ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - BREXIT - Ε.Ε.: Ο (κοινωνικός) λογαριασμός του Brexit

Γράφει ο Χρήστος Α. Ιωάννου

Το αποτέλεσμα για το Brexit ήταν αναμενόμενο για όποιον λάμβανε σοβαρά υπόψιν ότι πάντοτε, σε όλη την «ευρωπαϊκή πορεία» της, η Βρετανία ήταν με το μισό πόδι έξω από την ΕΕ και ότι έτσι θα παρέμενε, ακόμη και αν το δημοψήφισμα απέρριπτε το Brexit.  

Παρά την κινητοποίηση των τελευταίων εβδομάδων που αναλήφθηκε από ευρύ φάσμα παραγόντων  από το χρηματοπιστωτικό City του Λονδίνου έως  τους καθηγητές Κοινωνικής Πολιτικής στα Βρετανικά Πανεπιστήμια, η δημοσκοπική «ψαλίδα» που ήταν υπέρ του Brexit, έκλεισε μεν, δεν ανετράπη δε.

Τα του City και της χρηματιστηριακής κατάρρευσης θα τα διαβάσετε σε άλλες στήλες. Θα σταθούμε εδώ στην επιστολή πάνω από 100 καθηγητών Κοινωνικής Πολιτικής σε Βρετανικά Πανεπιστήμια προς τους πολίτες, μέσω του εκδότη των Times, που υπογράμμιζαν ότι

α) μια έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου και οποιαδήποτε αποδυνάμωση της οικονομίας του υπονομεύει τους πόρους για την κοινωνική πολιτική,

β) η ΕΕ πάντα αναγνώριζε ότι μια ανοικτή οικονομία απαιτεί μορφές κοινωνικής προστασίας για την πρόληψη του ανταγωνισμού των συναλλαγών μεταξύ των εθνών ώστε να αποφεύγεται η ισοπέδωση προς τα κάτω,

γ) οι κορυφαίοι εταίροι τους στην ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Δανία, Σουηδία) είναι σύμμαχοι πρωτοπόροι στην κοινωνική πολιτική, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πλέον από πολλές απόψεις ουραγός,

δ) στον σύγχρονο κόσμο η οικονομία είναι παγκόσμια και τα εθνικά κράτη μπορούν μόνο να προστατεύσουν τους πολίτες τους εάν συνεργαστούν, 

ε) όργανα όπως η ΕΕ είναι ατελή από δημοκρατική οπτική, αλλά η αποχώρηση θα μειώσει την ικανότητα της χώρας τους για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η κοινωνική στέρηση, η μετανάστευση, η εκμετάλλευση, η ρύπανση και η κλιματική αλλαγή.

Όμως ούτε αυτοί έπεισαν τους Βρετανούς, οι οποίοι πριν 30 χρόνια «ήθελαν τα λεφτά τους πίσω», και τώρα «πήραν (και) την χώρα τους πίσω».

Θα διαλυθούν η ΕΕ ή η ευρωζώνη λόγω του Brexit; 

Η πορεία της ΕΕ και της ΟΝΕ θα κριθούν κυρίως στην Γαλλία και την Γερμανία. Το βέβαιο είναι ότι...

 η πορεία χαρακτηρίζεται από ασυνέχειες και τομές. 

Μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις (χρηματοπιστωτική, η οποία δεν έχει τελειώσει, κοινωνική, προσφυγικό) η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη και τα κράτη-μέλη τους «ψάχνονται» για το πώς θα σταθούν στην περιφερειακή ένωση της Ε.Ε. και της ΟΝΕ και στη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση.

Οι Βρετανοί «έστειλαν τον λογαριασμό» στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ και της ΟΝΕ. Το θέμα δεν είναι ότι υπάρχει γερμανική ηγεμονία αλλά, αντιθέτως, ότι οι Γερμανοί αρνούνται να αναλάβουν τον ηγετικό ρόλο που τους αντιστοιχεί με βάση το ΑΕΠ τους, τον πληθυσμό τους και τον ιστορικό τους ρόλο στη δημιουργία της ΕΕ και να λειτουργήσουν ως ατμομηχανή τής ευρωπαϊκής οικονομίας, όπως έκαναν οι ΗΠΑ μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την παγκόσμια οικονομία, γιατί θα πρέπει να βάλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη. Αν και δύσκολο, δεν είναι απίθανο, μετά το Brexit, η Γερμανία να αλλάξει στάση.