Από πέσιμο

Της Ρουλας Γεωργακοπούλου

Οπως η μάνα μου τότε που είχε κάνει καταρράκτη και ξαφνικά είδε τη σκόνη που είχε μαζευτεί τόσον καιρό στα έπιπλα. Μήπως δεν έπρεπε να τον εγχειρήσει;

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω το σπίτι μου γης Μαδιάμ. Κάτι λουλούδια, από του Αγίου Δημητρίου στο βάζο, κρέμονται σαν ξυλοκέρατα. Η καταπακτή του πλυντηρίου ορθάνοιχτη, τα πιάτα στον νεροχύτη κεκλιμένος πύργος της Πίζας, τα φυτά απότιστα, το σκυλί πεινασμένο, τα τασάκια χορτάτα κι εγώ να έχω πάρει το σχήμα της μπιτζάμας μου από την ολοήμερη μάσα μπροστά στην τηλεόραση. Λίγο ακόμη να το καθυστερούσαν και θα 'χα γίνει ο απόλυτος Τόφαλος. Να επανενταχτώ ή να συνεχίσω τώρα που το βολεύτηκα;

Κάπως έτσι αισθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το φάσμα Πετσάλνικου. Γιατί η πολιτική κατάθλιψη μοιάζει πάρα πολύ με τα χιόνια. Το χειρότερο είναι τότε που υποχωρεί το παραισθητικό σκηνικό τους, βγαίνει ο ήλιος και τα πεζοδρόμια αρχίζουν να μοιάζουν με επικίνδυνα λασποπαγοδρόμια. Μια χώρα που κινδυνεύει να πάει από πέσιμο ενώ κανονικά θα της έπρεπε να πάει από την ομοιοκατάληκτη απειλή. Γιατί όταν με το καλό γυρίσουμε στην περήφανη δραχμούλα, η Πελοπόννησος - μέσα και τα Κύθηρα - θα διατίθεται στα διεθνή παζάρια στην τιμή μιας γκαρσονιέρας με μπιντέ και γύψινα στις απλίκες.

Προς το παρόν, το ξέφωτο Παπαδήμου επηρεάζει μόνον το μικροκλίμα των πολιτών που επιμένουν να ελπίζουν. Εξω, τα συνδικάτα συνεχίζουν τον χαβά τους, τα μίντια αδυνατούν να ξεκόψουν από τους εθισμούς τους, οι μπαχαλάκηδες ετοιμάζουν ξανά τις στρακαστρούκες τους και τα κόμματα στήνουν ξανά προεκλογικό σκηνικό με τα παλιά συφοριασμένα υλικά τους.

Μήπως δεν έπρεπε να επιμείνουμε στην ανάνηψη αλλά να αφήναμε τη φάση Πετσάλνικου να επισπεύσει το μοιραίο;

Γιατί μπορεί ως λαός να τρώμε τον αγλέουρα αλλά ως πολιτικό σύστημα «δεν μασάμε» με τίποτα.