Ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι τρεις είναι οι πυλώνες της
Δημοκρατίας: η Βουλή, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο συνδικαλισμός.
Σε
αυτούς τους θεσμοποιημένους πυλώνες, που προϋπέθεταν μιαν εσωτερική
δημοκρατική λειτουργία (με την πρόβλεψη κριτηρίων για τους
συμμετέχοντες, διαδικασιών για την άσκηση της εξουσίας από τις
πλειοψηφίες και την προστασία των μειοψηφιών και πάνω απ' όλα την
αντιπροσωπευτικότητα ως απαραίτητο προσόν των εκάστοτε εκλεγμένων),
προστέθηκε από την αναρχούμενη αντίληψη, που επηρεάζει τον τρόπο σκέψης
της σημερινής Ακροαριστεράς και Ακροδεξιάς, και η λαϊκή κινητικότητα.
Ο
«κόσμος στις πλατείες» έγινε ισότιμος, εξωσυνταγματικός παράγων του
πολιτεύματος. Και το ισότιμος δεν ίσχυε βέβαια για μακρές χρονικές
περιόδους π.χ. κατάληψης της πλατείας Συντάγματος από τους οπαδούς του
ΣΥΡΙΖΑ στην κάτω πλατεία και τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής στην πάνω
πλατεία, στην προέκταση της λεωφόρου Αμαλίας και στον χώρο μπροστά στον
Αγνωστο Στρατιώτη.
Ολοι αυτοί είχαν καταλύσει το Σύνταγμα και τους νόμους και ιδιαίτερα τα άρθρα που αφορούσαν τις ατομικές ελευθερίες των συμπολιτών τους. Οποιος αποτολμούσε να περάσει έστω και από τις παρυφές της πλατείας και αναγνωριζόταν (καμιά φορά και από λάθος) ως οπαδός και υποστηρικτής του Μνημονίου απομακρυνόταν αμέσως μετά από κοινή και συνεννοημένη πολλές φορές παρέμβαση κόκκινων και μαύρων φασιστών, που τους συνέδεε ο «πατριωτισμός». Λοιδορίες, γκεσταπίτικες συκοφαντίες, προπηλακισμοί και σε τελευταία ανάλυση ξυλοδαρμός συγκροτούσαν την καθημερινότητα της πλατείας. Την ίδια ώρα μαύροι και κόκκινοι αγανακτισμένοι έβγαιναν από τις τρύπες τους για να ρίξουν το σύνθημα που αποτελούσε την πεμπτουσία αυτών των ημερών.
«Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή».
Και επειδή «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα», όπως λέει ο κ. Δραγασάκης, ή «δεν συγχωρείται κενό», όπως αναφωνεί προσφάτως ο κ. Βαρουφάκης, η εξουσία στο κέντρο της πόλεως, με την ανοχή του τότε υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου, που είχε απαγορέψει στην Αστυνομία να επέμβει, πέρασε στα χέρια των αλητών που σήμερα προσποιούνται ότι μας κυβερνούν.
Την Τετάρτη 17 Ιουνίου έγινε μια κακόγουστη και απέλπιδα προσπάθεια νεκρανάστασης του φαινομένου της πλατείας.
Γιατί να ασχοληθεί κανείς με μια αποτυχημένη επανάληψη, που είναι πρόδηλο ότι έχει σκοπό να ενοποιήσει τον χώρο του παραλογισμού και να ανακόψει τη φθορά και την πτώση της κυβέρνησης;
Γιατί έχουν πάρει τον
κατήφορο. Λίγο-λίγο τώρα στην αρχή. Πιο ραγδαία όταν θα αποκαλυφθεί κατά
τρόπο αδιαμφισβήτητο πόσο μεγάλα ήταν τα ψέματα που είπαν, πόσο
κολοσσιαία η ζημία που έκαναν στον τόπο και πόσο τυχάρπαστη και
περιστασιακή η παρουσία τους στο προσκήνιο. Νομίζουμε για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση στην Ελλάδα οργανώνει
διαδήλωση υπέρ του εαυτού της. Ομολογεί δηλαδή ότι δεν κυβερνά η ιδία,
αλλά το πεζοδρόμιο.
Δεύτερον, γιατί τη συγκέντρωση της Τετάρτης την
ακολούθησε συγκέντρωση «της κατσαρόλας» εχθρών της φορομπηχτικής
πολιτικής του Τσίπρα και οπαδών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Είναι η πρώτη φορά που οι χειμαζόμενοι και σκληρά εργαζόμενοι Ελληνες του ιδιωτικού τομέα τολμούν να αμφισβητήσουν τη δικτατορία των δημοσίων υπαλλήλων. Να το κάνουν μάλιστα με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι αντίπαλοί τους.
Ακουσα διάφορα μορμολύκεια να καλούν τον ελληνικό λαό σε Τρίτο Γύρο.
Ας
έχουν υπόψη τους ότι:
Στους δρόμους και στις πλατείες δεν θα είναι πια
μοναχοί και ότι τη θανατολατρία τους θα μπορέσουν να την ικανοποιήσουν
πολύ ταχύτερα από ό,τι νόμιζαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου