KOINΩNIA: Αφιέρωση σε ανυπόφορα σοβαροφανείς

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ  ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Ο ιδιοφυής Οσκαρ Ουάιλντ πρόλαβε να εκφράσει άποψη και για το ποδόσφαιρο: «Είναι κατάλληλο για σκληρά κορίτσια, όχι όμως για ευαίσθητα αγόρια». 

Ο Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος στα νιάτα του, πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή και στη φιλοσοφία, διέπρεψε ως τερματοφύλακας, ήταν ακόμα πιο εξομολογητικός: «Το ότι ξέρω από ηθική και συναίσθηση χρέους το οφείλω στο ποδόσφαιρο», είχε πει ο αδικοχαμένος νομπελίστας. 

Ξέρετε γιατί ο Καμύ από πιτσιρικάς αποφάσισε να γίνει τερματοφύλακας και όχι αμυντικός ή επιθετικός; 

Γιατί παίζοντας κάτω από τα δοκάρια δεν φθείρονταν (τόσο πολύ) τα παπούτσια του. Η αυστηρή γιαγιά του έκανε εξονυχιστικό έλεγχο κι όταν έβλεπε «αμυχές» στα παπούτσια, τις«έβρεχε» στον μικρό Καμύ.

Ο σπουδαίος μας ποιητής, γιατρός και άνθρωπος Μανώλης Αναγνωστάκης είχε γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο είχε υπογράψει ως Α. Καμής. Ο συνειρμός οφθαλμοφανής νομίζω. Φίλοι αναγνώστες, προτρέπω όσους δεν το έχουν διαβάσει να σπεύσουν να το αναζητήσουν. Είχε τίτλο «Αγιαξ, για πάντα Αγιαξ».  

Το προτείνω ακόμα και σε φιλότεχνες αυστηρές κυρίες που ανατριχιάζουν και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαν ποτέ να ανταλλάξουν π.χ. χειραψία με ιδρωμένο, κατάκοπο ποδοσφαιριστή μετά τη λήξη ενός καλοκαιρινού αγώνα.  

Το συνιστώ επίσης σε βαθιά καλλιεργημένους ανθρώπους που μισούν το ποδόσφαιρο.  

Επίσης σε κάτι ανυπόφορα σοβαροφανείς τύπους που όταν παίρνουν στάση ενδοσκόπησης, η εικόνα τους παραπέμπει (από τον λαιμό και επάνω) στο πασίγνωστο γλυπτό του Ροντέν «Ο Σκεπτόμενος».

Ο μείζων Αναγνωστάκης σε αυτό το κείμενο περιγράφει την ομάδα του Αγιαξ, τους «ιπτάμενους» Ολλανδούς των αρχών της δεκαετίας του ’70, σαν να μιλάει για ένα έμψυχο, κινούμενο με μαγεία, έργο τέχνης. Ως σχολιογράφος με βαθιά παιδεία (ποδοσφαιρική) παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα: 

«Θα μας ξαναθυμίσει άραγε κάποιος καμιά φορά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι πια απλώς τεχνική, δεν είναι πια απλώς δύναμη, δεν είναι άθροισμα από εξωνημένες βεντέτες; Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκι; Βίβα για πάντα Αγιαξ». 

Ο Αναγνωστάκης, με τη χαρά παιδιού και ηθελημένη αφέλεια, είναι σαν να δίνει διαχρονική απάντηση στους πολλούς που σκέπτονται, μιλούν και συμπεριφέρονται αποκλειστικά με θέσφατα. Για παράδειγμα, ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών και συζήτηση καμία. Κι είναι ο ίδιος ποιητής που έγραψε το «Φοβάμαι...»:  

«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

 και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου

 βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας “δώστε τη χούντα στο λαό”. 

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου... 

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν

 όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και “απόψεις”».

Στίχοι σουτ-φαρμάκι για τους «κάλπηδες» όλων των εποχών έτσι;