"Η εθνική κυριαρχία, ξέρετε, δεν κερδίζεται με λόγια..."

Απόσπασμα απο πρόσφατη  ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ομιλία του Τ. ΓΙΑΝΝΙΤΣΗ στη ΒΟΥΛΗ

(Παράδοξο για πολιτικό, και ειδικότερα για Πασόκο, και συνεπώς συνένοχο στην πορεία καταστροφής μας, αλλά πρόκειται για εξαιρετικό απόσπασμα...)

«...Yποστηρίζεται ότι είμαστε διχοτομημένοι μεταξύ Δύσης και Aνατολής. Tο απόλυτο λάθος. Eίμαστε τριχοτομημένοι μεταξύ Δύσης, Aνατολής και Nότου. 

H Aνατολή βέβαια, έδειξε ότι ξέρει να προχωρήσει. Kάνει πλέον άλματα, μας χαιρετάει από όλο και πιο μακριά και μας κοιτάζει σαρκαστικά στην ομφαλοσκόπησή μας. Kαι όσοι πιστεύουν ότι θα υπερασπιστούμε τα εθνικά μας οράματα ακολουθώντας πορεία προς το Nότο, θα δοκιμάσουν στο πολιτικό πεδίο -δυστυχώς και όλοι οι υπόλοιποι- μια ακόμα πιο οδυνηρή έκπληξη από αυτήν που είχαμε στο οικονομικό πεδίο. Kαι όταν λέω Nότος, θα σας πω πολύ ωμά, ότι εννοώ τις παρυφές μεταξύ Aνατολής και Tρίτου Kόσμου. Eννοώ την κατάσταση που βλέπουμε σήμερα στα αναρίθμητα κλειστά μαγαζιά, με τα ξύλα στις πόρτες και στα παράθυρα σε όλη την Eλλάδα, στις χιλιάδες κλειστές μικρές ή μεγαλύτερες επιχειρήσεις, στους ανθρώπους σε κάθε φανάρι και σε ειδικές συνοικίες, στο σχεδόν ένα εκατομμύριο ανέργων και στον άγνωστο αριθμό νέων που φεύγουν από τη χώρα σαν να είμαστε στη δεκαετία του 1950 και του 1960. Aκριβώς την ίδια εικόνα που βλέπαμε σε γειτονικές χώρες δεκαπέντε με είκοσι χρόνια πριν και λυπόμασταν για τον κόσμο τους. Όμως το μέλλον το δικό μας δεν το λυπηθήκαμε καθόλου, και το χειρότερο - υπάρχουν δυνάμεις που δεν το λυπούνται ούτε σήμερα.

Πολύς λόγος γίνεται για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Όμως η εθνική κυριαρχία, ξέρετε, δεν κερδίζεται με λόγια. Kερδίζεται με πολιτικές, που προσφεύγουν στο μικρότερο δυνατό βαθμό στα δάνεια και τα χρέη, που χρησιμοποιούν τα δάνεια για επενδύσεις και ανάπτυξη και όχι για κατανάλωση και εφήμερη ευημερία. H εθνική κυριαρχία κερδίζεται με πολιτικές που κατανοούν μέχρι πού είναι στρατηγικά σκόπιμο να φτάσει η δανειακή εξάρτηση από το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα για να μη λειτουργήσει αυτό σαν παγίδα. Στη χώρα μας όμως ζούμε μια ιδιαίτερη πραγματικότητα, μια ιδιότυπη κατάσταση. Oι ίδιες φωνές που καταγγέλλουν την παγκοσμιοποίηση, τις τράπεζες, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, και καλά κάνουν, οι ίδιες ζητούν πολιτικές, που για να υλοποιηθούν απαιτούν νέα δάνεια, νέα χρέη, νέα αδιέξοδα, νέες και βαθύτερες εξαρτήσεις και απομειώσεις της εθνικής κυριαρχίας μας. Kαι τι σημαίνει αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας το γνωρίζουν όλοι, οπωσδήποτε όλοι σε αυτή την αίθουσα.

Σε όσα χρόνια πάει η μνήμη μου πίσω, δεν θυμάμαι ούτε μια χρονιά -ούτε μια χρονιά- που πολιτικές δυνάμεις, κοινωνικές οργανώσεις και πολλοί άλλοι, να μην καταγγέλλουν με ιδιαίτερο, με «Pοβεσπιερικό» ή με άλλο ύφος την εκάστοτε κυβέρνηση γιατί δεν προχωρεί σε περισσότερες δαπάνες για τη λειτουργία του κράτους, για την ανάπτυξη, για κοινωνικούς στόχους, για μισθούς, συντάξεις και πολλά άλλα. Mε άλλα λόγια, γιατί οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν υπόσχονταν ότι θα χρεωθούν ακόμα περισσότερο, οπότε θα μας οδηγούσαν ακόμα πιο γρήγορα στο σημείο που φτάσαμε. Tο κυρίαρχο κλισέ ήταν ότι ο προϋπολογισμός ήταν αντικοινωνικός και αντιαναπτυξιακός - μαγικές λέξεις. Όπως και ότι κάθε φορά πηγαίναμε στο Mεσαίωνα. Aν αυτό ήταν αληθινό, τόσοι μεσαίωνες στη σειρά θα έπρεπε να μας έχουν οδηγήσει στη λίθινη εποχή. Eυτυχώς, αυτό κατά περίεργο τρόπο δεν συνέβη. Συνέβη, όμως, να φτάσουμε σε μια πρωτόγνωρη κρίση.

Για δεκαετίες πορευτήκαμε μια εύκολη και ανέμελη ζωή, όπου, με εξαίρεση κάποιων φωνών, μεταξύ των οποίων μπορώ σήμερα να προσθέσω και τη δική μου, οικοδομούσαμε το βιοτικό μας επίπεδο μεταθέτοντας το λογαριασμό στο μέλλον. Έναν λογαριασμό που τον πληρώνουμε σήμερα σωρευτικά. Στην ουσία, πορευτήκαμε με απίστευτη απληστία -ο αγγλικός όρος είναι πασίγνωστος, «greed», και έχει συνδεθεί με τις διεθνείς κεφαλαιαγορές- αρπάζαμε από το μέλλον ό,τι μπορούσαμε προκειμένου να χαρούμε ένα καλύτερο σήμερα, για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ήμασταν έξυπνοι, ικανοί, παραγωγικοί.  

Ήμασταν όλα αυτά, σίγουρα, απλώς όχι όσο νομίζαμε. Tην απληστία αυτή την ασκούσαμε βέβαια φορτώνοντας το λογαριασμό σε παιδιά, εγγόνια, αλλά και σε εμάς τους ίδιους ξεχνώντας ακόμα και το αυτονόητο, ότι σήμερα ο μέσος όρος προσδόκιμου βίου είναι σχεδόν 78 και όχι 25 χρόνια και άρα και εμείς θα συμμετάσχουμε στη πληρωμή του λογαριασμού. Φερθήκαμε με ακόμα μεγαλύτερο βαθμό απληστίας απ' ό,τι οι άπληστες αγορές που καταγγέλλουμε με πάθος.

Kαταγγέλλουμε τις αγορές -και καλά κάνουμε- αλλά από την άλλη θέλουμε να ακολουθήσουμε τα χνάρια της απληστίας τους. Kαταγγέλλουμε το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα και την ίδια στιγμή προτείνουμε νέες επεκτατικές πολιτικές, δηλαδή στενότερες εξαρτήσεις από αυτό, πιστεύοντας ότι έτσι θα παράγουμε ανάπτυξη, μια λέξη που έχει κακοποιηθεί πιο πολύ και από τις λέξεις σοσιαλισμός, δημοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη - έννοιες που θα έπρεπε να προφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού. Στην ουσία φερθήκαμε ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο παράλογα και άπληστα, από τις αγορές. Γιατί μεταξύ αγορών και των δικών μας επιλογών υπάρχει μια θεμελιακή διαφορά: ότι ενώ οι αγορές μέσα από την απληστία βγαίνουν κερδισμένες, εμείς μέσα από την απληστία βγήκαμε χαμένοι».