13o Ετήσιο Συνέδριο Εκμετάλλευσης Τραγωδιών
— lifestalin.com (@lifestalin_com) February 5, 2025
Tο κορυφαίο event πολιτικής υποκρισίας
Grand Hypocrisy Hotel, Αττική
Βασικό Θέμα Συνεδρίου: «Ο θάνατος ως Brand»#τεμπη_εγκλημα #Τεμπη_συγκάλυψη #Τεμπη_δικαιωση pic.twitter.com/stYpJ3XjMP
Η διαδικτυακή δημοκρατία έχει ένα προνόμιο. Είναι ανεξέλεγκτη.
Διαθέτει το προσόν της παρρησίας, την υποχρέωση να εκφράσεις δημόσια αυτό που πιστεύεις, όμως δεν υπόκειται στην υποχρέωση της απόδοσης ευθυνών. Και ως γνωστόν η απόδοση ευθυνών είναι το συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας από γεννήσεώς της. Το «υπεύθυνο» διακρίνει τις δημοκρατίες από τις τυραννίες και τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Στο Διαδίκτυο δεν είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις την αλήθεια των λόγων σου ή και των έργων σου. Μπορείς, ας πούμε, να πεις ότι μπορεί ο Μητσοτάκης να μην προκαλεί τους σεισμούς ως άλλος Ποσειδών, διεγείρει όμως την ανησυχία για να τραβήξει την προσοχή από το δυστύχημα των Τεμπών. Η αξιοπιστία σου θα κριθεί με μόνο κριτήριο τα «μου αρέσει» που θα εισπράξεις.
Δεν είσαι καν υποχρεωμένος να αποδείξεις την ταυτότητά σου. Συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας, από την Πνύκα έως τη σημερινή, είναι ο αυστηρός προσδιορισμός του εκλογικού σώματος, κοινώς η επίδειξη ταυτότητος. Στο Διαδίκτυο μπορείς να υιοθετήσεις οποιαδήποτε ταυτότητα. Να προσπαθείς να καταγγείλεις τη διαδικτυακή δημοκρατία είναι σαν να καταγγέλλεις τους σεισμούς ή το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Μάλλον ατελέσφορο το σχέδιο.
Τα γράφω για να επισημάνω τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι θεσμοί της δημοκρατίας από τη δύναμή της. Κυρίως δε οι εκπρόσωποί τους, όσοι πολιτικοί θεωρούν ότι μπορούν να τη διαχειρισθούν ή να την κεφαλαιοποιήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η υποχώρηση της αξιοπιστίας της πολιτικής τάξης στην Ευρώπη συμπίπτει με την εξάπλωση της ψηφιακής δημοκρατίας.
Πριν από περίπου δύο εβδομάδες έγιναν μεγάλα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα για το δυστύχημα των Τεμπών. Κατά γενική παραδοχή, τα πλήθη συγκεντρώθηκαν παρακινημένα από το Διαδίκτυο. Αυτό που λέγαμε παλιά «από στόμα σε στόμα» ή «αυθόρμητα».
Η κυβέρνηση κατάλαβε ότι η διαχείριση της τραγωδίας εκ μέρους της υπήρξε τουλάχιστον ελλειμματική.
Η αντιπολίτευση, έκτοτε, έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια κεφαλαιοποίησης της κινητοποίησης. Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι η ψηφιακή δημοκρατία δεν παράγει υπεραξία. Εναντιώνεται απέναντι σε μια κατάσταση αλλά δεν έχει να προτείνει κάποια εναλλακτική. Και η αντιπολίτευση το μόνο που κάνει είναι να υιοθετήσει τα συνθήματα της ψηφιακής δημοκρατίας.
Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι;
Αυτό ζητούσε το συγκεντρωμένο πλήθος, όμως ζητούσε και κάτι άλλο. Και η αντιπολίτευση, αδυνατώντας να το προτείνει, απλώς παίζει τον ρόλο της ντουντούκας.
Χρήσιμες οι ντουντούκες για τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Οταν όμως διεκδικείς την εναλλακτική για τη δημοκρατία, δεν φτάνουν.
Και μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε …
αν η αναξιοπιστία απέναντι στην πολιτική τάξη και η δυσπιστία απέναντι στη δημοκρατία οφείλεται στην έλλειψη εναλλακτικής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου