώσεις της «Σπίθας» στα Προπύλαια μαζί με τον Πελεγρίνη, δεν είχες καταλάβει ότι το παιδί ήταν εθνομηδενιστής;
Όταν ερχόταν στο σπίτι σου να σου κάνει πολιτική βίζιτα παρέα με τις κάμερες, δεν τον είχες ρωτήσει τι γνώμη είχε περί της πατρίδας;
Τι είναι πια αυτό το πράγμα με όλους εσάς τους ανανήψαντες;
Πρώτα μας φορέσατε τους Κατρουγκαλοζουράρηδες στο σβέρκο και τώρα πρωτοστατείτε στους αγώνες για να φύγουν από κει που – δόξα και τιμή – τους εγκαταστήσατε. Ε, εμένα αυτά με εκνευρίζουν κομμάτι και συμπάθα με Μίκη μου.
Τώρα θα μου πεις ότι στην παρούσα συγκυρία κι ενώ η κυβέρνηση ένιωσε το χαστούκι στην παρειά της, δεν έπρεπε να λέω τέτοια. Κάνοντας σήμερα κριτική στο σεβάσμιο πρόσωπό σου, συμβαδίζω μ’ όλους αυτούς που καλούν τους συγγενείς να προστατέψουν εσένα και τον Μανώλη Γλέζο από τους εαυτούς σας, λένε δηλαδή ευθέως ότι έχετε το ακαταλόγιστο.
Αμ δεν συμβαδίζω Μίκη μου, καθότι εγώ δεν σας δόξαζα όταν φωνάζατε (πριν τρία χρόνια ήταν, όχι πριν τριάντα) ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ότι τα μνημόνια φέρανε την κρίση και ότι μας κυβερνούσαν Γερμανοτσολιάδες.
Εγώ από τότε φώναζα ότι λέτε μπούρδες, αλλά εκείνους τους καιρούς όποιος τολμούσε να σας κάνει κριτική κινδύνευε να λυντσαριστεί στο δρόμο.
Τώρα που ήρθαν τα καλόπαιδα και σου μουτζούρωσαν τον τοίχο του σπιτιού σου, σε πείραξε έτσι; Είδες κάτι πράγματα;
Τέλος πάντων, το συλλαλητήριο έκανε τη δουλειά που έπρεπε κι ο καθένας κατάλαβε ό,τι ήθελε να καταλάβει.
Ο Κοτζιάς για παράδειγμα κατάλαβε πως όταν ένα εκατομμύριο κατεβαίνει στο δρόμο, τα εννιά εκατομμύρια που μένουν σπίτι τους εγκρίνουν την πολιτική του.
Τι να πω τώρα; Ότι αυτοί ήταν που φώναζαν πως 10.000 αγαναχτισμένοι (μισοί ακροαριστεροί και μισοί Χρυσαυγίτες) είχαν αλλάξει συθέμελα όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ολάκερη; Θα χάσω το σάλιο μου. Κι έπειτα, τι σου τα λέω αυτά εσένα Μίκη; Σωστά, εγώ σε είδα πανευτυχή και χαίρομαι γι' αυτό.
Μόνο που...
Χρυσαυγίτες να τραγουδάνε το «σώπα όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», εφέδρους να σου φωνάζουν «Μίκη αλλάζεις την ιστορία», αστυνομίες να μετράνε τη συγκέντρωση και να την βγάζουν τρεις κι ο κούκος, Τζανακόπουλους να λένε πως δεν είχε κόσμο και θα συνεχίσουν ακάθεκτοι, κρητικούς που χόρευαν πεντοζάλια στη συγκέντρωση του ΟΧΙ τώρα να βρίζουν κοιτάζοντας προς το Μαξίμου, Νεοδημοκράτες να μαλλιοτραβιούνται αναμεταξύ τους, ΑΝΕΛίτες να μην πηγαίνουν οι ίδιοι στη συγκέντρωση αλλά να παρωθούν τους οπαδούς τους να πάνε… ε, πόσο ν’ αντέξω κι εγώ ο μαύρος και να μην πέσω στα ψυχοφάρμακα;
Α, ναι, μέσα σ’ όλα αυτά ξέχασα τη Μακεδονία. Που να το φανταζόταν κι αυτή δύστυχη η Μακεδονία ότι θα γινόταν το ιδανικό σκηνικό για ένα έργο, που μπροστά του όσα έγραψε ο Ιονέσκο θα φάνταζαν δημιουργήματα ενός ρεαλιστή και απολύτως ορθολογικού ανθρώπου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου