Η Βρετανία είναι μεγάλη δύναμη και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παραμείνει στην Ε.Ε. με στίγμα και βάρος ανάλογο της Σουηδίας και της Δανίας ή ακόμη χειρότερο της Πολωνίας και της Τσεχίας, των χωρών δηλαδή που θέλουν α λα καρτ συμμετοχή.
Για να λήξει οριστικά η συζήτηση για το Brexit ή θα αποκτήσει το Λονδίνο ένα ουσιαστικό Βέτο στην περαιτέρω εμβάθυνση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης ή θα προσχωρήσει στην ΟΝΕ!
Και με τις δύο παραπάνω επιλογές να είναι εξωπραγματικές το μόνο προς συζήτηση είναι η μεθόδευση του αποχωρισμού της Βρετανίας από την Ηπειρωτική Ευρώπη.
Όταν η Βρετανία του Χηθ προσχώρησε στην τότε ΕΟΚ των Έξι, το 1973, ικανοποιούσε ταυτόχρονα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας και της Δυτικής Γερμανίας:
Σε αντίθεση με τον Ντε Γκολ που έβλεπε τη Βρετανία ως Δούρειο Ίππο των ΗΠΑ, ο Πομπιντού την είδε ως τρίτο μέλος ενός ηγετικού τριγώνου δίπλα στη Βόννη και το Παρίσι που ισορροπούσε τη δυτικογερμανική οικονομική ισχύ.
Συμμετρικά την ίδια προσέγγιση είχε και η Δυτική Γερμανία που έβλεπε το Λονδίνο ως παράγοντα εξισορρόπησης της γαλλικής πολιτικής ισχύος.
Οταν μετά την πτώση του Τείχους το 1989 οι Μιτεράν-Ντελόρ απέσπασαν τη συγκατάθεση του Κολ για την ΟΝΕ, επρόκειτο για μια πρόκληση που δεν μπορούσε και δεν ήθελε να αναλάβει η Βρετανία.
Στα τέλη του 1991 στο Μάαστριχτ το Λονδίνο στην ουσία εξασφάλισε μια περίοδο αναμονής με ζητούμενη τη δυνατότητα υλοποίησης της ΟΝΕ. Αυτή τη γραμμή επέλεξε ο τότε πρωθυπουργός Μέιτζορ που διαδέχθηκε τον Νοέμβριο του 1990 την Θάτσερ, περισσότερο ως συνέχεια παρά ως ρήξη με τη σιδηρά Κυρία, προς μεγάλη θλίψη των Ευρωπαϊστών του Χεζελτάιν που την ανέτρεψαν.
Τα χρόνια πέρασαν και Βρετανία δίσταζε παρόλο ότι την ίδια στιγμή το μοντέλο Μεταθατσερικής Διαχείρισης του Μπλερ και του Νέου Εργατικού Κόμματος μετά το 1997 γοήτευε τόσο τον Σρέντερ που δήλωνε στην διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1998 ότι ονειρεύεται να είναι ο Γερμανός Μπλερ, όσο και τον Σαρκοζί που μετά το 2005 δήλωνε και αυτός τον θαυμασμό του στον Τρίτο Δρόμο!
Μπορεί ο Μπλερ να ήταν το ίνδαλμα των πολιτικών ελίτ της Γαλλίας και της Γερμανίας, αυτό όμως δεν διευκόλυνε καθόλου τον ένοικο της Ντάουνιγκ Στριτ να κάνει την αποφασιστική κίνηση που θα έφερνε ξανά τη Βρετανία στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών συσχετισμών: Το Δημοψήφισμα για την προσχώρηση της Βρετανίας στην ΟΝΕ δεν προκηρύχθηκε ποτέ, προφανώς γιατί ο Μπλερ είχε προεξοφλήσει αρνητικό αποτέλεσμα.
Η Κρίση στην Ευρωζώνη πριμοδότησε τη δυναμική της περιχαράκωσης - απομόνωσης της Βρετανίας από τις Ευρωπαϊκές Ισορροπίες και Συσχετισμούς:
Με την Ευρωζώνη να προβάλει να έχει αβέβαιο μέλλον τερματιζόταν ακόμη και ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας η συζήτηση για Προσχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ κέρδιζε έδαφος η πεποίθηση ότι μόνον αν αποκτήσει θεσμικό και ουσιαστικό Βέτο στην περαιτέρω εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης αξίζει τον κόπο να καταβάλει το Λονδίνο το κόστος περαιτέρω παραμονής στην Ε.Ε. των «28».
Η διαπραγμάτευση του Κάμερον με τη Μέρκελ και τους Γιούνκερ και Τουσκ δεν θύμιζε σε τίποτε τις δραματικές συγκρούσεις της Θάτσερ με τους Μιτεράν, Ντελόρ και Κολ στις Συνόδους Κορυφής της δεκαετίας του ’80, καθώς το ζητούμενο ήταν κυρίως με συμβολισμούς να μεταμφιεσθεί η περιθωριοποίηση της Βρετανίας στο ευρωπαϊκό γίνεσθαι σε «ειδικό καθεστώς».
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και το κόστος που δεν πλήρωσε η Ε.Ε. στο Μάαστριχτ μεσώ των παραχωρήσεων προς το Λονδίνο είναι πολύ πιθανόν να κληθεί να πληρώσει σήμερα εν μέσω μιας πολλαπλής υπαρξιακής κρίσης της δυναμικής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου